Ruby verloor haar tweeling met 22 weken zwangerschap. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik was zwanger van een tweeling: “Met 22 weken verloor ik bloed en slijm, wat kon dit betekenen?”
Deel 2: Met 22 weken zwangerschap verloor ik mijn beide zoontjes
Deel 3: Na het verlies van onze tweeling met 22 weken, gingen we verder met het fertiliteitstraject
De zwangerschap
Wat een zwangerschap… Het zwaarste en mooiste wat ik ooit heb moeten (mogen) doen. De weken na het plaatsen van de cerclage tot aan de 24-26 weken waren zwaar. Veel bezoekjes aan het ziekenhuis, spoed consulten in de late avond uurtjes, wanhoop, verdriet maar ook zo dankbaar voor het nieuwe leven in mij. Onze dochter en zusje.
De angst was enorm
De dagen bestonden uit veel thuis zijn. Lopen durfde ik nauwelijks. Ik ging twee ochtenden per week naar kantoor. De rest van de week werkte ik vanaf de bank in een half liggende positie. De angst was zo ontzettend groot. Bij elke steek of iets wat anders voelde, had ik paniek. Zo bang dat de baarmoedermond weer zou inkorten zoals bij de tweeling gebeurde. Spontaan bevallen kon niet vanwege de cerclage maar deze kon ook scheuren. De artsen in het Radboud bleven maar zeggen: “Als er iets verandert dan voel je het echt.” Het team daar en in ons eigen ziekenhuis zijn echt goud waard. Om de vrijdag hadden we controle van de cerclage in het Radboud en de andere week normale controle in ons eigen streek ziekenhuis.
Ik kwam de weken maar moeizaam door
De vele controles hielpen ons de dagen door. Ik telde letterlijk de dagen af naar elke controle. Heel even de zekerheid en het gelukkige gevoel voelen dat het goed zat. Al was dit maar kort en sloeg de onzekerheid altijd weer snel toe. Na de 28 weken kreeg ik wat meer vertrouwen en werd ik minder bang voor een vroeggeboorte. Bij 28 weken hadden we controle in het Radboud, de arts daar was euforisch, ze zei: “Je bent er, nu komt het sowieso goed.” Dat was echt een leuk moment. De weken gingen sneller en ik bereikte mijlpaal naar mijlpaal. 30, 32, 34 en toen 37, 37 weken! Voldragen en zo trots op mijn lichaam. Bij 35.4 ging de cerclage eruit. Ik verwachtte dat ik wel binnen 1 à 2 weken zou bevallen, maar ons meisje bleef zitten.
Inleiden of niet?
Ik bereikte week 38 en toen zelfs 39. Van onze gynaecoloog mochten we vanaf week 38 inleiden en in week 39 hadden we dit ook gepland. Bij 39.4 kwamen we in het ziekenhuis, klaar om in te leiden. Al had ik een dubbel gevoel, mentaal was het zo zwaar maar ik wilde ook zo graag dat onze dochter zichzelf zou aandienen. Dit gesprek voerden we met onze gynaecoloog en hij gaf aan dat we ook nog even konden wachten. Hij checkte de ontsluiting: 2 cm. Ik was inleidbaar (zoals hij het noemde) maar we spraken af nog even te wachten en we maakten een nieuwe afspraak voor 40.3. Tijdens de bevalling kwam de gynaecoloog vertellen dat het zijn tactiek was ons elke keer een stukje verder te krijgen, maar in ieder geval over de 40 weken. Ik ben nog steeds heel blij met het vertrouwen wat hij ons heeft gegeven.
Dezelfde verloskundige was aanwezig als bij de bevalling van onze jongens*
Voor 40.3 maakten we de afspraak voor inleiden. En heel bijzonder: de klinisch verloskundige die bij de bevalling van onze jongens was, kon ook deze bevalling leiden. Dit was een grote wens voor ons. Dus we kozen voor deze dag en werden ingepland voor een inleiding op 20-6-2023. De kans was natuurlijk nog steeds aanwezig dat ze gewoon vanzelf zou komen. Maar ze bleef zitten en we gingen over de uitgerekende datum. Wie had dat ooit gedacht? Ik ben bijna elke dag in het ziekenhuis geweest voor een check. Ik was zo zenuwachtig en bang.
De nacht voor de inleiding braken mijn vliezen
De nacht voor de inleiding werd ik wakker om 04:00 uur. Ik voelde een beetje weeën maar ik dacht: “Ik moet nog slapen het wordt immers een lange dag”, en het rommelde al weken. Ik ging even plassen en weer naar bed. En toen pats braken mijn vliezen. Het mooiste cadeautje. Ik was toe aan de inleiding want ik wilde haar veilig in mijn armen. Maar ook zo dubbel, ik wilde onze dochter vanzelf laten komen wanneer ze er klaar voor was. Maar mentaal was ik op. Maar nu, juist op deze dag kondigde ze zich vanzelf aan. Mooier kon het niet beginnen.
Ik wilde snel naar het ziekenhuis
De gynaecoloog had gezegd om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen omdat het snel zou kunnen gaan. Ik belde het ziekenhuis, ze zeiden: “Je mag nog wel even thuis afwachten of gelijk hierheen komen.” Ik wilde naar het ziekenhuis, voor mijn gevoel de veiligste plek. Hier werd onze meid in de gaten gehouden en dat gaf vertrouwen.
Ik had pas 3 cm ontsluiting
Om 06:00 uur waren we in het ziekenhuis. De weeën waren licht maar wel regelmatig. Om 08:30 uur kwam de verloskundige en onze eigen gynaecoloog (hier vertelde hij over zijn tactiek en dat hij blij was dat het nu spontaan was begonnen). Ik had 3 cm ontsluiting en er werden weeën opwekkers toegediend. Iets waar ik geen fan van was (en ben), maar ik was al zo ingesteld op een inleiding dus vond dit prima.
Na de weeënopwekkers ging het snel
Daarna ging het snel: 10:00 uur rond de 4 cm ontsluiting en de weeën werden pittig. Om 11:00 uur 7 cm en ik ging in bad. In bad heb ik de laatste cm’s opgevangen en al snel kreeg ik persweeën. Doordat ik te vroeg persweeën voelde, bleef er een randje (zoals ze het noemden) staan wat de volledige ontsluiting in de weg stond. Uiteindelijk was het beter dat ik uit bad ging en heeft de verloskundige tijdens de weeën het randje weg gemasseerd, het pijnlijkste van mijn hele bevalling. Ik heb het uitgeschreeuwd.
Haar hartslag dipte ontzettend
Er werd nog getwijfeld of ze een sterrenkijker was. Het echo apparaat kwam al binnen rollen maar toen kwam het hoofdje er wel doorheen en kon ik echt actief mee persen. Haar hartslag dipte erg op de CTG, mijn man en ik bleven kijken naar het scherm, maar de verloskundige verzekerde ons dat alles goed ging. Ze zei: “Niet kijken, wij houden het in de gaten.” Het gekke is, de gehele bevalling heb ik geen angst gehad. Ik was zo bang voor de angst, het trauma en niet in de bubbel kunnen komen. Maar dit alles was er niet. Ik vertrouwde op mezelf, onze dochter en vooral het medische team. Wat een toppers.
Het voelde nog steeds onwerkelijk dat ze nu echt geboren werd
Na 32 minuten persen was ze er. Onze dochter in alle goede gezondheid met een goede APGAR score. Wat een wonder, ze was er eindelijk. Toen ik persweeën kreeg zei de verloskundige: “We gaan alles klaarmaken voor de baby.” Op dat moment dacht ik nog steeds: “Ja, er komt echt een baby aan, ze komt echt.”
Ik verloor veel bloed en moest een nacht blijven
Ik verloor net zoals bij de jongens weer heel veel bloed na de bevalling. De artsen snapten er niks van. De placenta kwam snel en zonder complicaties. Ik weet niet meer precies wanneer het stopte met bloeden. Wel kwamen artsen in het gouden uur regelmatig kijken of het nog goed met mij ging. Ik moest een nacht blijven om aan te sterken.
Onze dochter werd ineens ziek
Die nacht werd onze dochter kortademig en had hoge koorts. Er kwam een kinderarts bij, hij vertrouwde het niet helemaal. Ze gingen haar opnemen op de kinderafdeling en preventief starten met antibiotica. Koorts komt meestal door een infectie, maar het duurde te lang om op die uitslag te wachten. Vandaar dat de keuze dan al wordt gemaakt om preventief te starten met antibiotica. Wat was dit schrikken! We zagen ons zelf al met een lege maxi-cosi naar huis gaan.
Eindelijk naar huis en dit maal met een gezonde baby
Op de kinderafdeling werd onze dochter aan allemaal slangen en apparatuur gelegd en gelukkig stabiliseerde ze. Na een paar uur observatie mocht ze naar huis. Wat waren we blij en opgelucht. De artsen dachten dat ze een hele zware start had gehad en daardoor van slag was. Eindelijk dat moment. We mochten het ziekenhuis verlaten met een gevulde maxi-cosi, met daarin een wolk van een dochter. Iedereen in de gangen feliciteerde ons, wat een mooi moment.
Een fantastische kraamweek
De kraamweek en onze kraamverzorgster was alles waar ik altijd van heb gedroomd. Het was fantastisch. Tuurlijk was het zwaar met gebroken nachten, mijn lichaam nog in de kreukels maar ze was er. Ze was er! Alles wat telde. Na jaren van fertiliteits trajecten, 1 vroeggeboorte en 2 miskramen, waren al deze zorgen voorbij. Eindelijk zijn we zichtbare ouders.
Wat een strijd en nog steeds zo dubbel… maar zo trots op onze kleine meid.
Welkom lief klein zusje
wees maar niet bang
vanaf ons wolken zullen wij op jou passen
je hele leven lang
RUBY
