Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Claudia schrijft een reeks over de geboorte en eerste dagen van haar zoontje Noah*. Lees eerst deel 1:
De gynaecoloog heeft een-niet-pluis-gevoel
Gelukkig zijn al mijn controles goed
Ik mag naar Noah toe. Noah ligt inmiddels op de kraamafdeling. Bij binnenkomst op de kraamkamer staat de kamer vol met artsen en verpleegkundigen. Ook mijn man is er. Mijn kleine knappe mannetje ligt in een bedje. Er piept van alles en de paniek is voelbaar. Er wordt druk gepraat, gelopen en getelefoneerd. Ik heb nog geen gevoel in mijn buik en benen, hierdoor heb ik geen pijn maar kan ik niet goed draaien om te zien wat er allemaal gebeurt bij Noah. Heel frustrerend. Af en toe krijg ik wat informatie van de gynaecoloog en de kinderarts. Ik probeer sterk te blijven maar heb het ontzettend zwaar. De tranen staan in mijn ogen.
Er komt hulp uit het kinderziekenhuis in Utrecht
Vanuit Utrecht komt er een neonatoloog en een NICU-verpleegkundige naar Tilburg. In het Wilhelmina Kinderziekenhuis hebben ze meer mogelijkheden qua behandeling. Nadat we het nieuws gekregen hebben dat ze onderweg zijn, duurt iedere minuut te lang. “De situatie van Noah is erg zorgelijk”, krijgen we te horen. Dit kan toch niet de werkelijkheid zijn vraag ik mij af.
De behandeling van Noah start gelijk
Mijn man gaat even naar huis naar onze dochters. Het is voor hem niet om aan te zien dat de artsen geen grip krijgen op de situatie en Noah niet stabiel krijgen. Het team uit Utrecht start gelijk met behandelen van Noah. Hij krijgt medicatie toegediend die ze in Tilburg niet geven. Na uren behandelen en stabiliseren om te kunnen vervoeren wordt Noah in de babylance meegenomen. Al die tijd kijk ik van een afstand met een onwerkelijk gevoel mee. Niets in de zwangerschap wees erop dat er iets mis zou zijn. Hoe kan dit nou?
Ik ga per ambulance mee naar Utrecht
Voor Noah vertrekt rijden ze langs mij en mag ik even gedag zeggen. Mijn man is inmiddels terug in het ziekenhuis en zal gelijk met Noah naar Utrecht gaan rijden. Voor mij is een ambulance besteld. De ambulance laat echter een tijd op zich wachten omdat het een druk weekend is. Het is zaterdag op zondag en de kroegen zijn weer voor het eerst sinds lange tijd open. Die feestende mensen moesten eens weten…
Ik besluit geen morfine te nemen, ik wil helder zijn
Omdat de ruggenprik gaat uitwerken krijg ik pijnmedicatie aangeboden. Ik wil nu helder blijven en kies ervoor om geen morfine te nemen. De rit van Tilburg naar Utrecht hobbel ik heen en weer op de brancard. Ondanks de flinke pijn die ik inmiddels heb door de keizersnede, wil ik nog steeds geen pijnstilling. Ik moet sterk blijven voor Noah, we weten totaal niet wat ons te wachten staat en of we keuzes moeten maken. De ambulancebroeders zijn heel zorgzaam en hebben gelukkig geregeld dat het een spoedrit is. Zo ben ik zo snel mogelijk weer bij Noah.
Noah heeft een koelpakje aan, 33.5 graden
Het is inmiddels ochtend als ik in het Wilhelmina Kinderziekenhuis ben. Ik heb al heel wat uren gemist van Noah dus wil graag naar hem toe. De verpleegkundige gaat bellen naar de NICU met de vraag of ik mag komen. Gelukkig mag dat. In bed word ik naar Noah gereden. Als ik daar aankom schrik ik van wat ik aantref. Het maakt me ontzettend verdrietig en ongerust. Noah heeft een koelpakje aan en ligt helemaal vol slangetjes en snoertjes. Om hem heen staat veel apparatuur met allerlei geluiden. Ook zie ik dat er een hele rij medicatie via pompen gegeven wordt.
Ik kan hem alleen met een vinger aaien
Ik barst in huilen uit en aai voorzichtig over het handje van Noah. Ik kan nog niet goed bewegen door de pijn, maar probeer een beetje te draaien zodat ik mijn knappe zoon beter kan zien. Meer dan kijken en met een vinger zijn handje aaien kan ik niet, meer plek is er namelijk niet door alle draadjes en infuusjes. Na een tijdje moet ik van de verpleegkundige wat gaan rusten. Ik heb immers een dag en nacht niet geslapen.
Mijn dochters mogen even kennis maken met hun broertje
Aan het begin van de middag komen mijn man en dochters naar Utrecht. Na de lunch mogen we weer even naar Noah toe. Eén voor één gaan de trotse grote zussen hun broertje bewonderen. Ook zij zijn heel verdrietig, dit was niet wat ze verwacht hadden. Noah heeft nog geen kleertjes aan. Hij heeft een kast vol kleren thuis die met zorg en liefde uitgezocht zijn maar dat zal nog moeten wachten. Daarnaast is hij hartstikke koud omdat ze hopen door te koelen naar 33,5 graden de hersenschade te beperken. Een intense boodschap, “hersenschade” wat moest ik me daarbij voorstellen. De meiden mogen heel eventjes bij hun broertje kijken en brengen mij dan weer naar de kamer zodat het niet te druk is voor Noah.
Ik mag naar huis
Twee dagen na de keizersnede mag ik naar huis. Ik zou het liefst in Utrecht vlakbij Noah blijven, maar dat mag niet. Ik herstel erg goed dus dan moet je naar huis. We besluiten dat heen en weer reizen en in onze eigen omgeving zijn het beste is.
Lees HIER verder.
CLAUDIA
@gezinnetje.van.zes
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
