Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Deel 1: Mijn dochter heeft opgezette klieren in haar hals
Deel 2: Stiekem lees ik het formulier wat mee gaat naar de OK, ik schrik wat hier allemaal op staat
Deel 3: Ik voel mij steenkoud na het telefoontje van de arts; dit mag niet, dit kan niet
Deel 4: Cato (12) heeft kanker en krijgt een vreselijk bericht
Deel 5: De kanker bij mijn dochter blijkt al in het gevorderd stadium te zitten
Een bijzondere ontmoeting
We zagen elkaar in het ziekenhuis, UMC Utrecht op de gang bij de radiologie. Wij waren daar voor een PET-scan op donderdag 16 november om een uur of half één. Ik zag u kijken toen wij met bed en al langs u heen liepen. En ik zag uw onrust toen wij stonden te wachten op de gang voor de scan. Ik was er met mijn man, 12-jarige dochter en een lieve verpleegkundige van het Prinses Maxima Centrum. Onze dochter zat heel stoer op het bed en wij stonden erbij. U zat een eindje verderop in de wachtkamer met iemand te praten. Waarschijnlijk wachtte u op iemand die in één van deze ruimtes binnen was. U hoorde ons luchtig praten, grapjes maken.
We kregen uitleg over wat ons allemaal te wachten stond
Even later luisterde u mee naar de uitleg van de verpleegkundige aan onze dochter wat haar precies te wachten stond. “Eerst kom je in een ruimte waar je rustig moet liggen op het bed. Dan krijg je een vloeistof in je infuus gespoten, dit duurt ongeveer een uurtje. Je moet heel stil liggen, ook liever niet praten. We zetten wel een gezellig muziekje op. Daarna gaan we naar een andere ruimte waar de PET scan staat. Met dit apparaat kunnen ze precies zien waar in jouw lichaam de kanker zit. Daarna kom je op een plaat te liggen die heen en weer schuift in een grote buis. Je moet dan ook weer heel stil blijven liggen, mama mag bij je blijven. Dat duurt een half uurtje en dan is het klaar en gaan we weer terug.”
Steun uit onverwachte hoek
Toen we aan de beurt waren en we de richting deur wilden lopen twijfelde u, maar kwam toch naar ons toe en pakte mijn arm. Wat u precies zei? Ik weet het jammer genoeg niet meer precies. De tranen stonden in uw ogen en het enige wat ik hoorde was: “Ik vind het zo verschrikkelijk erg voor jullie. Ik vind het heel erg. Sterkte, veel sterkte.”
We waren in shock
Op dat moment drong niet echt de ernst van de situatie tot mij door. Natuurlijk waren wij in shock en zaten we nog geen 2 dagen in de ergste nachtmerrie die je kan overkomen. Dinsdagmiddag 14 november rond 3 uur had onze dochter de diagnose lymfeklierkanker gekregen. En nu was het donderdagmiddag half 1. We wisten dat ze kwaadaardige lymfomen had, maar waar het overal zat in haar lichaam wisten we toen nog niet. Hoe de behandeling precies zou zijn en dat de hele behandeling 2 jaar zou gaan duren ook nog niet. Dat hoorden we pas de dag erna. Dat haar mooie lange haar eraf zou gaan en ze kaal zou worden, wist ze al wel en daar was ze dan ook erg verdrietig over.
Voor wie zou deze mevrouw wachten?
Maar wat zal het voor een buitenstaander ook vreselijk zijn om een 12-jarig meisje met nu nog een mooie dikke vlecht in haar haren op dat ziekenhuisbed te zien zitten. Stoer, zenuwachtig en niet precies wetend wat haar te wachten staat. U wist het waarschijnlijk wel, want u was daar vast ook met een reden. Misschien stond u te wachten op iemand, uw man, een vriendin die binnen was. Ik zou denk ik hetzelfde hebben als ik in uw schoenen stond.
Je probeert je sterk te houden
Als je er zelf met je gezin ineens middenin zit, besef je dat niet eens zo. Je probeert samen overeind te blijven en je kind overal zo goed mogelijk doorheen te helpen. Een beetje luchtig houden en af en toe een grapje maken, ook al sta je ondertussen stijf van de stress en angst. Door u kreeg ik het gevoel dat we er niet alleen voor stonden. Dat het eigenlijk heel erg is wat onze dochter en ons gezin was overkomen en dat er heel veel mensen zijn die meeleven. Familie, vrienden, bekenden maar ook mensen die ons niet kennen. Wat u zei weet ik niet precies maar dat is ook niet het belangrijkste. Weten dat zelfs onbekende mensen, die ons niet eens kennen, met je meeleven wel. Het gaf mij op dat moment een gevoel van steun en een extra duwtje in de rug. Zoals we later van nog heel veel mensen meer steun hebben gehad, op welke manier dan ook.
Lees HIER verder.
CAROLA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
