Het is zomer 2022 en een van de laatste weken van het schooljaar. Yinthe wordt midden in de zomervakantie vijf jaar en wil heel graag in haar “oude” klas, met haar juf nog haar verjaardag vieren. Op de dag dat Yinthe mocht trakteren kreeg ik van haar juf een mooie foto en zag dat ze genoot van haar feestje. Maar toch schrok ik ook toen ik de foto zag. “Dit is niet goed! Haar oogje… Wat is er toch met haar oogje aan de hand?”. De een is echt een stuk kleiner, en het oogje lijkt wel wat te hangen. Dit had ze nooit zo extreem als nu.
Het viel anderen niet op
Ik had het wel eens vaker gezien, ook wel besproken met familie en vriendinnen. Alleen dat was hun niet zo opgevallen en ze vonden het ook wel “mee vallen”, dus ik heb het maar gelaten voor wat het is en even “aan gekeken”. Ik dacht, “Ze zullen wel gelijk hebben en ik maak me weer veel te druk”. Misschien is het een ontsteking, of heeft ze toch haar hoofd een keer gestoten waar ik niet bij was. Yinthe had er in ieder geval zelf geen last van en had naar haar weten ook geen ongelukjes met haar hoofd gehad.
Ik vertrouwde het niet en belde de huisarts
Er gingen weken voorbij. De zomervakantie kwam er aan. Wij hadden deze zomer een “thuis-vakantie” met ons drietjes. We hebben vooral veel leuke dingen gedaan, veel gezwommen en dagjes uit. Op een avond bekeek ik al die fijne momenten terug op mijn telefoon. Maar ik kreeg buikpijn. Het was zo duidelijk voor mij. Op elke foto van Yinthe trekt haar oog mijn aandacht. “Schat, haar oog is niet oké en hier moet echt naar gekeken worden”, zei ik tegen mijn man. Ik heb de volgende ochtend direct de huisarts gebeld voor een afspraak om toch naar haar (zo noemde ik het maar) “hangende oogje” te kijken. Helaas konden we pas 1,5 week later terecht…
Zou ze vinden dat ik mij aanstel?
We konden uit school bij de huisarts terecht. Ik was toch wel licht gespannen. Vooral voor de reactie van de huisarts. Zou ze vinden dat ik me aanstel? Dat het werkelijk niks is en ik me veel te druk maak? Of neemt ze mij wel serieus en heeft ze iets voor haar oog. Het maakte me enorm onzeker. “Yinthe, kom je mee?” en we liepen samen het kamertje bij de huisarts binnen. De huisarts bekeek Yinthe goed. Deed de standaard controles en daarna wat testjes met haar ogen, waarbij ze mij van alles vroeg.
Het voelde zo slecht
Zij zag meer dan alleen maar een hangend ooglid. Ze keek van boven af naar haar hoofdje en zag een bult. Ook was de bult hard, waarna de dokter zei dat ze Yinthe wil doorverwijzen naar het ziekenhuis. Ik schrok enorm. Dit is niet wat ik had verwacht!. Waarom had ik die bult nooit gezien? Hoe lang zit het er al? Hoe kan dit? Ik was best wel in de war van mezelf en het moeder zijn. Het voelde zelfs als falen en voelde me verdrietig.
Nu viel het iedereen op
Toen we thuis waren, was dat het enige waar ik op kon letten. Ook mijn man was best geschrokken van de bult. Ook hij had het nog niet eerder gezien, net als de rest van de familie. Maar het was nu overduidelijk. Er was meer aan de hand. Een paar dagen later kregen we eindelijk de uitnodiging via een brief van het ziekenhuis voor een eerste afspraak bij de kinderarts in Stadskanaal voor een week later. Mijn man kon vrij krijgen van zijn werk en we zijn met zijn drieën naar het ziekenhuis vertrokken. We gingen er relaxed en open heen. We zien wel wat er gaat gebeuren. Het enige wat we kunnen doen is onze zorgen uiten.
De afspraak in het ziekenhuis
Weer een algemene controle volgde. Wegen, meten, longen en hartje luisteren en daarna de ogen testen. Vragenformulieren werden ingevuld en we hebben onze bevindingen toegelicht. De arts vermoedde eigenlijk niks geks en kon ons zelfs redelijk gerust stellen. Het zou zo maar een ontsteking kunnen zijn van haar voorhoofdsholte. Ze is vol in ontwijk dus dat zou niet iets geks zijn. De arts zou een CT scan aanvragen. Hier zouden we later nog bericht voor krijgen en het zou enige tijd kunnen duren voordat wij die oproep zouden konden verwachten.
We waren redelijk gerust gesteld
Mijn man is militair bij Defensie, hij stond op het punt om voor drie weken op oefening naar Duitsland in het bos te gaan. Gezien het gesprek met de kinderarts in het ziekenhuis, hadden we besloten zijn oefening wel gewoon door te laten gaan. Hij zou bereikbaar blijven, mocht er toch wat aan de hand zijn. We waren tot nu toe redelijk gerust gesteld door de arts . Ik zou zelf met Yinthe weer naar het ziekenhuis gaan voor de scan en dat vond ik oké. Ergens ook wel fijn, dat ik er alleen voor mijn meisje kon zijn.
Lees HIER het vervolg.
VERA
