Anouk heeft eerder een blog geschreven op Kids en Kurken, lees hier haar blog: Mijn broertje is wel iets voor jou
28 april, de dag na Koningsdag, heb ik de hele nacht lopen spugen. Ik dacht nog: “Dat zal wel van de pil komen”. Ik slikte vanaf mijn dertiende de pil vanwege hevige menstruaties, maar al snel bleek dat ik niet goed tegen de pil kon. Ik gebruikte meerdere soorten en elke keer werd ik er down en misselijk van. Toen ik net 17 jaar was heb ik in overleg met de kinderarts en gynaecoloog besloten om een spiraaltje te plaatsen. Zonder pil was het niet te doen voor mij. Tijdens het plaatsen van mijn spiraaltje bleek al snel waarom ik zo’n last had van mijn menstruatie. Ik had meerdere verklevingen in en rond mijn baarmoeder, dit noemen ze ook wel endometriose.
De gynaecoloog zei dat mijn spiraal goed zat
Na zes weken kwam ik op controle bij de gynaecoloog om te controleren of mijn spiraaltje nog steeds goed op zijn plek zat. Gelukkig was dit allemaal goed. Vrij snel daarna kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend. Ik vertelde hem dat ik een spiraaltje had, wel zo fijn dat je partner ook weet dat je gebruik maakt van hormonale anticonceptie.
Mijn spiraaltje lag in het menstruatie cupje
Rond februari 2022 begon ik steeds vaker last te krijgen van steken in mijn baarmoeder. Ik dacht: “Ach, het zal wel gewoon wat kramp zijn”. Halverwege maart had ik wat last van lichte ongesteldheid, dus ik gebruikte mijn menstruatie cupje . Ik had van te voren aan de gynaecoloog gevraagd of je de cup kunt gebruiken in combinatie met een spiraaltje, en dat kon gewoon volgens hem. Na het sporten wilde ik douchen en verwijderde ik mijn cupje. Tot mijn grote schrik lag mijn spiraaltje in het cupje. Ik was volledig in paniek! Toen ik de volgende dag de gynaecoloog belde, kreeg ik te horen dat de kans groot was dat mijn spiraaltje al een tijdje niet goed zat. Ik deed toen gelijk een zwangerschapstest en een week later nog eens. Gelukkig allebei negatief.
Ik ging weer aan de pil
Vervolgens ben ik direct weer begonnen met de pil. Wel waren we in het begin voorzichtig, omdat de pil niet altijd direct betrouwbaar is. Zo had ik even de tijd om na te denken wat ik nu precies wilde voor anticonceptie. Ik was er inmiddels achter dat anticonceptie met hormonen niks was voor mij. Ik voelde me er down door en was absoluut niet mezelf. Ik was aan het nadenken over een koperspiraaltje, betrouwbaar, maar het heeft ook zo zijn nadelen. Vaak hoor je dat de menstruatie en de klachten erger worden. Is dit wel echt iets voor mij? “Nou even goed over nadenken, het hoeft tenslotte niet per direct. Ik slik nu toch de pil”, zei ik tegen mijzelf.
Ik kreeg steeds meer vage klachten
Toen ik na twee pilstrips steeds meer vage klachten kreeg, wat ik niet eerder had gehad van de pil, ging ik toch twijfelen. “Zou ik zwanger zijn?” Ik was veel misselijk, gaf over en had pijnlijke borsten. Een paar dagen dacht ik nog: “Ach joh, een zwangerschap is bijna onmogelijk. Het zal wel van de pil komen. Ik kan nou eenmaal niet goed tegen al die hormonen”.
Ik bleef spugen en deed toch een zwangerschapstest
Tot 28 april. Ik had de hele nacht gespuugd en besloot toch een test te doen. Ik had er nog één liggen, dus dat kwam goed uit. Het was 11.00 uur in de ochtend, ik moest om 11.15 uur op de fiets zitten naar mijn werk. Mijn vriend was ook aan het werk, ongeveer een uur rijden vanaf huis. Tot mijn grote schrik verscheen er binnen een seconde een plusje. Overduidelijk! Ik heb toen nog drie keer de bijsluiter gelezen om te controleren of een plusje echt wel betekende dat je daadwerkelijk zwanger was. Daar zat ik dan; 18 jaar met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik heb toen huilend en volledig in paniek mijn vriend gebeld. Hij schrok enorm, maar reageerde heel rustig en begripvol. Veel tijd hadden we niet, ik moest heel snel op de fiets naar werk.
Ik was volledig in de war van het idee om zwanger te zijn
In de eerste dagen kon ik alleen maar huilen. “Dit kan helemaal niet!”, heb ik vaak geroepen. Ik was volledig in de war en was bang voor wat er komen ging. Even heeft het door mijn hoofd gespookt om het kindje weg te laten halen. Maar ook vanwege mijn endometriose en daardoor mogelijk verminderde vruchtbaarbaarheid, kon ik het echt niet over mijn hart verkrijgen. Ik heb altijd al een kinderwens gehad, alleen dit kwam wel heel vroeg en snel. Mijn vriend en ik waren net een half jaar samen, ik start in september met een opleiding. “Hoe moet dit allemaal?”, dacht ik.
De families inlichten
Toen kwam het moment dat we onze families moesten inlichten. Ik was vooral heel gespannen om het aan mijn ouders te vertellen. We hebben eerst mijn vriend zijn ouders ingelicht. Zij begrepen onze angst en schrik, maar ze waren heel blij voor ons en ook een beetje voor hunzelf. Het was immers hun eerste kleinkind. “Hè gelukkig, die reageren positief!”. Nu mijn ouders en zus nog. Wat zag ik daar tegenop. Maar gelukkig, ondanks dat ze in shock waren, snapten ze onze gedachten en keuzes en stonden ze volledig achter ons. Wat een opluchting was dit zeg!
Al acht weken zwanger
Toen hadden we op 17 mei eindelijk de eerste echo: ik bleek al acht zwanger. Wow, dit hadden we niet verwacht. Maar wat was het bijzonder om zo’n vlekje met knipperend puntje in je buik te zien zitten. We zijn eind mei samen een lang weekend in Parijs geweest, dit was heel leuk, maar eindigde in enorme spanning. Toen we thuis kwamen had ik een enorme bloeding. Gelukkig mochten we gelijk langskomen voor een echo. Hier hoorden we voor het eerst het hartje. Op 7 juni hadden we de termijnecho, bizar al een volledig ieniemienie mensje. Een mooi kloppend hartje, beentjes, armpjes, billetjes en een menselijk hoofdje! Zo bijzonder.
Iedereen reageerde zo positief
Na deze termijnecho hebben we zo veel mogelijk mensen ingelicht door middel van een foto van de echo met een tekstje erbij te sturen. Wederom was ik weer heel bang voor de reacties, maar iedereen reageerde zo enorm positief. Mensen die nog babyspullen thuis hadden, boden het ons allemaal aan. Zo kregen we van iemand hun complete kinderwagen met alles erop en eraan. Zo fijn dat iedereen zo met ons meedacht en -leefde. Dit hadden we niet zien aankomen.
We zijn gewend aan het idee en enorm blij
Mijn vriend en ik hebben besloten te gaan samenwonen in zijn appartement. Het is niet de ideale plek met een baby op 15 hoog met maar één slaapkamer, maar wij hebben in ieder geval een eigen plekje. Ook start ik in september met mijn HBO-opleiding die ik heel graag wil doen en waarbij wij alle steun krijgen van onze families en vrienden om ons heen. Iedereen wil helpen en vindt het zo dapper dat ik ervoor kies wel te gaan studeren. Inmiddels zijn wij enorm blij met de zwangerschap. Even moesten we aan het idee wennen, maar inmiddels kunnen we niet wachten ons kindje te leren kennen. Op naar december 2022!
ANOUK
