Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Onze zoon verdient al een mooi salaris
Onze zoon is 22 jaar, werkt in de bouw en verdient een aardig salaris. Met zo’n €1850 netto per maand is hij zeker niet slecht af. Toch woont hij nog bij ons thuis, simpelweg omdat de huizenmarkt voor jonge starters rampzalig is. We vinden dat prima – liever dat hij een stabiele basis heeft dan dat hij haastig een veel te dure huurwoning neemt én niet meer kan sparen voor een eigen koophuis. Maar we verwachten wél dat hij bijdraagt aan de kosten van het huishouden. €300 per maand leek ons een schappelijk bedrag. Hij denkt daar anders over.
“Waarom zou ik betalen? Ik wil sparen”
Toen we hem voorstelden om kostgeld te betalen, keek hij ons verbaasd aan. “Waarom zou ik jullie geld geven? Jullie hoeven toch geen huur voor mij te betalen? Ik wil nu leven van dit geld en sparen voor mijn eigen woning.” Zijn reactie schoot bij ons in het verkeerde keelgat. Natuurlijk begrijpen we dat hij wil sparen, maar wij draaien nog steeds op voor zijn verblijf hier. We betalen gas, water, elektriciteit, internet en de boodschappen. En laten we eerlijk zijn, hij leeft hier niet als een zuinige student op een kamertje. Hij doucht lang, gebruikt de wasmachine, ook voor zijn werkkleding en eet zo’n vijf keer per week mee met een warme maaltijd. Zijn auto staat op onze oprit en hij maakt gebruik van al onze faciliteiten zonder daar financieel aan bij te dragen. Het voelt niet eerlijk.
Is kostgeld vragen echt onredelijk?
We hebben het besproken met vrienden en familie, en de meningen lopen uiteen. Sommige mensen vinden het logisch dat hij alles spaart en zo snel mogelijk een eigen woning koopt. Maar anderen zeggen: “Als je werkt en een prima salaris hebt, dan draag je gewoon bij aan de kosten van het huishouden.” We vragen hem geen torenhoge huurprijzen. €300 is minder dan hij ooit aan huur of hypotheek zou betalen. Het is een bijdrage aan de maandelijkse lasten die wij door zijn aanwezigheid hebben. Het gaat ons niet eens om het geld op zich, maar om het principe: je woont hier, dus je draagt bij.
Hij moet leren verantwoordelijkheid te dragen
We proberen hem duidelijk te maken dat volwassen zijn niet alleen betekent dat je een baan hebt en je eigen keuzes maakt, maar ook dat je verantwoordelijkheid neemt. Hij verdient goed en heeft lage vaste lasten omdat hij bij ons woont. Dat geeft hem juist de kans om op een verantwoorde manier om te gaan met geld. Daarnaast leert hij zo dat wonen nu eenmaal geld kost. Het leven buiten ons huis is niet gratis, en door een kleine bijdrage te leveren leert hij alvast hoe het voelt om elke maand ergens voor te betalen. We willen hem niet uitmelken, we willen hem voorbereiden op de toekomst.
“Het is mijn geld, ik bepaal wat ik ermee doe”
Ondanks onze argumenten blijft hij koppig. “Het is mijn geld, ik werk er hard voor en ik bepaal wat ik ermee doe.” Dat laatste is natuurlijk waar, maar het voelt wrang. Alsof wij als ouders gewoon maar alles moeten blijven betalen, terwijl hij intussen zijn volledige salaris kan sparen. We hebben zelfs voorgesteld om de helft van het bedrag dat hij aan ons betaalt opzij te zetten en hem terug te geven zodra hij een huis koopt. Maar ook dat vond hij onnodig. “Ik kan het zelf wel sparen,” zei hij.
Hoe nu verder?
We zitten in een lastige situatie. We willen hem helpen, maar we willen ook dat hij snapt dat hij niet eindeloos kan profiteren van een situatie waarin wij opdraaien voor de kosten. Moeten we strenger zijn? Het risico nemen dat hij zich tegen ons keert en met tegenzin betaalt? Of moeten we het laten gaan en hopen dat hij ooit zelf inziet dat bijdragen niet meer dan normaal is?
We gunnen hem zijn spaargeld en zijn toekomst, maar wij hebben ook ons eigen leven. En eerlijk? Het voelt niet helemaal goed dat hij iedere maand bijna €2000 op zijn rekening krijgt, terwijl wij nog steeds de koelkast vullen en de energierekening betalen. Wat vinden jullie? Is kostgeld vragen normaal of moeten we hem gewoon laten sparen?
RIANNE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Natuurlijk is dat normaal. En als hij het geen kostgeld wil noemen dan is het een vergoeding voor eten, drinken en het overige. Wil hij dat niet? Dan eet hij niet mee, doucht hij niet meer etc.
Je kunt niet jezelf volwassen noemen maar wel van je ouders verwachten dat ze alles nog voor je betalen terwijl je zelf verdient.
Mijn dochter van 18 werkt en leert, verdient 900 euro en betaalt daarvan 125 aan mij voor alle dingen die ik voor het betaal. Vindt ze niet meer dan normaal.
ik vind het heel normaal dat hij mee betaald
hij verdient genoeg en anders maar op zoek naar een andere woning of kamer
op deze manier samenwonen is ook niet fijn