Acht jaar, dat klinkt lang hé? Zeker als je die acht jaar deelt met iemand waar van je overtuigd bent: “Já, dit is hem, hier wordt ik oud mee, met vele ups en downs, maar we redden het.” Het viel allemaal in duigen.
Het was vorig jaar september
We besloten om voor een kindje te gaan. Ik Stopte met de pil en we zouden wel zien. Eigenlijk wilden we eerst graag verhuizen omdat we in een klein huisje woonden. Hier gingen we dan ook rustig naar kijken. Totdat ik mij eind november niet goed voelde. Ik was heel moe en beroerd. Ik moest die ochtend naar de fysio en eenmaal wachtend daar schoot er door mijn hoofd heel ver weg: ‘Haal een zwangerschapstest’. Deze had ik niet thuis liggen. Wat dat betreft ben ik daar niet zo goed voorbereid in. Ik besloot naar de winkel te rijden. De twee testen voor €5,- zijn super goed. Zo gezegd zo gehaald. Eenmaal thuis ging ik naar de wc, met mijn zwangerschapstest. Mijn toenmalige vriend had een week vakantie, dus hij was ook thuis. Ik heb gewacht op de wc en toen de test eenmaal zijn tijd had gehad zag ik twee streepjes. Ik heb gelijk mijn vriend geroepen: “Schat, dit geloof je niet! Ik ben zwanger!” Nooit verwacht dat dat zo snel zou gaan. Het moest flink op ons inwerken, vooral bij mijn vriend toentertijd. Die dag heb ik gelijk de verloskundige gebeld en zijn wij naar mijn schoonouders en ouders gereden om het grote blije nieuws te vertellen.
Weken gingen voorbij
Ik had vaak een afspraak bij de verloskundige, of bij de zwangerschapscursus . Mijn vriend en ik volgden deze voor onze eigen gerustheid en als gedegen voorbereiding. Mijn vriend keek hier sowieso altijd negatief tegen aan. Hij deed het voor mij en dat was het. Dat was hetzelfde als met de echo’s, ook dat was meer een verplichting in zijn ogen. Oh, en dat hele samen negen maanden zwanger zijn valt ook wel vies tegen. Van de vrouw wordt alles verwacht, maar de man daarin tegen kan nog steeds naar nacht- en dagfestivals, biertjes drinken, fulltime werken, daarna snel zijn eten naar binnen werken en door naar de sportschool, douchen en de bank op. Mijn dag bestond meer uit liggen in verband met de bekkeninstabiliteit en de huisvrouw uithangen. Leven naar het moment dat mijn vriend weer thuis kwam en hup, weg was hij weer. Geloof me, de muren komen op je af. ‘Maar die negen maanden zwanger hé schat, dat doen we samen. Yeah right!’ Ik strugelde elke dag met mijn hormonen, ik was een onuitstaanbaar kreng. Leven met mij tijdens een zwangerschap, hmmn, ik raad het niemand aan. Maar hé, het is zo bijzonder. Ik wist niet dat die hormonen je zo over konden nemen.
Tijdens de zwangerschap stelde ik voor om leuke dingen te gaan doen met zijn tweeën
Helaas moest dit altijd van mij komen. Hij vond het sparen en de toekomst belangrijker, en dat was het ook zeker wel, maar achteraf lijkt het wel uitgedacht. We zijn een weekend naar Valkenburg geweest. Hij heeft daar meerdere malen benoemd dat hij het lastig vindt om leuke dingen te doen met iemand die hem zo afsnauwt en niet leuk voor hem is. Begrijpelijk. Dat heeft hij trouwens niet alleen in Valkenburg benoemd, maar de hele zwangerschap door. Ik vond dit moeilijk om te horen en ik wist ook niet zo goed wat te doen, ik dacht met tijd, heel veel tijd zal het vast allemaal beter worden. Ik leefde naar de bevalling toe en dacht: “Nu wordt het vast beter.” Na een hele heftige lange pijnlijke bevalling was hij daar dan op 10 september 2018 om 7:10 uur, onze zoon. Ik moest echt wel even wennen en schakelen en ik vond het ontzettend spannend maar wat was ik blij. Zelfs met mijn 10 hechtingen die ze achterlieten. Het was het allemaal waard.
We hadden een leuke kraamverzorgster
Echt zo’n lieverd! Ik had het zwaar, met de nachten, het nieuwe, maar oh, wat was ik verliefd. Helaas had ik het idee dat ik vrij weinig van mijn vriend terugkreeg. Mijn vriend was ook veel weg, met zijn broer. Eigenlijk altijd met zijn broer. Mijn vriend had vier weken vrij opgenomen en wat was hij gek op onze zoon, maar ik voelde niet meer op mij. Ergens heb ik me ook zo gebruikt gevoeld. Ik moest alles zelf doen, vanaf dag één al. Ik voelde me zo alleen, zelfs mijn schoonfamilie keerde zich tegen mij omdat mijn schoonmoeder het idee had dat mijn familie meer aanwezig was. Ze hadden het gevoel dat ze onze zoon nooit mochten vasthouden. Ze hadden zoveel jaloezie in zich. Wat een ellende terwijl ik net drie weken bevallen was. En mijn vriend? Hij kos partij voor zijn moeder en heeft mij en onze zoon keihard laten zitten. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Zodra ik al praatte, kreeg ik al een vieze afkeurende blik. Ik heb hem meerdere malen verteld dat hij nu echt moet gaan vechten en meer voor mij moet gaan doen. En anders? Nou, dan kon hij vertrekken, er was geen liefde.
Tot op een zekere zondag…
Ik had een verjaardag van een vriendin van mij met haar zoontje en mijn vriend ging niet mee, omdat hij het te ongemakkelijk vond. Ik had het leuk daar op de verjaardag, maar voelde me ergens ook enorm eenzaam. Eenmaal naar huis belde ik mijn vriend en vroeg wat hij wilde eten (standaard ritueel). Hij zei dat hij in Harderwijk zat met zijn familie op het terras, een soort familie uitje, maar dan zonder kleinzoon en schoondochter. Toen kreeg ik zo’n klap in het gezicht! Ik vertelde hem dat ik hem miste en wilde dat hij er voor mij en ons was. Ik wilde met hem zijn, en als hij dat allemaal niet belangrijk vond, dan kon hij beter weg gaan. Dat bleek voor hem de juiste oplossing: weggaan. Hij pakte zijn spullen en was weg. Nu ziet hij zijn zoon één keer in de week, op de zaterdag. Dit wordt opgebouwd naar meer en langer.
Ik was toen dit allemaal gebeurde net vier weken moeder
Mijn zoon zal dus nooit beter weten. Dit vind ik sneu, maar mijn ex legt het zo uit: “Wat niet weet wat, niet deert en straks krijgt hij een bonuspapa en mama- erbij.” Mijn ex is al veel verder in het hele proces hoor, maar dat had ik al wel door tijdens mijn zwangerschap. Nu hebben we het zelf goed geregeld. Er zijn bij mij nog veel onbeantwoorde vragen. Ondanks alles ben ik dolgelukkig met mijn zoon en geniet ik enorm van ons leven met zijn tweeën.
JANE DOE
