Babet is alleenstaande moerder en schrijft over haar 3 kinderen. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik ben een alleenstaande moeder, mijn Nolan wordt alweer 2 jaar
Deel 2: Het is echt waar: ik voelde bijna niets van mijn natuurlijke vaginale bevalling…
Deel 3: Ik durf mij niet te hechten aan mijn kleinste dochter…
Artsen weten niet wat er aan de hand is met mijn zoon
Nolan is van kleins af aan al ziek. Hij heeft vaak koorts, buikpijn en moet veel overgeven. Hij heeft een witte bloedcellen tekort. We zijn inmiddels veel antibioticakuren, extra ijzer en ziekenhuis opnames verder. Zijn keelamandelen zijn geknipt en hij heeft drie keer buisjes in zijn oren gekregen. Verder weten de artsen helaas nog niet wat er met Nolan aan de hand is. Er volgde ook een bloedonderzoek, maar helaas ook daar kwam niks uit.
Mijn tweeling dochters hadden het TTS syndroom
En toen raakte ik zwanger van een tweeling. Al snel kwamen we erachter dat de meiden in mijn buik het TTS-Syndroom hadden. In mijn vorige verhaal, dat ik mij niet kon hechten aan mijn jongste dochter Jahly heb ik verteld hoe ziek zij was. Ze heeft NEC (een ernstige darmontsteking) heeft gehad. Nu 12 opnames verder wordt het voor mijn gevoel iets heel normaals. Dit klinkt heel hard en heel vreemd. Maar als je in je eentje voor drie kinderen zorgt, vijf dagen in de week werkt (als gastouder) en je daarbij meer een verzorgende voelt dan moeder, wordt het medische stuk steeds normaler. Een verzorgende ja zo voel ik mij voor mijn kinderen.
Mijn dochters worden regelmatig opgenomen
Ik hoor Jahly de hele dag zagen en piepen. Lola gelukkig alleen wanneer zij ziek begint te worden. Dan weet ik al hoe laat het is; ik kan het ziekenhuis kan gaan bellen. Wanneer de assistent de telefoon opneemt, weet ook zij hoe laat het is en ik naar de spoed kan rijden. Het eerste wat dan weer door mijn hoofd spookt is dat hen ga verliezen. Ik heb hun begrafenis al helemaal voorbereid, in mijn hoofd. Ik weet precies wat voor kleuren ik wil, hoe hun kistjes eruit komen te zien, en luister dan de nummers die ik zou afspelen.
Ik voel mij elke dag enorm schuldig
Er zijn vele opnames geweest en alles moest thuis dan ook geregeld worden voor Nolan en mijn werk. Mijn moeder sliep dan bij de meiden in het ziekenhuis en ik bleef aan het werk. Als ik niet werk, komt er ook geen geld binnen helaas. Ook moet ik natuurlijk zorgen dat Nolan naar school kan blijven gaan. In de avonden ga ik naar de meiden toe ga. En in de weekenden slaap ik bij de meiden. Hier voel ik mij elke dag nog enorm schuldig om. Hoe kun je als moeder je kinderen alleen achter laten in het ziekenhuis? Die hebben je toch nodig? Maar hoe moet ik mij in mijn eentje opsplitsen over drie kinderen?
Ik ga starten met EMDR, nu echt
Nolan heeft een enorme klap gehad van alle gebeurtenissen rondom het ziekenhuis. Niet alleen van zichzelf maar ook van zijn zusjes. Hij heeft hiervoor EMDR therapie gehad en dit heeft hem onwijs geholpen. En nu mag ik er zelf aan gaan geloven. Een half jaar geleden ben ik ermee begonnen, maar na de tweede sessie ben ik gestopt omdat het mij te zwaar viel en ik te moe was. Nu de meiden meer ‘’stabiel’’ zijn en ik ze thuis kan verzorgen met een saturatie meter, vernevelapparaat en alle dagelijkse medicijnen, wil ik gaan starten om de traumatische gebeurtenissen en plek te kunnen geven. Dit zodat ik mij weer een moeder ga voelen voor mijn kinderen. Kan genieten van mijn kinderen, niet meer constant bang ben. Ik weet dat wij er nog lang niet zijn, en er nog veel onderzoeken bij vooral Jahly zullen volgen. Maar ik ben blij en trots dat ik de stap heb gezet om hiermee te starten en ook te werken aan mezelf.
Ik zou alle moeders willen mee geven. Geloof in jezelf! Accepteer hulp, hoe moeilijk het ook is.
Lees HIER het vervolg.
BABET
