Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen.
“Hoe lang kan ik dit nog volhouden?”
Ik keek naar de lege stoel tegenover me. Niek was naar school, of in ieder geval, dat dacht ik. Je wist het nooit zeker met hem. Alles aan hem voelde als een strijd. Een constante, uitputtende strijd. Het was alsof ik elke dag een muur probeerde te beklimmen die net iets hoger leek dan de dag ervoor. En nu? Nu voelde het alsof ik niet meer kon. Maar wat dan? Waar moest hij heen als hij hier niet meer kon blijven?
Een leven vol spanning
Het begon allemaal al toen Niek klein was. Hij was altijd een levendig kind, maar er was iets in zijn energie dat niet klopte. Hij kon nooit stilzitten, nooit luisteren. Op de crèche kreeg ik de eerste telefoontjes. “Rachel, we vinden het moeilijk om Niek te begeleiden. Hij luistert niet, hij duwt andere kinderen, en hij lijkt expres dingen kapot te maken.”
Ik haalde hem steeds maar weer op met een knoop in mijn maag
Ik praatte met hem, probeerde hem te begrijpen, maar hij kon nooit uitleggen waarom hij deed wat hij deed. “Het gebeurde gewoon, mama,” zei hij dan. Maar hoe ouder hij werd, hoe erger het werd. Op de basisschool begonnen de leraren over gedragsproblemen, over ADHD, over extra begeleiding. Ik deed alles wat ik kon. Avonden zat ik achter de computer, zoekend naar hulp, naar tips, naar verhalen van andere moeders die dit ook meemaakten. Maar niets hielp echt.
Ik weet nog dat het begon met stiekeme dingen
Hij loog over kleine dingen, zoals waar hij zijn zakgeld aan uitgaf of waarom zijn schooltas vol lege snoeppapiertjes zat. Toen hij 9 was, betrapte ik hem op het stelen van een zakje snoep in de supermarkt. De eigenaar liet het gaan, maar keek me met een blik aan die ik nooit zal vergeten. “Hij is nog jong,” zei de man, “maar zorg dat het niet uit de hand loopt.” Die opmerking bleef hangen. Zou het uit de hand lopen? Toen leek het nog ondenkbaar, maar nu…
Op zijn tiende begon hij zich meer terug te trekken
Hij kon urenlang op zijn kamer zitten, de deur op slot. Als ik vroeg wat hij aan het doen was, kreeg ik alleen een bot “Niks!” terug. Soms hoorde ik harde muziek of stemmen van filmpjes, maar hij weigerde me ooit iets te laten zien. Als ik binnenkwam zonder te kloppen, was het drama compleet. Een keer gooide hij zelfs zijn tablet naar me, gelukkig miste hij. Maar de blik in zijn ogen—pure woede—die vergeet ik nooit meer.
Een ander moment dat me nog steeds achtervolgt, was de dag dat ik hem betrapte met een sigaret
Hij stond achter in de tuin, dacht waarschijnlijk dat ik het niet zou zien. Toen ik hem confronteerde, haalde hij alleen maar zijn schouders op. “Iedereen doet het,” zei hij. Maar het was niet zomaar een sigaret. Ik rook iets anders. Toen ik hem vroeg wat erin zat, riep hij alleen: “Dat gaat je niks aan!” Die nacht lag ik wakker, piekerend over wat er allemaal mis kon gaan.
En toen, toen hij 11 was, had hij ruzie met een buurjongen
Niet zomaar een ruzie; het eindigde met schreeuwen, schelden en uiteindelijk een gebroken neus voor de buurjongen. Ik stond daar, verstijfd, terwijl de moeder van de buurjongen tegen me tekeer ging. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Wat zeg je in zo’n situatie? Dat je het goedmaakt? Dat het niet nog een keer gebeurt? Ik voelde me compleet machteloos. Thuis gaf ik hem een straf, maar hij keek me alleen maar aan met die kille blik. “Alsof jij iets te zeggen hebt,” zei hij. Die woorden sloopten me.
De breuk tussen ons
Hij begon steeds bozer te worden. Niet zomaar boos, maar woedend. Zijn stem kon zo hard worden dat ik het voelde trillen in mijn borstkas. Het begon met kleine dingen: een bord dat hij uit frustratie op de grond gooide, een deur die net iets te hard dichtknalde. Maar al snel werden het schreeuwpartijen die door het hele huis echoden. Hij zei dingen die ik nooit verwacht had uit zijn mond te horen. “Ik haat je!” schreeuwde hij een keer, terwijl hij een stoel omver gooide. Ik stond daar, verstijfd, niet wetend wat ik moest zeggen.
Hij pakte een keer de telefoon uit mijn handen en gooide deze tegen de muur
“Je luistert nooit naar me!” riep hij. Maar ik probeerde altijd naar hem te luisteren. Ik probeerde hem te begrijpen, hem een veilige plek te bieden, maar het voelde alsof hij mij alleen maar wegduwde. Ik voelde me steeds meer falen als moeder. En hoe meer ik faalde, hoe bozer hij leek te worden.
Toen hij twaalf was, werd ik echt bang
Hij wilde naar buiten, maar het was al laat en donker. Ik zei nee, dat hij moest blijven. Hij begon te schreeuwen, smeet een glas op de grond, en toen ik hem probeerde tegen te houden, duwde hij me weg. Niet een beetje, maar hard. Ik viel achterover tegen de muur en voelde een pijnscheut in mijn rug. Hij keek me aan, niet met spijt, maar met woede. “Blijf met je handen van me af!” riep hij. Die nacht sliep ik niet. Ik lag wakker in mijn bed, mijn hele lichaam gespannen. Was dit wat het ging worden? Werd mijn eigen zoon iemand voor wie ik bang moest zijn? Ik wilde het niet geloven, maar de waarheid drong zich aan me op.
De keerzijde van liefde
Ik hou van Niek, daar bestaat geen twijfel over. Hij is mijn zoon, mijn kind, het jongetje dat ooit in mijn armen lag en me aankeek met een blik die me alles gaf wat ik nodig had. Maar het is moeilijk om die liefde te voelen als je constant op eieren moet lopen, als je nooit weet welke versie van hem je die dag krijgt. De lieve, grappige jongen die me helpt met boodschappen uitladen, of de woedende tornado die niets en niemand spaart.
Ik heb hulp gezocht, talloze keren
Jeugdzorg, maatschappelijk werk, therapie. Ze hebben hem getest, ze hebben plannen gemaakt, maar niets lijkt echt verschil te maken. En nu vraag ik me af: moet ik hem uit huis zetten? Moet ik die stap nemen? Maar waar zou hij heen gaan? Ik kan hem toch niet zomaar aan zijn lot overlaten? Hij is 14. Hij heeft me nog nodig. Naar zijn vader kan hij niet, want die heeft zijn handen er bij de geboorte vanaf getrokken. Misschien moet hij even bijkomen in een pleeggezin?
Ikzelf loop inmiddels ook bij een psycholoog
Ik ga deze vragen met haar bespreken. Wellicht heeft zij goede tips. Dat we moeten verder kijken dan alleen ambulante hulp, is zeker. Er moeten grote stappen genomen worden. Voor ons allebei.
RACHEL
Neem contact op met yeswecan. Zo gaat het niet langer….bij yeswecan weten ze hoe ze contact met hem kunnen maken. Ze werken met ervaringsdeskundigen. Echt doen!
.
Goed antwoord. Dankjewel. hier kan iemand wat mee.
Want inderdaad zo kan het niet langer.
Dit verhaal kom me heel bekend voor. Ik was ook zo’n jongen. Ik kon het ook niet uitleggen toendertijd. Mijn moeder (ouders waren gescheiden en ik had ruzie met m’n vader) heeft het heel zwaar gehad, alleen vroeger werden wij van het kastje naar de muur gestuurd. Toen ik eenmaal 16 was wilde ik al helemaal niet naar een psycholoog of psychiater. Toen ik 24 werd ben ik uiteindelijk op m’n zelf gaan wonen en is het eigenlijk helemaal mis gegaan. Ik heb het vol kunnen houden tot m’n 37ste. Toen heb ik besloten naar meerdere burnouts en andere problemen toch maar hulp te gaan zoeken. Wat blijkt ik heb autisme en ADHD. Leuke combinatie, maarja wat doe je eraan. Gelukkig heb ik toen na veel onderzoeken en vooral wachten de hulp gekregen die ik nodig had. Ik ben nu 41 en ookal blijft het moeilijk, ik begrijp nu wel waarom ik zo kon/kan reageren. Ik wens je veel sterkte. Ik begrijp nu pas een 4 jaar hoe vervelend het altijd is geweest voor m’n moeder.
Stop met die reacties dat het geloof hem zal redden!!
Sterkte Rachel, ik hoop dat jullie snel de juiste hulp krijgen.
Want mensen moeten het allemaal in dezelfde hoek zoeken? Gewoon een vraag uit interesse…
Beste Rachel, dit gaat niet zomaar goedkomen, en helaas kan jij daar weinig aan doen. De onmacht en onvrede spreekt uit gedrag van je zoon. Om hem beter in zijn vel te laten zitten heeft hij hulp nodig, maar die moet hij wel accepteren. Zoek niet iemand die hem direct helpt, zoek iemand die met hem kijkt wat hij nodig heeft om te worden wie hij wil zijn.
Ik ben zelf opgegroeid met zo’n broer. Ik was zo gelukkig toen hij eindelijk uit huis was geplaatst. Mijn moeder stond er ook alleen voor, zij heeft echt haar best gedaan maar ik heb echt trauma’s overgehouden aan mijn jeugd met hem. Helaas was er naast de agressie ook sprake van misbruik bij mij. Ik zie hem inmiddels al ruim 13 jaar niet meer, mijn moeder ziet hem sinds een jaar of 8 ook niet meer. Geen seconde spijt gehad van die beslissing. Maar ik wou dat volwassenen in mijn omgeving beter hadden opgelet en eerder in actief waren gekomen. Want ook zij zocht overal hulp maar hij is zo manipulatief dat hij al die hulpverleners om zijn duim wond. School deed niets, huisarts deed niets. Sommige kinderen hebben gewoon zulke heftige stoornissen en dan moet je de rest van een gezin echt in bescherming nemen. Hopelijk lukt het om dan later met elkaar te helen en te groeien maar dat vergt wel inzicht, doorzettingsvermogen en veel praten met elkaar.
Mooi, zo herkenbaar;)
tjonge wat een heftig en herkenbaar verhaal in veel opzichten.
Mijn zoon werd in groep 8 gediagnostiseerd met PDDnos en ADHD.
Het gevoel van onmacht wat je als ouder kunt hebbende als je eigen kind een terrorist voelt in je eigen huis,ondanks alle liefde en hulp die je keer op keer weer aanbied/geeft.
Zelf zijn we christen en hebben ons vertrouwen in Jezus gesteld alle jaren dat we hem groot brachten. Het wonderlijke is dat mijn zoon meeging met een christelijk jeugdkamp en hij heeft daar zijn leven aan Jezus gegeven. Hij is tot bekering gekomen. Ik kan met heel mijn hart zeggen. Wat mensen niet kunnen doen is mogelijk bij God. Mijn zoon heeft goede vrienden, hij is dankbaar geworden, hij gaat uit zichzelf met een blij hart naar de kerk.
Ik wil je bemoedigen. God kan mense veranderen en wonderen doen. Bid voor je zoon.
Je doet het goed. Laat hem merken dat je van hem houd en daarin hoef je echt niet elk gedrag te respecteren. Zoek waar mogelijk hulp en momenten om op te laden.
Maar echt Jezus is het antwoord. We worden van dag tot dag vernieuwd, ook wij als ouders en kunnen de dag weer blij tegemoet zien.
veel sterkte met alles hoor!
Dit werkt alleen als je erin gelooft.
Ga bij goede therapeuten / mensen een familieopstelling doen.
Dan krijg je zicht en beweging op wat er speelt in jullie systeem
Met welke last Niek te maken heeft / hij met zich meedraagt vanuit het familiesysteem.
Dit is niet van Niek, maar grotendeels van iemand anders in het systeem, zodat Niek het aan die persoon kan teruggeven. De zwaarte gaat dan bij hem weg. In principe hoeft Niek hier niet bij te zijn.
Sterkte.f
Komt een deel van zijn gedrag misschien ook omdat hij een vader(figuur) mist in zijn leven? ik zie in één zin staan: de vader heeft zijn handen ervan afgetrokken voor zijn geboorte…. ik weet niet of je daar gesprekken over kan voeren met hem en of hij misschien 1 of meerdere andere personen in zijn leven heeft waar hij een soort van vaderfiguur in kan zien of aan kan op trekken in elk geval?
ik zou hoe dan ook echt hulp zoeken voordat het nog erger wordt. Ik wens je heel veel sterkte en succes, hopelijk krijg je goede hulp!
Houdt a.u.b. vol, z’n hele gedrag is terug te voeren naar die onverantwoorde plurk van een verwekker (vader) van hem. Je zal maar niet gewenst zijn! Jou tart hij tot het uiterste om te kijken of jij hem ook in de steek zult laten. Dit kind is zo beschadigd en heeft geen idee hoe hij zich moet gedragen. Ik wens je het allerbeste, hou je taai. Liefs.
het is te eenzijdig om dit probleem alleen terug te brengen naar het ontbreken van een vader. Niet ieder kind in een 1 ouder gezin ontspoort .
ik hoop dat jeugdzorg je snel en goed kan helpen cq begeleiden. zeker nu dat hij rap in de puberteit komt. sterkte en succes
te weinig hulp voorzien..en van eigen familie spelen er altijd dynamieken die niet werken!
Heel triest en slopend en meestal ook erkomt dit een alleenstaande moeder!!!
veel sterkte.
heeft hij al ritalin of iets in die richting? dat is echt een nodige stap want anders komen adviezen en gesprekken niet binnen in zijn overbevolkte brein. mijn zoon heeft 3 internaten doorleefd. hij woont nu in Australië en het gaat hem uitstekend! het komt dus goed. alleen die tussenliggende jaren waren de hel! toen zijn vader er tussenuit kneep kreeg hij OTS met de daarbijhorende gezinsvoogd zodat ik niet altijd maar de “boevrouw” hoefde te zijn. het is vreselijk, echt! je voelt je schuldig, bent verdrietig bij het wegbrengen na een weekeind thuis en continu dat schuldgevoel. maar in alle eerlijkheid was het ook heel fijn om van die rottige “zwarte wolk” die met hem mee kwam niet meer te hebben. nogmaals: zwaar maar zie dat hij uit huis geplaatst wordt want er komt een dag dat hij je Total loss slaat.
Zoek hulp bij een instelling
Inderdaad. Zoek hulp. Laat hem onderzoeken door een gespecialiseerd centrum. Wij hebben met onze zoon ongeveer iets soortgelijks mee gemaakt. Wij kwamen terecht bij de “Léo Kanner stichting” in Doorwerth. Onze zoon bleek een combinatie van Autisme en ADD te hebben. Zij hebben hem en ons fantastisch bijgestaan en geholpen.
Ritalin? Ik lees dat er gepraat is over ADHD, maar ik lees nergens dat sprake is van ADHD. Krijgt iedereen en z’n moeder tegenwoordig Ritalin bij een gesprek over ADHD?
Mijn zoon stal van ons en van zijn zusjes. luisterde niet, lag altijd dwars, liep in de avond naar buiten en dan gingen we hem maar weer zoeken Ellende ellende Hij was 13 Hebben hem uit huis laten plaatsen Hij mocht daar niet v h terrein af, er was zelfs een school Na10 weken. mocht hij een weekend naar huis Hij blij en na 5 maanden kwam hij terug en ging het veel beter
ik denk dat je hier zeker niet alleen mee moet verder worstelen. Geef bij jeugdhulp instanties aan dat je het niet meer ziet zitten en echt hulp nodig hebt. Het gedrag van jouw zoon moet ook ergens vandaan komen. Ik hoop dat jij en je zoon de hulp krijgen die jullie nodig hebben.
Het boek Moedig Ouderschap van Haim Omer gaat over verbindend gezag en geweldloos verzet, speciaal ontwikkeld voor kinderen met gedragsproblemen zoals jij ook beschrijft. Maar de de principes zijn voor elke ouder heel helpend en leerzaam. Btje lijkt hier ook over te schrijven in de reactie hierboven. Zij heeft begeleiding gehad van Jeugdzorg, ik kan me voorstellen dat begeleiding en hulp heel fijn en helpend is. Het ouder- en kindteam van je gemeente is naast je huisarts ook een goede plek voor hulp. Btje schrijft ook dat ze hulp had van andere volwassenen in haar prive: dat is ook heel krachtig: om in jouw kring bekend te maken wat er speelt en hulp te vragen. Zijn er bijvoorbeeld familieleden waar hij respect voor heeft,die hem bijvoorbeeld kunnen opbellen en hem positief ondersteuen EN zeggen, dat geweld niet ok is. Zij kunnen jou ondersteunen bij het stellen van jouw grenzen en hem ondersteunen bij zijn zoektocht naar identiteit en grenzen en naar wie hij wil zijn. Zij kunnen helpen op te voeden: it takes a village to raise a child and an other village to support the parents. Het is helemaal ok om er hulp bij te vragen!! Heel sterk van je!!! Ik wens je heel veel sterkte, dit is niet makkelijk voor je!!! Ik ken het boek omdat ik als moeder van tieners er ook veel aan heb. En daarnaast werk ik als psycholoog en geef ik een geweldloos verzetcursus aan ouders van kinderen met autisme, op basis van dit boek.
ik wilde dit boek ook aanraden. mijn dochter is nog maar 9, jou verhaal heeft veel raakvlakken met ons verhaal. sinds ik deze methode met hulp van het wijkteam ben gaan leren, gaat het zoveel beter thuis. geen escaleert meer, het is hard werken. Mijn hele manier van opvoeden, ben ik aan het veranderen. Nu zit ik minder in overlevingsstand.
erg ik zou hem in een internaat plaatsen tijdelijk als een lesje
zo dat hij eens beseft hoe goed hij het eigenlijk heeft
veel sterkte
Daarvoor dient een internaat niet en ze zouden hem met dat gedrag zo terug weg sturen.
lieve Rachel, wat een strijd heb je in je eentje moeten voeren. Je hebt alle hulp gezocht die je kan bedenken. Heel verdrietig voor jullie beide! Een time out bij een pleeggezin zou inderdaad een oplossing kunnen zijn. Je hebt rust nodig en gaat er anders aan onder door. Zeker als je er alleen voor staat. Goed dat je overlegt en hulp zoekt bij een psycholoog. Sterk van je. Ook je zoon heeft hulp nodig. Via je huisarts kun je voor hem hulp krijgen/ vindt. Ook voor jullie samen. Ik hoop van harte dat je lieve mensen om je heen hebt. Misschien kan hij ook daar terecht om bij te komen. Laat het niet nog langer oplopen. Dat is voor jullie relatie heel slecht. Sterkte
Lastig heejjj.
Hebben wij ook een periode meegemaakt met oze zoon.
Ook verschillende keren met politie in aanraking geweest, terwijl we zeker weten dat we ons best hebben gedaan om hem goede normen en waarden bij te brengen.
En hem ook de gevolgen laten ondervinden.
Wij hadden ook jeugdzorg ingeschat omdat onze zoon zowel verbaal als fysiek geweldadig was, zowel naar mij als naar onze dochter toe.
Ze hebben ons echt goed geholpen.
En soort van gedreigd naar onze zoon toe, dat als hij weer fysiek geweldadig werdt hij uit huis geplaatst zou worden, uit bescherming voor onze dochter.
Dat maakte indruk.
Daarbij ons, en onze zoon veel handvatten gegeven om met elkaar om te gaan.
Ik moest bijvoorbeeld ten alle tijde rustig blijven, rustig praten en duidelijk mijn standpunt aangeven, en daar ook bij blijven.
Over afspraken maken, bv hoe laat thuis, op een rustige manier onderhandelen, zodat hij ook inbreng heeft.
Als jij zegt 10 uur thuis, en hij 11 uur, dan ga je er over onderhandelen, en geef je hem het gevoel dat hij ook mee kan beslissen.
Als hij zich op z’n kamer op wil sluiten.
Lekker laten gaan.
Als hij voelt dat hij boos wordt, kan hij beter even afzonderen voordat het uit de hand loopt.
Belangrijk is, op dat moment geen hete kolen op het vuur gooien.
Wachten tot het weer tot bedaren is gekomen.
Onze zoon zat erg met zichzelf in de knoop, en wilde er met ons niet over praten.
Gelukkig had hij wel volwassenen om zich heen waar hij dat wel mee kon.
Dat waren wel mensen die zijn vertrouwen gewonnen hadden.
Zo belangrijk om als volwassenen te bekommeren om jongeren!!
Dat is echt waardevol.
Toen onze zoon 17 werd is hij gelovig geworden, en werdt een compleet ander persoon.
Liefdevol, begripvol, zachtaardig, meelevend en behulpzaam.
Soms sta ik daar nog steeds verbaasd over.
Dat ik knuffels van hem krijgt, en hij me verteld dat hij van me houdt.
Voor die tijd zag ik verachting in zijn ogen, en kon ik niks goeds doen of zeggen.
Heel veel sterkte met alles, want het is heel zwaar voor je, weet ik uit ervaring.
Ook veel wijsheid en izicht toegewenst.
Wat herkenbaar bovenstaande. Onze zoon was een soort van terrorist in eigen huis.
Heel naar als je als ouders het beste wilt voor je kind en geen toegang vindt.
Het wonderlijke wat gebeurd is is dat hij bij een jongerenkamp zijn leven aan Jezus heeft gegeven en echt aan het veranderen is.
Als ouders hebben we altijd voor hem gebeden en alle liefde gegeven wat in onze macht lag.
Wat wij niet konden veranderen heeft Jezus wel gedaan. Hij is dankbaar, heeft goede vrienden, maakt mooie keuzes en legt contact. We kunnen zelfs lachen met elkaar.
Ik word er vaak emotioneel van dat dit wonder is gebeurd.Wat bij mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God.
Bid voor je zoon. Dat hij goede vrienden krijgt, juiste mensen op zijn pad.
Heb hem lief zoals je doet. Hij weet dat dat je van hem houdt, maar weet niet hoe hij daarmee om moet gaan.
Ik geloof echt dat God jullie wil helpen. Veel sterkte hoor. Je doet het goed
Dit riekt naar zieltjes winnen. Ik ervaar het als ongepast.