Lees HIER DEEL I van het verhaal, voordat je verder leest.
Ik ging helemaal alleen naar Egypte
En dan was eindelijk daar het moment, 21 juli 2017. Ik vertrok voor het eerst alleen naar Egypte. Wat was dit spannend. Geen idee waar ik in zou belanden. Mijn moeder bracht me naar de luchthaven, Ze was heel erg ongerust om haar dochter alleen naar Egypte te laten gaan. In het vliegtuig zat ik naast twee hele lieve dames. De ene dame sprak alleen Engels en de andere Frans en Arabisch. De hele vlucht hebben we met elkaar gesproken en nummers uit gewisseld. Voor ik het wist waren we in Egypte. “Snel Y. Zoeken… Ooh, hopelijk is hij hier.” Je weet maar nooit. Met een bang hart stapte ik naar buiten. Overal stonden mensen te roepen naar familieleden die terug kwamen. En daar stond hij. Hij liep meteen op me af, nam me vast en onmiddellijk voelde dit goed. We liepen samen naar de auto. Daar zou er iemand wachten die het huwelijk zou afnemen. “Uuh oke, trouwen in de auto waarom niet!?”, dacht ik.
Binnen vijf minuten waren we getrouwd voor het geloof
Daarna zouden we onze trouw officieel maken bij de Belgische ambassade van Egypte. Tussendoor bezochten we Alexandria, Cairo en zoveel meer. Ik ontmoette zijn familie en gaf de kindjes cadeautjes. We reden hierna naar de Belgische ambassade en daar werd me verteld dat de papieren niet in orde waren. Ik moest later maar terug komen. Daar stonden we dan… Y. kon gelukkig wèl regelen dat we konden trouwen voor de Egyptische wet. Zo waren we al een stapje dichterbij en om dit te vieren gingen we vijf dagen naar een luxe hotel in Hurghada. Hierna hadden we nog één week samen, voor ik terug moest naar België. We bezochten nog wat leuke plekjes in Egypte.
Voor ik het wist was ik terug op de luchthaven om naar huis te gaan
De hele tijd hield ik me sterk, maar zodra hij mij een knuffel gaf, ik moest door lopen naar de check-in, stortte ik in. Huilen, huilen, huilen. Ik stapte op het vliegtuig en de stewardess vroeg meteen wat er aan de hand was. Na een korte uitleg gaf ze me een schouderklopje en zei dat alles wel goed zou komen. De hele terugvlucht huilde ik. Op de trein probeerde ik me weer sterk te houden, maar zodra ik uitstapte en mijn moeder zag, barstte ik weer in tranen voor het hele station.
Ik probeerde vanuit België de rest van de trouw te regelen, maar overal kregen we een deur in ons gezicht gesmeten en zeiden ze: “Je moet terug naar Egypte om dit allemaal in orde te brengen.” Ik vertelde aan mij moeder dat ik weer terug moest, maar dan voor een langere tijd. Natuurlijk stond ze hier niet achter, maar ze zag me ook niet graag ongelukkig. Ik boekte opnieuw tickets. Begin september zou ik vertrekken. Phoe, elke dag verliep langzaam. Het gemis was groot.
Het afscheid van mijn moeder
En ein-de-lijk was het dan zover. Die ochtend van vertrek was ik vroeg op. Ik maakte me klaar. Mijn moeder bracht me naar het station. De rit naar daar duurde een eeuwigheid. Ik vond het best lastig om voor een lange tijd niet bij mijn moeder te zijn. Wij zijn twee handen op één buik. Ik gaf haar een knuffel en een zoen. Ze barstte in tranen. Natuurlijk moest ik meteen meehuilen. Vanuit de trein probeerde ik haar nog een laatste vaarwel te zeggen, met tranen die over mijn wang rolden.
Ik was opnieuw in Egypte voor een nieuw begin van mijn leven
Op 13 september 2017 mochten we wederom langs de Belgische ambassade. Hier werden we elk apart vragen gesteld om te onderzoeken of dit geen schijnhuwelijk was. Mochten ze ons geloven en alles was in orde, dan zouden we aan het eind van de week het officiële trouwdocument hebben. Maar helaas lag het geluk niet veel aan onze kant. Er waren problemen en ze moesten alle documenten opsturen naar België om het na te laten kijken. Dit zou maanden gaan duren… Maar dit hield ons niet tegen. We gingen ervoor!
Plotseling raakte ik in verwachting
Al snel had Y. het vermoeden dat ik zwanger was. Ik voelde me niet echt anders. Toch deed ik op 14 oktober een bloedonderzoek en ja hoor, ik was zwanger, een kleine drie weken. Natuurlijk waren we super blij met de komst van ons wondertje, maar nu zat er echt druk achter dat Y. naar België kwam. Op 18 oktober mochten we op gesprek om de papieren te verkrijgen voor Y. Alle documenten waren nu wel in orde. Echter had deze rompslomp ons veel geld gekost. Ons geld ging dan ook snel op. We kregen hier ruzie over. En daar kwamen ook nog eens de eerste zwangerschapssymptomen bij. Het startte met een zware bloeding. Ooh, wat was ik bang. Het ergste was dat ik nergens om me heen op controle kon. Wat was ik alleen in die tijd. Door de ruzies was Y. niet meer zo vaak thuis, waardoor ik heel vaak de hele dag alleen zat. Ik had geen badkamer en geen keuken, enkel een tv, bed, wc en een laptop. De meeste tijd besteedde ik aan slapen. Wat was ik moe in die periode. Niet veel later kwam er een nieuw symptoom bij: de hele dag braken. Ik kon niet tegen bepaalde geuren, eten of drinken, alles deed me spugen. Ik had zelfs geen energie om nog naar het toilet te gaan. Zelfs dit bracht me aan het braken. Op 19 november was het mijn verjaardag. We vierden dit met zelfgemaakte taart. Wat heb ik me sterk gehouden om niet over te geven. Maar helaas, zelfs om mijn eigen verjaardag moest ik wel acht keer rennend naar de wc. Om daarna nog eens te horen dat Y. niet mee mocht naar Belgie. Fijne verjaardag… De reden was dat ze bang waren dat hij België niet meer zou verlaten.
Ik kreeg moeilijkheden aan de grens voor het vliegen
Het was 22 november. Y. bracht me terug naar de luchthaven. Ik was zo moe en uitgeput dat ik geen energie meer had om te huilen. Ik wilde inchecken, maar ik werd aangehouden. Oeps….. Ik was te lang in Egypte zonder dit aan te geven en ik moest een boete betalen. Prima. Maar wat een pech weer: mijn kaart was kapot en ik kon geen geld afhalen. Fuck, ook dat nog! Ik begon licht te flippen, want ik wilde niet vast komen te zitten in Egypte. De mannen waren heel onvriendelijk en ik begon te hyperventileren. Ik raakte in zware paniek. Plotseling wist ik wat ik moest doen: ik haalde al mijn trouw- en zwangerschapsdocumenten uit mijn tas. De manager keek er niet eens naar, maar één van de agenten pakte snel al mijn documenten en gaf me een stempel op mijn visum. Hij zei: “Ga maar snel naar huis.” Ik riep wel honderd keer: “Dank je” en ik rende zo snel ik kon naar mijn vliegtuig. Terug naar België.
Lees HIER het vervolg
KYARA
