Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst deel 1: De gynaecoloog zei: “Het wordt vanaf nu een rollercoaster”
De weeën werden niet minder
Als een gek ging mijn partner naar huis toe en ondertussen was de ambulance gearriveerd. Ik had gelukkig nog nooit eerder in een ambulance gelegen dus dat was al een happening op zich. Mijn partner was ondertussen al aangekomen in het andere ziekenhuis. Toen ik in de ambulance lag voelde ik dat de weeënremmers niet veel hadden gedaan. De weeën waren nog steeds goed aanwezig. Ik weet nog dat ik tegen de verpleegkundige zei: “Mag ik alsjeblieft nog wat van die pillen, want het is nog steeds zo aanwezig.” Dat mocht helaas niet omdat er zoveel uur tussen moet zitten.
Mijn gevoel zei dat ik snel zou gaan bevallen
We gingen ons installeren op de kamer en weer ging ik aan de CTG. We keken wat films en rond 00.00 viel mijn partner in slaap. Normaal slaap ik al rond 22.00 uur. Zo ook de dagen ervoor, maar nu was ik echt klaar wakker. Ik voelde aan alles dat mijn lijf te onrustig was. Ik had ook echt een voorgevoel dat ik snel zou bevallen. Rond 03.00 uur werden de weeën heftiger. Maar als de verpleegkundige binnen kwam, waren de weeën weg en kon ik prima praten en vertellen dat het nog wel oké ging. Tot mijn partner rond 04.00 uur zei: “En nu druk je op het belletje want het gaat niet oké.”
Ik kreeg een weeën storm
De verpleegkundige kwam en ik ging eerst weer aan de CTG. De gynaecoloog kwam ook nog even kijken. Het bleek dat ik al 4 cm ontsluiting had. Weer kreeg ik weeën remmers in de hoop dat de weeën echt zouden gaan minderen. Van 04.00 uur tot 05.30 uur zat ik een weeën storm waar je u tegen zegt. Ik vroeg nog: “Hebben jullie wel het juiste pilletje gegeven? Waren het geen weeën opwekkers in plaats van weeënremmers?” Maar ik had van zoveel mensen gehoord: “Wanneer je denkt het kan niet erger, wordt het nog veel erger.” Dus ik dacht echt: “Dit kan het vast niet zijn.” Ik heb voornamelijk alleen maar rugweeën gehad en iets voor 05.30 uur kreeg ik het er aardig warm van. De gynaecoloog ging toch nog een keer voelen en toen voelde ze dat ik al 9 cm ontsluiting had. Alles werd klaar gemaakt voor de bevalling. Het was zo ontzettend onwerkelijk.
Haar hartslag maakte een enorme dip
We waren enerzijds heel enthousiast en keken er naar uit om onze dochter te gaan ontmoeten. Anderzijds ook met de gedachte dat onze dochter een moeilijke start zou gaan krijgen. Om 06.00 uur mocht ik langzaam beginnen met persen om even te oefenen en om 06.15 begon het echte persen. Rond 06.30 uur daalde haar hartslag ineens naar 60… De gynaecoloog pakte snel een vacuümpomp en zette het op haar hoofdje en trok als een gek.
Ik voelde aan alles dat het niet goed met haar ging
Om 06.36 uur is onze prachtige dochter geboren en werd ze meteen op mijn borst gelegd. Een prachtig en mooi moment, maar alles in mij zei dat het niet goed was. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ze haar mee konden nemen voor onderzoek. “Ja, straks gaat ze mee” zei de verpleegkundige. Ik zei: “Nee, jullie moeten haar echt nu meenemen.” Snel heeft mijn partner haar navelstreng doorgeknipt en werd onze dochter meegenomen om gecheckt te worden. Mijn vriend werd opgehaald en mocht meekijken maar na vijf minuten werd hij weer terug gestuurd. Dit voelde totaal niet goed.
We kregen te horen dat er zelfs artsen van buitenaf bij moesten komen
Hij vertelde dat de beademingstube niet erin ging. Het duurde en het duurde. We vroegen aan de verpleegkundige of het nog lang ging duren. “Ja, er moeten artsen van buitenaf komen om te helpen. Ze heeft een moeilijke start, maar ze komt straks in de couveuse naar jullie toe”. Het voelde zo ontzettend beangstigend. Ik wilde graag douchen en dat mocht eindelijk na twee uur. Ik zat net twee tellen onder de douche toen er een arts naar binnen kwam en zei: “Jullie moeten nu hier komen zitten, we moeten met jullie praten.” Dit bevestigde helemaal mijn voorgevoel.
“We kunnen haar niet meer redden”
Het slecht nieuwsgesprek waarin ze moest vertellen dat het niet goed ging duurde zo lang dat er een andere arts onze kamer binnen stormde en zei: “Ze moeten echt nu komen”. Als een gek zittend op het bed gingen we naar de couveuse afdeling waar ze haar nog aan het reanimeren waren (een vreselijk gezicht). Er stonden acht à negen artsen rondom haar. Eén arts zei meteen: “We kunnen haar echt niet meer redden”. Ik zei nog tegen hem: “Doe het alsjeblieft!” Hij zei nog van alles, maar het ging langs mij heen.
Waarom kon ze niet meer gered worden?
Onze dochter werd met een kloppend hartje op onze borst gelegd en heeft zo nog een uur warm bij ons gelegen. Ze is toen rustig in onze armen overleden.
Je leven, je droom, je grootste wens, je dochter, je eigen vlees en bloed, kunnen ze niet meer redden?
Hoe is dit ooit mogelijk?
Heel je leven breekt in 100.000 stukken. Echt de meest ergste, verdrietigste en pijnlijkste woorden in mijn leven. Hoezo: “We kunnen haar niet meer redden?” Tegenwoordig kunnen ze zoveel. Ook met kindjes die veel te vroeg worden geboren. En onze dochter kunnen ze niet redden? Is dit nu echt serieus aan de hand?
Was alles maar een nachtmerrie
Ik hoopte zo erg dat ik nog in een nachtmerrie zat en dat ik straks wakker werd en dit niet allemaal was gebeurd. Helaas leven wij nog steeds in die vreselijke rot nachtmerrie. Hoe kon dit gebeuren? Alle echo’s, alle (bloed) onderzoeken waren allemaal goed. Zelfs nog op het moment dat je bent geboren. Waarom nou jij?
Eind december hebben we een gesprek in het ziekenhuis en dan horen we wat de uitslagen zijn van de onderzoeken…
Lees HIER verder.
RACHEL
Insta: _xracchhhellvalk
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
