Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerste de andere delen:
Mijn ex zette een mes op de keel van mijn zoontje
Ik raakte ernstig gewond na mishandeling door mijn vriend
Ik durfde niet te vluchten voor mijn gevaarlijke partner
Ik durf mijn man geen seconde alleen te laten met mijn kinderen
Mijn man werd zo woest dat de hele woonkamer in puin lag
Hij roept dat hij ons dood maakt
Ik maak hem eerst dood, daarna je dochter en daarna jou. Jullie komen hier niet meer levend uit.” Hij slist van woede. Ik sta aan de grond genageld en kijk in de grote bange ogen van mijn zoon. Maar ik blijf doodkalm. Ik heb geen keus. “Kijk nou eens wat je doet. Laat je kind los. ”Zo blijf ik minutenlang op hem in praten en uiteindelijk na een minuut of vijf, de langste vijf minuten van mijn leven, krijg ik mijn zoon terug in mijn armen. Zo koelbloedig als ik kan, loop ik naar de keuken maar blijf rustig met hem praten. Dat ik de billendoekjes niet kan vinden, dat ik mijn zoon even onder de kraan ga wassen. Ik wil dat hij kalmeert en dat hij weg gaat.
Hij drukt mijn keel dicht
Maar het werkt niet. Terwijl ik mijn zoon op het aanrecht zet, voel ik hem opeens achter me staan. Voordat ik me kan omdraaien drukt hij mijn keel dicht, zo hard dat ik amper nog lucht krijg. Hij bijt hard in mijn oor en ik voel het bloed stromen. Balancerend op een been probeer ik mijn zoon met een arm op het aanrecht te houden, zodat hij er niet af kan vallen. Het arme mannetje krijst het uit en blijft maar roepen: “Ga weg, laat ons rust!”. Met het laatste beetje lucht en klein piepstemmetje maak ik hem duidelijk dat hij even een blokje moet gaan lopen. En dat ik dat ook ga doen met de kinderen. Daarna komen we terug en praten we hierover, dit is niet de manier. Ondertussen denk ik en weet ik: ik kom niet meer terug! Ik moet dit zien te overleven en hem wijsmaken dat ik zo weer terug kom, maar ik kom niet meer terug. Genoeg is genoeg.
Ik wil zo snel mogelijk vluchten
Ik voel hem twijfelen en denken. Net voor ik dreig flauw te vallen, laat hij los. “Je hebt een half uur.” Ik strompel met mijn zoon in mijn armen naar de huiskamer. Hij blijft schreeuwen dat ik maar een half uur heb. Als ik niet terug kom, hij me zal zoeken en vermoorden inclusief mijn ouders. “Teringhoer, ik maak je af”. Ik zet mijn zoon op de grond en zeg hem snel in de buggy te gaan zitten, met de snelheid van het licht zit hij erin. Mijn dochter heb ik met de snelheid van het licht uit haar bedje gehaald en leg ik snel achterin de buggy. Ik schiet in mijn schoenen en daar komt hij alweer de huiskamer in gerend. Hij grijpt me nog een keer bij de keel, drukt hem dicht en slist: “Een half uur, rothoer, dan ben je terug!” “Ja, ja, piep ik.”
Doodsbang dat hij achter mij aanloopt ga ik weg
Hij rent weg. Ik kijk snel rond door mijn vernielde huiskamer naar mijn telefoon en zie hem liggen. Yes! Ik raap hem op en steek hem snel in mijn zak. Ik smijt de voordeur open en til de buggy naar buiten. Heel kalm en rustig loop ik weg, de tuin uit en over de stoep de bocht om. Het is vijf minuten lopen naar mijn ouders en mijn hoofd maakt overuren. De gedachtes gaan in een tempo van waar je eng van wordt. Ik ben doodsbang dat hij ons achterna komt, hij stond immers te kijken in de achtertuin. Zal hij ons volgen? Ik ben onrustig en ik ga ook niet rustig worden, want ik ben nog alleen maar aan het overleven.
Snel bel ik mijn moeder
Heel voorzichtig haal ik mijn telefoon uit mijn zak, biddend dat die het nog doet. Met trillende handen leg ik de telefoon op de beugel van de buggy, druk erop en zie dat het scherm oplicht. Hij doet het nog. Ik ben doodsbang dat hij ons volgt en zal zien dat mijn telefoon aangaat. Ik druk snel het nummer van mijn moeder in en blijf tussen mijn vingers door naar het scherm kijken. Mama neemt op. “Mama, mama, maak de deur los”, fluister ik en druk het gesprek gelijk weer weg.
“Rennen Truusje”, roept mijn moeder
Het is nog twee bochten naar mijn ouders, voortdurend kijk ik achterom en loop steeds ietsjes sneller. Nog vijftig meter dan ben ik bij papa en mama. Ze staan al buiten, en zien me van ver aan komen. “Rennen truusje, rennen!”, schreeuwt mijn moeder. Zo hard als ik kan ren ik nog vijfentwintig meter. “Kom op”, denk ik bij mezelf. De kinderen stuiteren bijna de buggy uit. Mama schreeuwt dat ik harder moet rennen, ik denk dat hij mij achterna komt en ik geef alles wat ik heb. Ik ren de voordeur binnen en mama draait snel de deur op slot.
Ik ben gevlucht. Ik ben weg. Ik ben veilig.
Lees HIER het vervolg.
Klik hier voor mijn autobiografische boek
TRUUSJE
Insta: truusjevanzanten
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
