Onze laatste poging en laatste zwangerschapstest

Linda schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees eerst het vorige deel.

Deel 1: Ik stopte met de pil maar een menstruatie bleef uit.

Wat voelde ik mij eenzaam. Iedere keer het ziekenhuis in en uit en niemand uit mijn omgeving die verder wist van ons traject. Anderzijds was ik ook bang om iemand tegen te komen. Het plannen van de bezoeken tussen het werken door werd echt ingewikkeld. Ook kwamen er steeds meer opmerkingen van mensen of het voor ons niet eens tijd werd. “Jullie zullen vast de volgende zijn”. Dit deed mij zoveel verdriet. Maar ik kon het niet. Ik kon niet vertellen hoe het echt zat. Het lukte me niet. Ik kon alleen maar denken aan het verdriet wat ik mijn moeder, zusje en broertje zou gaan brengen. En hoe breng je zoiets?

Injecties 

Inmiddels waren we bij de volgende stap beland. Er was een wachtlijst op dit bijhorend traject. Na ongeveer drie maanden konden we een afspraak maken voor de prikinstructie. Ook moesten we een hele vragenlijst invullen om te zien of we er mentaal wel sterk genoeg voor waren. Mijn man werd hier ook in meegenomen. Gelukkig kwamen we de ‘test’ door. De instructies werden gegeven en de eerste afspraak bij de poli was gemaakt. Dit traject betekende eigenlijk dat het niet meer een geheim kon zijn. Er gingen namelijk heel wat afspraken komen die niet alleen maar gepland konden worden wanneer het mij uit zou komen. Want daar wachten eitjes nou eenmaal niet op.

Ik deelde ons geheim

Ik weet nog precies waar ik reed in de auto met mijn moeder naast mij. Elke keer dacht ik: “Nu ga ik het zeggen. Nee nu. Wacht, nee nu”. Wat was dit moeilijk. Ik begon te huilen en kon er niet meer onderuit: “Mam, het uitzoeken van een trouwjurk duurde zolang, omdat ik gehoopt had in de tussentijd zwanger te mogen worden van jouw eerste kleinkind. Maar in plaats daar van had ik afspraken in het ziekenhuis, omdat vanzelf zwanger worden niet lukt bij mij”. En zo vertelde ik het alle mensen die dicht om ons heen stonden. Veel mensen dachten dat we juist de boodschap kwamen vertellen dat ik zwanger was. Dit maakte het extra pijnlijk. Toch was het ook fijn om het eindelijk te vertellen, en wat bleek: ik was helemaal niet alleen.

Ik werd niet zwanger

Het spuiten was redelijk goed te doen. Maar daar kwam Corona roet in het eten gooien. We moesten stoppen met de behandeling, omdat we niet meer op controle konden komen. Gelukkig heeft dit voor ons ‘maar’ vier maanden geduurd. Ook nu werkte een lage dosering bij mij niet. Ik was er klaar mee. Ik zat er helemaal doorheen en kon alleen maar huilen. Dit is iets waar ik nooit aan had gedacht. Ik had nooit gedacht dat zwanger raken zo moeizaam kon gaan. Ik dronk en rookte niet. Ik sportte en was nog jong en gezond. Ik was zo boos op mezelf. Een paar keer had ik een eitje dat groot genoeg was om de spuit voor de eisprong te mogen zetten. Maar vaak nog voordat er twee weken voorbij waren en ik mocht testen, kreeg ik alweer mijn menstruatie. Iedere keer weer die tegenslag.

Alleen maar hobbels

Iets wat vanzelfsprekend leek, was voor ons niet vanzelfsprekend. We hadden zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden. Ons avontuur duurde nu al een tijd zonder enige positiviteit. Tot nu toe waren er alleen maar hobbels en liepen we al twee jaar tegen een grote heuvel op: het ziekenhuis. “Wanneer zullen we de top gaan bereiken? Hoeveel verdriet, wachttijd, hoop, onzekerheid, medicijnen, controle, en tijd gaat onze kinderwens ons nog kosten?”, dacht ik wanhopig.

Mijn hoofd zat vol

Het was inmiddels mei 2020 en mijn man en ik besloten dat dit voorlopig even de laatste ronde zou worden. Mijn hoofd zat vol. Ik was alleen maar hier mee bezig. De prikken moesten precies op dezelfde tijd gezet worden, dus als ik ergens heen wilde moest ik er altijd rekening mee houden. Ik gebruikte een flinke dosis van de menopuur. Deze ronde duurde best lang. Op 17 juni om 12.00 uur zette ik de laatste spuit in mijn buik. Ik maakte hier een foto van en stuurde deze naar mijn man met de tekst: “3x is scheepsrecht’”. Daar gingen we weer. Twee weken in spanning. 

De test

Op 2 juli, de eerste dag van onze vakantie, mochten we testen. Iets wat ik al die andere keren niet eens had gehaald. Deze test was de eerste test die we samen deden. Ik heb al heel wat testen in mijn eentje gedaan om aan de start van elke nieuwe behandeling te weten dat ik niet zwanger was. Met enige nonchalance deed ik de test, er vanuitgaande dat het weer negatief was. En toen zag ik ineens twee streepjes. Het waren er echt twee. Het was ongelofelijk. Ik was ontzettend blij.

Lees HIER het volgende deel.

LINDA