Linda schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees eerst de eerdere delen.
Deel 1: Ik stopte met de pil maar een menstruatie bleef uit
Deel 2: Onze laatste poging en laatste zwangerschapstest
Deel 3: De gynaecoloog stelde reductie voor bij onze drielingzwangerschap
Vrijdag 12 december 2020. Ik ben 27+1 weken zwanger en mijn buik rommelt. We moeten toch voor de zekerheid even langs komen om alles te laten controleren. Het zou makkelijk blaasontsteking of misschien wel bandenpijn kunnen zijn, vertelt de mevrouw mij aan de telefoon, maar een check kan je nooit teveel doen. Ik mag rustig aan die kant op komen. Gelukkig is het ziekenhuis hier niet ver vandaan. Ik kleed me aan en stap samen met Leroy in de auto. Aangekomen in het ziekenhuis moet ik eerst plassen in een potje. Ik moet vervolgens in een veel te klein kamertje gaan liggen en wordt aangesloten op de CTG. Hier moet nog een extra karretje voor bij worden gehaald, omdat het apparaat wat in de kamer staat niet geschikt is om drie baby’s te gelijk te kunnen meten.
De ambulance wordt gebeld
Gelukkig kunnen de artsen alle drie de hartjes snel vinden en ziet de CTG er goed uit. Ik voel me gelukkig ook vrij relaxed. Nu nog even naar de kamer aan de overkant van de gang waar de gynaecoloog zit. Dit is iets minder prettig, want hier krijg ik een inwendige echo. Ik krijg een foto in mijn handen met drie bolletjes. Ik zeg vrolijk: “Oh wat leuk, je hebt ze alle drie tegelijk op de foto gekregen”. Ondertussen voelt de gynaecoloog inwendig. Ik zie het gezicht van de gynaecoloog. Hij kijkt ernstig en zegt: “Ik ga duidelijk voor jullie zijn. Je hebt al vijf centimeter ontsluiting. Alles wordt gereed gezet. We bellen de ambulance en gaan nu met loeiende sirenes naar het Sophia. Je moet plat blijven liggen want de baby’s kunnen zo geboren worden”. Wow, deze woorden. “Wat betekent dit?”, vraag ik me af.
Ik heb het idee dat het nog niet gaat gebeuren
Leroy schiet totaal in paniek. Maar waar bij hem de paniek het van hem overneemt, blijft bij mij de rust. Ik voel dat mijn meiden nog niet geboren gaan worden. Ik vraag dan ook: “Zijn dit dan weeën die ik nu heb?”. En het antwoord daarop is volmondig “Ja!“. Ik ga weer in het kleine kamertje. En nog voor ik op het bed lig, staat dat veel te kleine kamertje vol met allerlei mensen die wat bij me moeten doen. In beide handen wordt er een infuus aangebracht. Ik krijg een prik in mijn bil voor de longrijping (dat was het plekje waar ze nog net bij kon omdat de rest om me heen vol stond). Ik krijg wat voor de hersentjes, weeënremmers en weet ik wat nog meer. Voor mijn gevoel staan daar binnen vijf minuten ook de mannen van de ambulance. Leroy mag niet met mij mee in de ambulance, dus zeg ik tegen hem dat hij iemand moet bellen die hem naar het Sophia kan brengen. Zelf is hij te gespannen om te rijden en zo kunnen we ook telefonisch contact houden.
Ik kan toch niet nu bevallen?
Inmiddels lig ik in de ambulance en wordt er verteld dat de sirene zo aan gaat en dat we met flinke snelheid gaan rijden. De gynaecoloog is ook mee en heeft een tas mee. Ik grap nog wat voor spelletjes hij allemaal bij zich heeft, maar hij is erg serieus. Hij vertelt dat in die tas de spullen zitten voor als de meisjes geboren worden. Ik kan er gewoon niet bij met mijn gedachte dat het al zo ver is. En ik kan toch niet bevallen zonder Leroy?
We komen in het ziekenhuis
Gelukkig is de sfeer door de ambulancebroeder ontzettend gezellig en relaxed. Voor ik het weet het komen we aan bij het Sophia. Ik word een eigen kamer ingereden, zodat ik daar meteen kan bevallen. In de tussenruimte is alles helemaal klaar gezet en staan er al drie bedjes die helemaal warm en opgemaakt zijn. Ik krijg heel wat vragen en ze onderzoeken mij nog een keer. Er is geen ontsluiting bij gekomen. Leroy komt een half uur later aan met een flink bezweet hoofd. Hij heeft alleen maar totale paniek in zijn lichaam.
Dit worden lange dagen
De dag gaat verder voorbij en eindelijk is het weer rustig geworden met mijn buik. Ik heb nog een aantal CTG’s gehad, maar geen weeën meer. We contacten het thuisfront en mijn lieve zusje heeft wat belangrijke spullen bij ons thuis ingepakt. We zijn namelijk ‘s morgens met niets naar het ziekenhuis gegaan. Totaal onvoorbereid. Ik kreeg te horen dat wat er ook gebeurt, ik in het ziekenhuis moet blijven totdat de meiden geboren worden. “Het is wat het is”, zei ik. Maar door Corona mag er geen bezoek komen en ik mag niks anders dan op bed liggen. Het worden hele lange dagen.
Mijn buik wordt onrustig
Leroy mag bij mij op de kamer blijven slapen. Maar ‘s nachts wordt het in mijn buik toch wat onrustiger. Uiteindelijk komen ze ‘s nachts nog een CTG maken. Gelukkig, alles ziet er nog goed uit. Wel willen ze zolang mogelijk wachten met inwendig onderzoek in verband met het mogelijk triggeren van de weeën. Als ik in de ochtend nog last heb, gaan ze kijken hoe verder. Ik moet minimaal de tweede prik krijgen van de longrijpingsprikken.
Dit is zoveel te vroeg
Ik wil alles doen om mijn meiden zo lang mogelijk bij me te houden, want elke dag is er één. Ik weet dat een drieling pas vanaf 26 weken een beetje kans van overleven heeft. Ik ben pas 27+2 zwanger. Dit is zoveel te vroeg. Gelukkig is er eigenlijk heel de dag niks aan de hand en blijft het rustig met de weeën. Er wordt ondertussen wel besproken hoe het gaat met een keizersnede. Ze zeggen dat de geboorte nog een paar uur kan, een paar dagen maar ook nog wat weken kan duren. Ook wordt ons verteld dat Leroy na twee nachten niet meer mag blijven slapen. Iets wat voor ons alle twee niet fijn voelt. We wonen niet gek ver weg van het Sophia, maar op zo’n moment is 30 minuten toch ineens heel lang. De mutsjes van de meiden liggen klaar. Zo gek dat onze meiden die straks op gaan hebben nu ik ze nog zo voel bewegen in mijn buik.
En dan neemt het toe
Ook deze dag gaat weer voorbij. Ik keek daar ontzettend naar uit omdat ik dan de 48 uur van de longrijpingsprikken heb behaald. De mensen van het Sophia die ons allemaal verzorgen zijn allemaal geweldig lief. Om 23.00 uur wisselt het verpleegteam. Mijn verpleegkundige zegt dat ze er morgenavond weer is. We gaan er voor dat we elkaar dan weer zien met de meisjes nog mijn buik. Ze doet het licht uit zodat wij kunnen gaan slapen. Maar het lijkt wel of er op dat moment een knopje in mij wordt omgezet. De weeën zijn sterker terug dan ooit…
WORDT VERVOLGD
LINDA
