Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Deel 1: Ik stopte met de pil maar een menstruatie bleef uit
Deel 2: Onze laatste poging en laatste zwangerschapstest
Deel 3: De gynaecoloog stelde reductie voor bij onze drielingzwangerschap
Deel 4: De gynaecoloog geeft met 27 weken drielingzwangerschap aan dat de ontsluiting al 5 cm is
Deel 5: Met 27 weken wordt mijn drieling geboren
Deel 7: Mijn grootste wens is dat onze drieling mee naar huis mag
Tess en Yinthe worden over geplaatst
Het is net januari als we ineens te horen krijgen dat er twee plekjes zijn in het ziekhuis vlak bij ons huis. Tess en Yinthe zijn sterk genoeg om eventueel overgeplaatst te gaan worden. Er is niet veel keuze doordat er weer plek gemaakt moet worden voor andere kindjes die de zorg nodig hebben. Leroy vertrekt naar huis de dag voor Tess en Yinthe naar het ziekhuis vervoerd zullen worden, zodat hij al daar is als de meisjes aankomen. Dit doet mij en mijn lijf vol met hormonen niet zoveel goeds. Ik ben zo emotioneel hierover. Ik wordt gescheiden van man en straks kinderen. Maar toch gaat het gebeuren en is Tess de eerste die ’s morgens klaar gemaakt wordt voor vertrek.
De situatie hakt erin en ik breek
Ik kan alleen maar huilen als ze in de vervoerscouveuse ligt en mee genomen wordt. ’s Middags is het dan ook de beurt aan Yinthe en dan breek ik. Ze zijn nog niet weg en de plekjes zijn alweer schoon. Natuurlijk ik snap het, want er moet weer plaats gemaakt worden voor de volgende kindjes. Maar ik zit daar nog steeds met één van mijn drie meiden dus zie alles gebeuren. Iets wat je normaal gesproken niet ziet omdat je dan daar zelf ook weg bent. Het hakt erin. Ik wil bij ze alle drie zijn.
Maud is nog niet sterk genoeg voor overplaatsing
De verpleegkundigen zijn ontzettend lief voor me en snappen dat dit een onmenselijke keuze is om zo gescheiden te moeten worden van alles. De spanning die het met zich mee brengt, het alleen zijn en de angst voor vooral Maud, hoe zij het er vanaf zal brengen. Ik moet er vooral ook niet vanuit gaan dat ze binnen een paar dagen zal volgen, want daar is ze gewoon niet sterk genoeg voor en ze heeft teveel ondersteuning nodig. Ook vanwege een eventuele terugval wat vaak gebeurt na een verhuizing, moet er ook ruimte zijn om omhoog te kunnen met de ondersteuning. En dat is niet het geval.
Tess en Yinthe krijgen een terugval
Gelukkig is het redelijk gegaan met het vervoer van Tess en Yinthe, maar ze krijgen wel een terugval. Het laat me beseffen dat het nu nog zo ver weg lijkt en ik het ook niet fijn zou vinden voor Maud om haar dat aan te doen. Om dat lichaampje wat al zo hard aan het werk is, nog meer te moeten laten werken. Ik mag gelukkig wel vaak twee keer per dag lekker met Maud buidelen en ik krijg foto’s van Leroy gestuurd van de andere meiden. Maar jeetje wat is dit heftig. Ik blijf ook gewoon doorgaan met de visites die je dan mee doet met de artsen.
Ook onze dochter wordt overgeplaatst
En dan is het moment na bijna twee weken daar dat ze het ook aandurven om Maud over te plaatsen. Er is gelukkig een plekje op de zelfde zaal naast haar zussen beschikbaar. Wat een geluk! Ik krijg dit ’s morgens te horen als ik bij Maud aan kom lopen. Ineens moet er een hoop actie ondernomen gaan worden. Ik zit vol met spanning. Ik moet zorgen dat de kamer en alles in het Ronald Macdonald huis opgeruimd wordt, dat ik opgehaald kan worden en weet ik niet wat nog meer. Het is zo gek, ik ben van het een op het andere moment gewoon een maand weg van huis geweest, ben inmiddels moeder geworden. Al die tijd is alles om ons heen door gegaan, maar heeft voor mij de tijd stil gestaan.
We mochten zelf weer naar huis
Leroy vangt Maud gelukkig op en ik word door mijn schoonvader opgehaald. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en zoals verwacht is er wel een terugval in de ondersteuning die ze nodig heeft. Het is weer een stap dichter naar huis toe als gezin. Wij zelf zijn weer thuis in ons huis. Maar toch moet ik hier erg aan wennen. Het ziekenhuis en hoe alles gaat is anders, wat wordt er van ons verwacht? Hoe doen ze de zorg hier? En al dat soort dingen gaan er rond in mijn hoofd. Het valt me zwaarder dan eerst. Ik merk dat ik meer vertrouwen had in het Sophia. En omdat we zelf gewoon thuis zijn en de meiden in het ziekenhuis, heb ik het zwaarder als ik naar huis ga om ze achter te laten. Maar gelukkig ben ik wel weer bij mijn andere twee kinderen in de buurt.
Ik wil ontzettend graag borstvoeding geven
Inmiddels mogen we ook de eerste kleertjes aan gaan doen. Maatje 44 is nog veel en veel te groot. Maar wauw we hebben het gewoon al gehaald tot hier. In dit ziekenhuis hebben ze ook een lactatie kundige. Omdat ze weten dat de meiden afgekolfde borstvoeding krijgen, dit kan niet anders omdat ze alles via de sonde krijgen, komen ze bij me lang om te vragen hoe het gaat en hoe en wat ik zou willen als het lukt om ze ook echt aan de borst te voeden. Iets waar ik me niet te veel aan vast moet houden omdat dat zo’n inspanning is voor zulke kleintjes. Ze hebben die reflexen nog niet. Het is misschien iets wat niet of pas over een hele tijd zal gaan lukken. Maar het is iets wat ik zo graag wil en ook gewoon hoeveel tijd het ook kost, het wil gaan proberen. We beginnen ook met het oefenen van het geven van flesjes, maar alles op zijn tijd. En dan is het ook zomaar ineens mijn verjaardag. De aller eerste als moeder. Hoe bijzonder en zo lief dat ze in het ziekenhuis het versierd hebben bij de meiden hun bedjes.
WORDT VERVOLGD
LINDA
Insta: drielingmoeder.linda
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
