Meike schrijft een reeks. Lees hieronder het vorige deel
Een avontuur vol uitdagingen en hoop
Omdat ik niet zo goed wist waar ik moest beginnen, is de vorige (en eerste) blog meer een korte opsomming van de afgelopen jaren, voornamelijk alles rondom de zwangerschappen. Ook al is het een hele beknopte versie, een lijstje waarvan ik zelf denk, als ik het lees: Pfoeh hé… Dat is niet niks! Het is natuurlijk ook niet niks, maar het blijft gewoon onwerkelijk om te realiseren dat ons dit allemaal is overkomen.
De beslissing om te gaan (s)emigreren kwam dan ook vooral vanuit het gevoel dat we (ik vooral) de realiteit van Nederland even wilden ontvluchten
Farley greep deze kans met beide handen aan, want hij heeft altijd al graag in het buitenland willen wonen. Dus zo gezegd, zo gedaan, we besloten om 3 (!) maanden later al te vertrekken. Als we eenmaal iets in ons hoofd hebben zitten… Oktober ging over in november en al snel stond december voor de deur. We moesten een hoop dingen regelen (ik vooral) om te mogen werken op Curaçao. Farley is geboren op het eiland (yu di Kòrsou, kind van het eiland) en mag zich daardoor weer vestigen en een verblijfsvergunning (sedula) aanvragen, evenals Vive, als kind van een Yu di Kòrsou. Voor mij een ander verhaal, van alles aanvragen zoals een geboorteakte, partnerschapsregistratie, enzovoort, en een heel boekwerk online invullen. De toelatingsorganisatie mag er maximaal 4 maanden over doen om je aanmelding voor verklaring van rechtswege te beoordelen.
In januari kwam uiteindelijk mijn bevestiging van aanvraag binnen en werd er al genoemd dat de grens van 4 maanden op dat moment al werd overschreden
Op zich allemaal geen ramp omdat je wel al op het eiland mag wonen en werken, ook als je vergunning nog niet is geaccepteerd. Voor mij, met nog een zwangerschapswens, een iets ander verhaal. Omdat wij ons langer dan 8 maanden willen vestigen op Curaçao, moeten we ons uitschrijven bij de gemeente. Ook omdat we beiden zelfstandige zijn, dragen we geen sociale lasten meer af in Nederland en hebben we geen recht meer op enige uitkering of zorg.
Na veel uitzoeken kwamen we tot de conclusie dat we het beste een BV konden oprichten op Curaçao, met Farley als directeur-eigenaar en ik in loondienst van de BV
Op die manier kan ik aanspraak maken op een basisverzekering via de SVB op Curaçao en heb ik recht op een (minimale) uitkering bij zwangerschapsverlof, omdat we toch echt hopen om op Curaçao nog een kindje te mogen verwelkomen. Laat me even stil staan bij die beslissing. Toen de eerste extase van de gedachte over het tijdelijk wonen op Curaçao een beetje was weggezakt, bedacht ik me ook dat dit (hopelijk) zou betekenen dat ik daar ook een zwangerschap zou gaan doorlopen. Dus niet bij de bekende gezichten in het ziekenhuis in Nederland, niet alle fijne zorgverleners die ons verhaal kennen, maar naar een eiland waar de zorg “goed” is, maar wel anders dan in Nederland. Zo zijn ze daar nog wat conservatiever, is er zeker niet zulke ouderparticipatie zoals dat in Nederland ondertussen is en heb je bijvoorbeeld geen familiekamers, maar deel je een kamer met een andere moeder en heeft de vader de mogelijkheid om langs te komen tijdens bezoekuren.
Na wat uitzoekwerk, het lezen van blogs en het kijken van vlogs, kwam ik tot de conclusie dat de zorg verder prima is en, het belangrijkste, dat er een NICU is
Het ziekenhuis is tevens net nieuw gebouwd, want in het oude ziekenhuis had je echt niet terecht willen komen. Ik besprak ons plan nog met twee van mijn gynaecologen en eigenlijk vindt iedereen het een uitstekend idee. Zwanger worden op Curaçao kan hartstikke goed zijn voor mij, zowel fysiek als mentaal, in een andere omgeving, met meer rust en ruimte voor het gezin.
Tot slot kwam er ook een andere beslissing die ik mentaal al moest maken.
Bij Vive heb ik een inleiding gehad die resulteerde in een keizersnede. Hier kijk ik super positief op terug. Dit was natuurlijk wel al mijn tweede keizersnede, dus een derde bevalling zou waarschijnlijk ook een geplande keizersnede worden. Maar daar was ik mentaal nog niet. In Nederland had ik nog wel de optie om weer een inleiding te proberen (zegt niet dat ik dat dus zou doen), maar met de beslissing om een zwangerschap op Curaçao te laten verlopen, hield dat ook direct acceptatie van een keizersnede in. Ik zou namelijk nooit op Curaçao, waar ik niet het vertrouwen heb opgebouwd zoals in Nederland, een inleiding gaan overwegen gezien onze situatie. Nadat we ook hier een knoop in hadden doorgehakt, restte ons niets dan alles verder te gaan regelen. Over werkelijk alle scenario’s dacht ik wel te hebben nagedacht…
To be continued!
MEIKE
Lees HIER alle blogs over dochter Nola* en HIER over dochter Vive
