Linda schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees eerst de eerdere delen.
Deel 1: Ik stopte met de pil maar een menstruatie bleef uit
Deel 2: Onze laatste poging en laatste zwangerschapstest
Het vertellen dat we zwanger waren, was iets waar ik al heel lang over had gefantaseerd. Toen we wisten dat ik zwanger was, wilde ik het snel delen met mijn moeder, zusje en broertje. Want mocht het fout gaan, kon ik het ook bij hun kwijt. Het moment van vertellen hebben we gefilmd. Dat is zo leuk om terug te kunnen kijken. We wisten hier alleen nog niet dat het er zelfs drie waren…..
Eerste echo
Op 24 juli hadden we de echo staan. Deze hadden we nog in het ziekenhuis, maar ik had de afspraak bij een verloskundigenpraktijk ook alvast gemaakt. Het was de laatste dag van onze vakantie en ik was zeven weken zwanger. We werden binnen geroepen door de fertiliteitarts. Bij haar waren al vaak geweest toen ik aan de medicijnen zat om zwanger te worden. “Zo eindelijk voor een ander soort echo”, zei ze. Wat vond ik het spannend, want was ik wel echt zwanger?
Waar moest ik naar kijken?
Ze vertelde dat ze eerst even ging kijken wat ze allemaal zag, zodat ze daarna goed kon vertellen. Dus toen ze even stil was, zochten we daar niets achter. Ik wist totaal niet wat ik moest zien. Ik keek wel mee op het scherm maar waarnaar? Ik wist bij de laatste prik dat er één eitje groot genoeg was en één eitje begon met groeien.
Drie vruchtjes
En toen was het zover, ze begon met praten. “Nou niet schrikken. Gefeliciteerd, het zijn er sowieso twee. Maar ik zie nog iets. Kijk hier is een derde kloppend hartje”. Leroy begon met lachen. Ik dacht alleen maar: “Hoe dan? Bestaan er wel drieling kinderwagens?”. Eén vruchtje was wat kleiner dan de andere twee. Dat gaf mij wel wat zorgen. We kregen gelijk te horen dat we in de medische molen zouden blijven. We werden doorverwezen naar het Erasmus waar deze zwangerschap het beste begeleid kon worden. We liepen een beetje verdwaasd door de gang van het ziekenhuis naar buiten. De reacties van thuis waren goud. Ook dit hebben we gefilmd.
Een afspraak voor reductie
De week erna was het al zover en konden we langskomen bij het Erasmus. Hier begonnen de artsen over de nadelen van een drielingzwangerschap en wat er allemaal fout kon gaan. Ze zeiden dat we moesten nadenken over reductie, want dat is het beste voor een vrouwenlichaam en maakt de kans groter dat één of twee andere kindjes het gaan redden. We kregen een nieuwe afspraak mee voor rond de 12 weken zwangerschap. We zouden een uitgebreide echo krijgen (een soort 20-wekenecho) en alvast een afspraak voor de dag erna voor een eventuele reductie. Dit planden ze van te voren al in, ook al zouden we dit uiteindelijk niet . Het is namelijk iets wat maar tot 13 weken kan en kon daarom niet meer op het laatste moment gepland worden.
De keuze was gemaakt
We stapten in de auto terug naar huis en ik had er enorme hoofdpijn van. Ik was verdrietig en bang. Maar gelukkig waren Leroy en ik het er al gelijk over eens: we gingen ervoor, voor alle drie de kindjes. Met de echo die gepland stond, waren we bijna twee uur zoet, want echt alles werd gecontroleerd. Zo ontzettend mooi om te ervaren dat ze ook bij zulke kleine mensjes al zoveel kunnen zien. We zagen ze bewegen, de botjes en de kloppende hartjes. “Hoe kan je hier tussen kiezen?”, dacht ik nog.
Spannende echo
Gelukkig was alles helemaal goed. We vertelden ook gelijk dat we morgen niet terug zouden komen. Deze kindjes hebben ons gekozen en wij kiezen voor hun. Met zo’n drielingzwangerschap moest ik vaak op controle en kreeg ik bij elke controle goed nieuws. Het namen verzinnen kon gaan beginnen, want we waren in verwachting van drie meisjes. Het kamertje, de spulletjes, alles kon worden aangeschaft. Ik wilde dit op tijd gedaan hebben. Ik wist niet hoelang ik het vol zou houden om iets te blijven doen. En ze zouden ook veel te vroeg geboren kunnen gaan worden.
Ik moest stoppen met werken
Met 16 weken moest ik stoppen met werken van de gynaecoloog. “Jij moet alleen nog maar broeden”, zei ze. Eigenlijk ging deze tijd best snel. Ik merkte dat het voor mijn lichaam steeds wat zwaarder werd. Op vrijdagavond 11 december aten we gezellig bij vrienden. Ik kreeg een beetje last van mijn buik en ben daar even op de bank gaan liggen. Daardoor ging het gevoel weer weg.
Ik kreeg opnieuw last van mijn buik
‘s Morgens rond 7.00 uur kreeg ik weer een beetje last van mijn buik. Hoe ik ook lag, zat, stond, eigenlijk was niks prettig. Leroy maakte een kruik voor me en zei dat ik misschien toch maar even naar het ziekenhuis moest bellen voor alle zekerheid. We moesten langskomen om alles te laten checken. We stapten in de auto, niet wetende dat dat het laatste ritje in de auto zou worden met mijn zwangere buik…
Lees HIER het volgende deel
LINDA
