Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Ik had een klas vol kinderen die constant de grenzen opzochten
Het was maandagochtend, de start van een nieuwe week, maar mijn maag zat al in de knoop voordat ik de school binnenstapte. Dit schooljaar was vanaf het begin moeilijk geweest. In de ruim 15 jaar ervaring als leerkracht op verschillende scholen, had ik dit nog nooit eerder mee gemaakt. Ik had een klas vol kinderen die zich nauwelijks aan de regels konden houden. Er was een constante onrust. Meerdere leerlingen testten continu de grenzen, alsof ze het als een spel zagen. Maar het was allesbehalve een spel. Het putte me uit.
Een jongetje werd doorgestuurd naar het speciaal onderwijs
Er was één jongetje die er echt bovenuit stak. Hij had gedragsproblemen die ik niet kon beheersen. Na maanden van strijd en overleg met specialisten werd uiteindelijk de beslissing genomen om hem naar het speciaal onderwijs te sturen. Het was de juiste beslissing voor hem, maar voor mij voelde het als ontzettend falen. Toch probeerde ik mezelf moed in te praten. Dit lag buiten mijn macht, maar dat maakte het niet minder zwaar. Het jongetje was ondanks zijn moeilijkheden wel in mijn hart gaan zitten.
Mijn duo-collega viel ineens uit
Alsof dit nog niet genoeg was, viel mijn duo-collega, die twee dagen per week bij de klas stond, ziek uit. Weliswaar door een medische oorzaak, maar de onrust in de klas heeft zeker niet meegeholpen. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Waar ik normaal even adem kon halen op de dagen dat zij de klas overnam, stond ik nu alleen voor de groep. Ook mijn vaste sparringpartner viel weg.
Er was een gat van 2 schooldagen
School vroeg mij om meer te werken, ik stemde één dag toe in het belang van de klas en de andere dag werd opgevangen door een klassenassistent. Haar vertrek betekende ook dat alle regel- en administratieve zaken nu op mij aankwamen. Het was alsof ik in een storm terecht was gekomen en mijn bootje steeds verder en verder zonk in de wilde zee.
Met de Ib-er bedachten we steeds een nieuw plan
Ik had het gevoel dat ik geen grip meer had op de situatie. Ik had meerdere gesprekken met de intern begeleider, we bedachten steeds weer een aangepast plan. Maar desondanks lukte het niet op de grip terug te krijgen. De gedragsproblemen namen zelfs toe. Ik moest steeds meer oudergesprekken voeren met ouders die zorgen hadden over hun kind, de klas.
Er werd door ouders gepraat over de klas en mijn functioneren
Hoewel sommigen begrip hadden, begon het gefluister ook. “Is juf Sonja wel de juiste persoon voor deze klas?” Ik hoorde het niet direct, maar voelde het in de lucht hangen. De twijfels. Het vertrouwen dat langzaam wegebde. Ook wees een collega mij erop dat ze dingen had opgevangen, dus het was duidelijk niet alleen mijn gevoel.
De directrice vroeg mij op gesprek
En toen kwam de klap. Ik werd door de directrice uitgenodigd voor een gesprek. “Sonja, we moeten het even hebben over je klas,” zei ze, terwijl ze me in haar kantoor vroeg. Mijn hartslag versnelde. Dit gesprek had ik zien aankomen, maar hoopte ik toch te kunnen vermijden. Alhoewel misschien was er iets van een oplossing, extra ondersteuning? Het was immers een moeilijke klas, en het lukte mij niet om er grip op te krijgen. Dat was een feit. Maar ik had geen idee hoe ver de klachten waren doorgedrongen.
Ze wilde eerlijk tegen mij zijn
“We weten allemaal dat je een pittige klas hebt dit jaar. Nu heb ik van meerdere ouders vragen gekregen, en daar moeten we met z’n allen wat mee,” begon ze, terwijl ze haar woorden zorgvuldig koos. “Ik wil eerlijk tegen je zijn. Ik heb met meerdere ouders contact gehad en er zijn ouders die twijfelen of je de klas nog aan kan.” Mijn keel voelde droog aan en ik kon alleen maar knikken. Dit was het moment waar ik al weken bang voor was geweest.
Ik voel bijna van mijn stoel toen ik dit zag
“Er is één ouder die er uitspringt”, ze draaide vervolgens haar laptop naar me toe. Wat ik toen zag, deed me bijna van mijn stoel vallen. Voor me stond een complete PowerPoint-presentatie. Een ouder had de tijd genomen om in een gedetailleerde presentatie uiteen te zetten wat er volgens hem allemaal mis was met de aanpak van school en vooral specifiek mijn functioneren. Elke slide was gevuld met kritiek: ik zou te weinig structuur bieden, ik zou geen goede controle hebben over de klas, en er waren opmerkingen over mijn communicatie met de ouders. En het bleek dat de powerpoint namens enkele ouders uit de klas was gemaakt. Het voelde alsof mijn hele carrière in de klas werd neergehaald, verpakt in keurige bullet points.
Dit was een zeer persoonlijke aanval
Mijn adem stokte terwijl ik door de slides bladerde. Ik kon nauwelijks geloven dat iemand zo ver zou gaan. Kritiek is een ding, maar dit voelde als een zeer persoonlijke aanval. Dit ging zo ontzettend ver. Mijn hoofd tolde van de vragen. Hoe kon ik hier nog bovenop komen? Was ik echt zo slecht bezig? Waarom had niemand me hier eerder op aangesproken? Hoe kon ik deze ouders nog onder ogen zien. Mijn eerste instinct was om in de verdediging te schieten, maar ik voelde dat het niets zou oplossen. Dus ik bleef stil.
Ik kon niets anders meer dan voor mij uit staren
De directrice keek me aan, duidelijk afwachtend op mijn reactie. Maar ik kon niets anders doen dan in stilte naar het scherm staren. Dit was een dieptepunt, dat voelde ik in elke vezel van mijn lijf. De onzekerheid die ik al maanden voelde, had zich nu gemanifesteerd in deze presentatie, gemaakt door iemand die me blijkbaar totaal niet meer geschikt vond. “Wat denk je hiervan en wat doet het met jou?”, vroeg de directrice uiteindelijk. Haar stem klonk zacht, maar de vraag voelde loodzwaar. Ik haalde diep adem, zocht naar woorden, maar alles wat ik kon denken was: Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Er was geen vertrouwen meer in mij
Ik wist dat er dingen moesten veranderen. Voor de klas. Voor mijzelf. Dit kon zo niet verder. Maar voor mij als leerkracht voor deze klas was het te laat. Ik kon niet meer terug keren als er geen vertrouwen in mij was. En eigenlijk wist ik ook niet meer of ik het zelf nog wel wilde.
Ik mocht mij ziek melden
In overleg met de directrice mocht ik mij de rest van de week ziek melden, om alles goed te laten bezinken. Dit was een goed idee, want die week daarna was een rollercoaster aan emoties. Ik voelde mij ontzettend aangetast in mijn eigenwaarde en mijn gevoel een competente leerkracht te zijn.
Uiteindelijk ben ik op een andere school gaan werken
Op de eerste maandag daarna had ik direct een gesprek met de directrice. Ze vroeg mij hoe ik er nu in stond, en ik stortte mijn emoties uit. Na een lang gesprek besloten we dat ze de situatie met personeelszaken zou bespreken. De ouders onder ogen zien wilde ik niet, en daar was gelukkig begrip voor. Uiteindelijk besloten we dat ik elders binnen de stichting opnieuw zou kunnen starten, met begeleiding. Een schone lei met een nieuwe klas op een totaal andere locatie. Nieuwe leerlingen, nieuwe ouders en nieuwe collega’s.
SONJA
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Jeetje..
en dan zijn het vaak de ouders die zelf geen tijd hebben voor hun kinderen, die de grootste etters hebben rondlopen. en die ouders hebben dan het hardst commentaar op een ander die hard zn best doet om er nog iets van te maken
Heel herkenbaar verhaal dit. Heb zelf jarenlang in het onderwijs gezeten maar ben er volledig gedesillusioneerd mee gestopt. Ouders voeden hun kinderen niet meer op en als je dan als docent onacceptabel gedrag in de klas probeert te corrigeren dan staat er vervolgens weer een agressieve pa op de stoep. Ik ben diverse keren bedreigd, de laatste keer IN de klas terwijl ik les stond te geven…commentaar van de afdelingsdirecteur nadat ik aangaf daar toch wel last van te hebben: ” och meid, je weet toch hoe die ouders van tegenwoordig zijn, zulke dingen gebeuren nou eenmaal”. Met andere woorden: vind het maar normaal dat je bedreigd wordt terwijl je je werk staat te doen…….Dat was voor mij het breekpunt, ik ben ermee gestopt en ze krijgen mij nooit meer terug voor de klas! Van geen wonder dat er een groot tekort is, je bent als docent gewoon aangeschoten wild!
Feit dat leerkrachten tegenwoordig een schaars goed zijn. (Oorzaak en gevolg). Directies kunnen zich dit gedrag niet meer permitteren.
Herkenbaar verhaal. helaas. Mijn vrouw, MBO-docente, kreeg ooit een klachtenbrief van 16 kantjes over haar functioneren. De directie moet hier wat mee, maar ik zie een gebrek aan ruggegraat. Men kiest impliciet voor de ouders, bang voor de reputatie van de school, de inspectie, de ombudsman of in het geval van mijn vrouw hierboven, de advocaat waarmee werd gedreigd. Een directie die een docent laat ‘zwemmen’, en als het te laat is het laatste zetje geeft.
Uit het relaas blijkt niet wat de reactie is van de directie naar de ouder van de ppt. Een klacht mag, maar niet op deze manier Dat mag ook in niet mis te verstane woorden duidelijk worden gemaakt. Wat mogen de ouders verwachten van de school, en wat mag de school verwachten van de ouders. Hoe gedraag je je naar elkaar.
Ik hoop dat ‘Sonja’ zich heeft kunnen herpakken en met deze ervaring in haar rugzakje nu sterker staat naar haar klas, de ouders en haar leidinggevenden.
Ik schrik ervan hoe vaak ik soort gelijke verhalen hoor in het onderwijs en het kinderwerk. Ook in andere sectoren hoor ik regelmatig pest/vernederings verhalen. Word tijd dat de volwassenen les krijgen hoe je op een eerlijke respectvolle manier met elkaar hoort om te gaan. Zou een hele hoop burn-outs en lege vacatures schelen!
Klopt Sam het gebeurt nog veel te vaak!
De schade die wordt aangericht kan zo intens zijn.
Hopelijk komt deze juf in een warm bad terecht waar ze weer gehoord en gezien wordt!
Wat een achterlijke flutschool is dat! Eerst ongevraagd de leerkracht opzadelen met een te volle klas met moeilijke lastige leerlingen en gemakshalve daarna de leerkracht in haar eentje laten staan t.a.v kritische ouders en zelf ( de directrice) mooi weer spelen. Want: op die ” ene lerares na, is dit een geweldige school met een prima beleid” . Rot toch op! Die directrice is niet voor haar taak geschikt en aan het beleid van de school mag behoorlijk gesleuteld worden want dit beleid deugt voor geen meter!
Wat een directrice is dat. Ze heeft dit gedaan,omdat ze hier meer van weet. Zelfs als ze dacht dat het beter was dat TO ging, had ze de PowerPoint niet hoeven te tonen.
We hebben dit zelf veroorzaakt als maatschappij. Iedereen moet en zal naar het reguliere onderwijs, zelfs als ze er niet passen. Dat die talentvolle sneeuwvlokjes geen chirurg worden is de schuld van de juf. Dat de klassen te vol raken en leraren daardoor gesloopt worden, is niet belangrijk.
Helaas herkenbaar en daarom wil ik never nooit meer voor de klas staan. Het is nu ruim 10 jaar geleden en ik voel nog steeds de vernedering en blijf met de vraag zitten of ik wel goed genoeg ben. Er is heel veel gebeurd en na al die jaren heeft het nog steeds enorme impact. Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn burn-out door de Ikea liep. Ineens hoorde ik wat achter mij en zag hoe een leerlinge samen met waarschijnlijk haar moeder en een andere volwassen vrouw mij achtervolgde om mij uit te lachen. Dit voorbeeld is nog maar het topje van de ijsberg.
Recentelijk kwam ik een oud leerling tegen die zei: ‘Voor wat het u waard is, maar ik vond een hele fijne lerares!’ Dat deed me ontzettend goed. Ondanks dat ik voelde dat het gemeend was, geloof ik er zelf niet meer in.
Nu doe ik werk ver onder mijn opleidingsniveau, maar ik ben blij dat ik van de stress afben. Dit soort dingen gebeurt vaker dan men denkt en de schaamte is groot. Daarom blijven docenten vaak langer ‘mooi weer’ spelen.
Ik las pas een artikel waarin stond dat docenten constant bloot staan aan gaslighting. Zoek maar eens op. Het ligt niet aan jou.
En zo gaat de school dus met haar personeel om.
Logisch dat ze geen mensen kunnen krijgen.
En die ouder moeten zich doodschamen.
Sterkte meid, hopelijk heb je een mooie toekomst
in een relatie zijn er altijd twee die fouten maken. De juf had eerder aan de bel bij de directie moeten trekken, waardoor de directie in oplossing kon gaan denken. Daarnaast had de directie haar taak signaleren en doorpakken eerder moeten opnemen. De ouders hadden deze PowerPoint niet hoeven te maken als beide (juf en directie) hun fouten eerder hadden erkend en opgelost. (de PowerPoint vind ik echt te ver gaan) Ook vind ik dat mensen tegenwoordig eerder in een slachtofferrol willen kruipen dan verantwoordelijkheid willen nemen. In dit geval (ouders, juf en directie) allemaal een slachtofferrol ingenomen.
Ja maar met een zwakke directie begin je niets. Dit is zo herkenbaar. Gelukkig zijn er nu vacatures in het onderwijs. Je kunt nu overstappen
De leerkracht is begeleid door de IB’er. Dat is ook hoe het hoort te gaan. Directie en IB hadden eerder in actie moeten komen en hadden hun leerkracht in bescherming moeten nemen tegen deze ouders. Kritiek op een leerkracht mag, maar niet in deze vorm. Dat een leerkracht uiteindelijk het veld moet ruimen en dat de directie lijkt te doen alsof ze daarmee een oplossing biedt, is heel erg. Misschien moeten sommige ouders eens op het matje geroepen worden en op hun gedrag gewezen worden.
Het is erg belangrijk, dat de directie achter de leerkracht staat. Het is n kwetsbare positie, ouders kunnen je breken, dwars zitten, roddelen, waardoor het voor alle partijen n onveilige omgeving wordt. Ik heb eens meegemaakt, dat ouders n gezellige zaterdagavond hadden, en bedacht hadden, dat ik kinderen mishandelde. Het ene actieve adhd kind mistte zijn zwangere juf, en was ronduit vervelend, met dit als gevolg.
De directie sprak.alleen met de ouders. De directie liet mij, als leerkracht in de kou staan.
Sindsdien heb ik geëist van andere directies, dat, wat er ook gebeurd, de leerkracht/en moeten verdedigen.
Er kwamen daarna best wel weer moeilijke periodes, maar door openheid en duidelijkheid, werd t de kop ingedrukt.
Ouders moeten kinderen leren om met respect met volwassenen om te gaan.
Wat een dieptrieste reactie van de schoolleiding die zelf niet in de gaten heeft dat een leerkracht al lang ondersteuning had moeten krijgen gezien de situatie die geschetst is. Heel bijzonder is dat de leidinggevende zelf weinig pedagogisch inzicht toont in de houding naar de ouders. Dit is een van de slechtste scenario’s.
Ouders hebben de macht tegenwoordig. Schoolleider wil toch uiteindelijk dat ouders tevreden zijn en dan sneuvelt er weleens een leerkracht. Zo werkt dit nu eenmaal in het onderwijs. Bang voor klachten of slechte naam… ondertussen nemen de gedragsproblemen in de klas toe, want respect en waardering kent dit beroep niet meer. Sta achter je mensen!
Dat die kinderen niet luisteren, ligt voor een groot deel aan de ouders. Zij voeden de kinderen niet op, dat ze functioneren in de maatschappij. De school had beter een duidelijk signaal aan de ouders en de kinderen moeten geven. Ik vind het erg voor de docenten die met deze dingen te maken hebben. Docenten zijn er niet om de kinderen op te voeden, ze zijn er om ze te leren voor de toekomst. Werken enzovoort.
wat heb ik een hekel aan dit soort ouders. Hun kinderen zijn nooit de oorzaak, altijd is de onderwijzer(es) / school het probleem. Als je denkt te weten wat er allemaal zo slecht is, wordt dan zelf leraar(es) en laat zien hoe het dan wel moet.
precies zo denk ik er ook over.
tegenwoordig zijn de kinderen allemaal prinsjes en prinsesjes, ze moeten alles mogen zeggen en hun eigen zin doen en o wee als er straf volgt dan hangen de ouders gelijk aan de telefoon.
en dan het zinnetje dat doen mijn kinderen niet.
dan ken je ze slecht. vroeger kreeg je van je ouders ook nog straf mocht je vertellen dat je straf kreeg. de opvoeding laat te wensen over bij heel velen.
als in groep 1 de juf zegt raap dat even op zeggen ze doe het zelf. in plaats dat ouders blij zijn dat er nog mensen het onderwijs in willen en hun kinderen waarschuwen te luisteren en hun best te doen, wordt de juf of meester ter verantwoording geroepen
walgelijk wat moet er van zulke ettertjes terecht komen.
wat een raar verhaal. sneu voor deze leerkracht ze bedoeld het volgens mij goed
Slechte directeur en weinig erkenning voor deze leerkracht. Sta achter je personeel en stuur de powerpoint terug naar ouders met de boodschap dat school niet gediend is van deze manier van communicatie. Wees zuinig op dit soort leerkrachten die alles van zichzelf vragen om succesvol te zijn.
Daar ben ik het mee eens. De directie van een school hoort achter het personeel te staan. Ze kunnen je op deze wijze maken of breken als leerkracht. Waarschijnlijk zal dit voorval juf Sonja blijven achtervolgen, maar hopelijk niet onzeker maken. Hiermee wordt nog maar eens duidelijk gemaakt waarom er in Nederland een lerarentekort is.
Heb een ellende school waar de totaal zwakzinnige achterbakse directeur dat doet, alleen de kant van de docenten kiezen. Resultaat is dat soms kinderen vertrekken en slechte docenten blijven. Een gymjuf die tegen de kinderen schreeuwt, heel persoonlijk tegen individuele kinderen ook. Een juf die geen orde kan houden en lieve meisjes er tussen uit pikt om tegen tr schreeuwen. Eigenlijk tuig van de richel maar ouders kunnen niks doen. Verhalen als dit.. zie het nergens, zie wel super onmenselijk, ambtelijk gedrag bij alle.scholen en besturen, een grote rattenvanger, op de slechte scholen dan, snap dat er ook goede zijn.
Wat is dit voor rare reactie.
Dit slaat echt nergens op.
Gek hè, dat er nog steeds een groot tekort aan leraren is? In de late jaren 90 ontstond deze rare managementcultuur, niet te geloven. Collegialiteit zoals daarvoor is ver te zoeken. Wat ik als leerkracht ondervond is met geen pen te beschrijven. Zo blij dat ik in 2009 met pré-pensioen ging. Kijk gelukkig terug op de mooie jaren 70 tot 95. Toen je nog voor “vol” werd aangezien.
Wat erg en raar dat de directeur de juf niet gesteund en op tijd ondersteund heeft. De directie had moeten reageren naar de ouders: dit accepteren we niet . Zo gaan we niet met mensen om en zeker niet met iemand van mijn team.
wel een beetje raar en nogal laf om een hele powerpointpresentatie te gaan maken en die dan ook nog niet eens rechtsstreeks naar de juf te sturen maar naar de directrice. ga dan als ouders zijnde gewoon zelf naar de juf toe en bespreek met haar wat je klachten zijn…..
Compleet van de pot gerukt dat iemand de moeite doet hiervoor een PowerPoint-presentatie te maken. Prima dat de feedback hebt, of klachten desnoods, maar ga dan gewoon het gesprek aan. Dat is kennelijk voor beide partijen moeilijk, aangezien de juf de ouders ook niet onder ogen wilde komen. Naar een andere school verkassen is toch ook een vorm van gezichtsverlies. En de geruchten over de reden van de overstap bereiken die school vast ook snel…
Laat maar weer zien hoe we langs elkaar heen leven in deze maatschappij. Werknemers zijn wegwerp producten geworden.
Zoals iemand al zei geen respect voor de leeraar.
Om eerlijk te zijn hoef ik een persoon die mij bewust vernederd ook liever niet meer te zien.
Dan heb ik zo iets, goed, succes met mijn opvolger. Kijken hoelang die het gaat volhouden met dat bloedje van jou.