I see the sparkle in your eyes! Wat een zegen, ons vierde kindje, echt een cadeautje, een geschenk. De kers op de taart die al zo lekker was!
7 augustus 2018 was de geboortedag
Dat wisten we al een paar weken van tevoren. Na drie eerdere keizersnedes zou ons vierde kindje via een geplande natuurlijke keizersnede geboren worden. Spannend, toch weer. Dit went nooit. Heel gemakkelijk ging het niet, maar daar was ze dan toch: onze Livia Abigail! Wat was ze mooi. Ze leek op Eva, een klein mopsneusje, lichte haartjes. Zo helemaal van ons. Ze werd gecheckt door de arts en goedgekeurd. We sloten haar direct in ons hart en ik genoot van het huid op huid contact dat we gelijk konden hebben. Geliefd vanaf het eerste moment, dat was ze. We knuffelden eindeloos, bewonderden haar, belden familie en na een paar uurtjes kwam mijn moeder met de andere kinderen. Ons gezinnetje was compleet, puur geluk.
Toen kwam de verpleegkundige binnen, met de kinderarts en assistent
Ze wilden Livia nog een keer nakijken. De verpleegkundige had wat twijfels gehad op de OK en wilde dat er nog een keer naar Livia gekeken werd. Handjes, voetjes, oortjes, hartje, voelen, checken, kijken, vragen… Pfff, wat duurde dit lang! Ik zat op bed en keek toe, iedereen was stil. ‘We hebben Livia onderzocht en hebben een vermoeden van iets wat mogelijk een syndroom zou kunnen zijn.’ Vager kan het bijna niet. ‘We denken niet direct aan het syndroom van Down.’ Maar het was gezegd, het bleef hangen, haakte in mijn gedachten en liet niet meer los. ‘Morgen willen we een bloedonderzoek doen.’ Vanaf dat moment was de rust in mijn hart en hoofd weg. Ik voelde me vreemd, onrustig, ellendig. Livia was allerliefst, dronk aan de borst, was sterk en gewoon zo schattig en helemaal mijn mooie baby! We bekeken haar, en nog eens, en steeds weer zochten we naar kenmerken. Soms vonden we ze, maar soms ook helemaal niet!
De eerste nacht was vreselijk. Nu is de eerste nacht na een keizersnede sowieso niet fijn: je kunt niet bewegen zonder pijn, niet opstaan, amper zelf je baby pakken, niet lekker liggen, maar nu was het anders. Ik werd elk uur wakker met gedachtes: ‘Zou ze down hebben?’ en ‘Wat als ze down heeft?’ Mijn liefde was er, onvoorwaardelijk, maar ik was zo onwetend!
De volgende dag werd er bloed geprikt, dat ging overigens niet zonder slag of stoot, arm kind! Daarna mochten we naar huis, want ik herstelde en Livia deed het volgens het boekje! We gingen naar huis, naar ons lieve gezinnetje van zes. Wat een zegen! God had ons een prachtige baby gegeven. Dankbaarheid was er zeker! Maar onzekerheid ook… Het werd een kraamweek zonder roze wolk, hoe jammer ik dit achteraf ook vind! Wist ik toen maar wat ik nu weet, dan zou het zo anders zijn geweest! Maar ik wist het niet, ik wist zo ontzettend veel nog niet! Wat ik wist was dat ik een zacht, lief, roze baby’tje had gekregen en dat ik vreselijk veel van haar hield…..
Lees HIER het vervolg
MIRJAM
