Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen
Dit is deel 1 van een reeks, lees onderaan dit deel de link naar deel 2.
Ongepland zwanger
In 2016 raakte ik op negentien jarige leeftijd zwanger van mijn grote liefde (van toen 24 jaar). Het was dan misschien niet gepland en we wisten zelf ook dat we nog jong waren, maar we waren er zeker van dat wij genoeg liefde konden geven aan een kindje. En de rest ook goed zou komen.
De bevalling begon veel te vroeg
Ondanks goede echo’s en alles wat op een ‘normale’ zwangerschap leek, begon mijn bevalling al bij 26 weken en 4 dagen. Eigenlijk is dit ook de start van mijn rouwproces geweest. De bevalling was veel te vroeg qua zwangerschapsduur en dat bracht enorme risico’s met zich mee. Ik kon er niets tegen doen, evenals de artsen.
Ik dacht dat het goed zou komen
Vóórdat ik in deze situatie belandde, had ik echt al wel wat levenservaring en verdrietige momenten meegemaakt. Toch dacht ik dat alles uiteindelijk, misschien dan wel met een slag of stoot, goed zou komen. De dingen waarvan ik wist dat ik er nooit mee om zou kunnen gaan, zouden mij bespaard blijven. Dingen zoals het verlies van een kindje.
Bodhi ging steeds verder achteruit
Mijn zoontje kwam ongeveer 20 uur na mijn ziekenhuisopname ter wereld. Hij had een goed geboortegewicht van 960 gram, huilde, dus ademde in eerste instantie zelfstandig en alles zat er op en eraan. Hij was alleen nog lang niet volgroeid en ook erg ziek. Hij bleek een GBS infectie te hebben en er bleek al snel flink wat ondersteuning nodig te zijn. Er ontstond een longbloeding en hierna een hersenbloeding en Bodhi takelde steeds verder af.
De hersenecho’s zagen er niet goed uit
Elke dag kwamen de artsen aan mijn kraambed met het meest nare nieuws, maar toch vertrouwde ik erop dat het goed kwam. Noem het maar naïef. Maar zo lang mijn zoontje aan het vechten was, bleven wij op zijn kracht vertrouwen. Mooi niet dat wij ondertussen bij de pakken neer gingen zitten. Toch zagen wij ook de hersenecho’s elke keer verergeren en de bloeding toenemen.
Er werd overlegd met 27 artsen uit heel Europa of er nog levenskwaliteit zou zijn
Elke dag hoopte ik op een wonder. Dat de bloeding was gestopt of op de een of andere manier was afgenomen, dit terwijl de artsen bleven benoemen welke stukken van de hersenen zij zagen afsterven. Zelfs toen ze met 27 artsen vanuit heel Europa hadden overlegd en géén één van hen ook maar het kleinste beetje twijfel had over dat er nog levenskwaliteit zou zijn, hoopte ik nog op een wonder. Door al mijn energie naar Bodhi zijn hoofdje te sturen, bij hem te blijven zitten, zelfs te bidden tot welke god dan ook, hoopte ik iets bij te kunnen dragen. We zaten dag en nacht naast de couveuse en hoopten iets van verbetering te zien.
Stel dat het beeld beter zou zijn dan de dag ervoor?
Zelfs op de dag dat ze de behandeling gingen stoppen, vroeg ik om een laatste hersenecho. In de hoop dat de artsen versteld zouden staan en het beeld ineens beter zou zijn dan een dag ervoor, waardoor ze door zouden gaan met behandelen. De artsen hebben mij die extra echo nog gegeven, terwijl zij natuurlijk al lang wisten dat er niets goeds op te zien zou zijn. Maar ik had het nodig om te accepteren hoe de situatie was. De behandeling zou worden gestopt. Zeven dagen na de geboorte, werd mijn zoontje van de beademing gehaald en mijn kindje zou diezelfde dag nog overlijden.
Mijn wereld stond stil
Na Bodhi zijn dood, heb ik nog een tijdje met hem rondgelopen, voor het eerst als een ‘echte’ moeder, met haar kind wiegend in haar armen. We gingen zonder kindje naar huis. Met onwijs veel moedergevoelens en een kolfapparaat om de borstvoeding af te bouwen, een flinke portie hormonen, maar met lege armen. In mijn hoofd stond alles stil, maar de wereld ging gewoon door alsof er niks gebeurd was.
Ik moest van mezelf sterk blijven voor Bodhi
Ik wilde sterk blijven, voor Bodhi. En omdat ik mij schuldig zou voelen als hij alleen hier was geweest om ons in een pijnlijke situatie achter te laten, terwijl hij juist zoveel licht en liefde bracht en zelf zo ontzettend krachtig was. Ik voelde mij een trotse moeder, want ik was écht moeder geworden. Het liefste zou ik het aan heel de wereld vertellen en mijn verhaal delen. En dat deed ik ook tot ik tegen de stekende opmerkingen aan liep.
Ik kreeg nare opmerkingen
De eerste opmerking die mij zo raakte was op het moment dat ik de stad in ging om een jurkje voor de begrafenis te kopen. Ik was best wat aangekomen in mijn zwangerschap en had naast wat losse zwangerschapskleding, niet iets begrafenis waardig. Ik kwam een oude bekende van mij tegen. Iemand van mijn leeftijd. Hij vroeg naar mijn leven momenteel en waar ik me allemaal mee bezig hield tegenwoordig. Hij had gelezen op Facebook over mijn zwangerschap en ik vertelde, terwijl ik zo goed mogelijk mijn tranen binnen hield, in het kort hoe het gegaan was en over Bodhi zijn overlijden. Daarop antwoordde hij: “Oh, dus nu alles weer helemaal back to normal”, waarna hij ook nog ging vertellen over zijn succesvolle bedrijf dat hij net had opgezet. En dit was nog maar het begin van de stekende opmerkingen…
Lees HIER verder.
SAMMIE
Insta: mamavantweelichtjes
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Facebook te volgen
