Benthe: “Mijn dochter kreeg na de bevalling ontwenningsverschijnselen”

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.}

Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Met 18 weken zwangerschap kreeg ik zoveel pijn, het was niet meer te doen

Deel 2: Ik kreeg tijdens mijn zwangerschap ondraaglijke pijn, waar kwam dit vandaan?

Eindelijk kwam er duidelijkheid

De uitslag kwam binnen: ik bleek chronisch ziek, een zeldzame darmziekte die ervoor zorgt dat mijn darmen vrijwel niks doen. En dat bericht sloeg flink in. Aan de ene kant blij dat er eindelijk een oorzaak gevonden was, maar aan de andere kant verdriet om het feit dat ik chronisch ziek blijk te zijn. Na ruim een week twee keer per dag laxeren kwam er eindelijk ietwat ontlasting op gang en mocht ik naar huis met de zware Fentanyl, sonde en laxeer medicatie. 

Onze dochter moest mogelijk gaan afkicken

Veel controles volgden, omdat de kleine goed in de gaten moest worden gehouden door de medicijnen die ik innam. De gynaecoloog vertelde ons dat wij rekening moesten houden met een kindje wat ontwenningsverschijnselen zou krijgen na de bevalling, en van de medicatie moest gaan afkicken. Ook bleek ik zwangerschapsdiabetes te hebben, nog een diagnose die extra in de gaten gehouden moest worden. 

Toen ik stopte met de medicatie kwam de pijn nog heftiger terug

Hoeveel kan een mens hebben? Ik kon niet meer. Ik was mentaal op en lichamelijk kon ik al helemaal niks meer uitbrengen. Er werd besloten dat ik ingeleid zou worden met 37 weken, dit in verband met het medicatiegebruik en de lichamelijke klachten en pijn. Een kleine opluchting, er was eindelijk wat licht aan het einde van de ellendig lange tunnel. Een week voor de inleiding moest ik stoppen met alle medicijnen, om zo min mogelijk afkickverschijnselen te veroorzaken bij onze kleine meid. Een hele heftige week. Alle pijn die ik had was lange tijd wat onderdrukt geweest door alle medicatie, en kwam nu tien keer zo heftig terug. Maar ik had alles over voor onze kleine, dit was het enige wat ik nu voor haar kon doen. 

We mochten naar huis, eindelijk rust

Na een intense bevalling met ook hier wat complicaties werd onze kleine dochter geboren; Charlie. Wat was ze mooi! Ze begon direct te huilen na de geboorte en dit was een grote opluchting. Ze ademde! Vanwege het medicatiegebruik moesten wij nog even blijven maar al snel bleek dat Charlie het super goed deed en mochten naar huis. Thuis begon eindelijk de rust en de kraamweek die we zo verdiend hadden, tenminste dat dachten wij. 

Charlie drink slecht en moest naar het ziekenhuis

Na een aantal dagen liet Charlie zien dat het toch niet helemaal lekker ging. Ze dronk haar flesjes niet goed, viel af en kwam niet meer aan. De verloskundige besloot ons door te sturen naar de kinderarts. Eenmaal in het ziekenhuis besloot zij dat we moesten blijven ter observatie en dat Charlie waarschijnlijk een sonde nodig had om goed te kunnen groeien. Met grote verbazing begon Charlie die avond ineens heel goed haar flesjes leeg te drinken en leek zij een ommekeer gemaakt te hebben. Toch moesten we nog eventjes blijven voor alle zekerheid.

Het bericht van de arts was een klap in mijn gezicht

De avond erna viel de verpleegkundige op dat Charlie wat lastig ademde. Het was onregelmatig en ging van heel snel naar heel langzaam. Opnieuw werd de kinderarts gevraagd om mee te kijken, en toen bleek Charlie toch last te hebben van ontwenningsverschijnselen. Opnieuw een klap in mijn gezicht. Ik werd op dat moment ontzettend emotioneel en voelde mij een slechte moeder. Gelukkig was het niet van dien aard dat Charlie medicijnen nodig had en mochten we de dag erna al naar huis om eindelijk in rust te kunnen bijkomen. 

Ik ben mentaal op en ga het met hulp een plekje geven

Nu ik dit schrijf lig ik met haar op mijn borst. Ik mag van geluk spreken dat ik een gezonde dochter op de wereld heb mogen zetten, samen met een partner die letterlijk alles heeft moeten opvangen in die bijna negen maanden tijd. Ik besef me nu pas wat er eigenlijk allemaal gebeurd is, wat mij mentaal breekt en ik moet het nu een plekje gaan geven. Gelukkig ga ik hier een hoop hulp bij krijgen, net als met het omgaan met mijn chronische darmziekte. 

Voor nu gaan wij als gezinnetje van vijf écht proberen te genieten van elk moment. Met hopelijk wat rust. 

C’est la vie

BENTHE

Insta: benthejo 

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.}