Daar zat ik dan bij mijn schoonouders thuis in de badkamer met de zwangerschapstest in mijn hand. Mijn vriend stond bij mij om mij te steunen. “Ik durf het niet. Ik verwacht niet dat ik zwanger ben, maar wat als het wel zo is?”. Ik verwachtte echt niet dat ik zwanger zou zijn. Ik slikte immers netjes elke dag de pil. Ondanks dat mijn ongesteldheid niet klopte, kon ik mij niet zwanger inbeelden. Ik op 17-jarige leeftijd een baby krijgen, nee, bespottelijk. Abrupt werd ik uit mijn gedachten gehaald. “Komen jullie eten!”, werd er van beneden geroepen. Mijn vriend vertrok naar beneden. “Het is nu of nooit”, dacht ik en ik deed de test. Voordat ik klaar was en de test weg kon leggen om te bewaren verschenen er direct twee dikke strepen. Mijn adem stopte. De wereld op mij heen draaide. Volgens de gebruiksaanwijzing betekende dat echt dat ik zwanger was. Er was geen twijfel aan. De strepen waren bijna knalrood. HOE!? WAT?! Ik stopte de test ver weg, nam diep adem en ging naar beneden alsof er niks was gebeurd.
Die avond gingen mijn vriend en ik bij vrienden op bezoek. Ik had de test in mijn jaszak meegenomen en vroeg hem op een parkeerplek stil te blijven staan. Ik gaf hem de test en vertelde hem erbij dat ik zwanger was. Mijn vriend geloofde het niet. Ik geloofde het eigenlijk ook niet. Wij praatten het goed door te zeggen dat de test misschien niet klopte. Dat hoorde je toch wel eens? We maakten een afspraak bij de dokter voor een echo. Dan wisten we het zeker.
Na een week was die dag aangebroken. We kregen via een echo te zien of ik zwanger was of niet. Toen ik daar lag, werd het bevestigd: ik was zeker zwanger. Het was duidelijk te zien op de echo. Ik zag twee armpjes en beentjes. Zelfs vingertjes en voetjes met teentjes. Ik had een klein mensje in mij. Ik bleek al drie maanden zwanger te zijn. Mijn vriend en ik waren in shock, maar bij het zien van het gespartel van het kleine mensje in mijn buik waren wij ook meteen verliefd. Wij zagen abortus niet als optie ondanks dat wij nog erg jong waren. Nu moesten wij het nog aan onze ouders vertellen. Wij zagen er zo erg tegen op. Wie weet hoe ze hierop zullen reageren? Wij hadden nog geen baan, geen huis en ik was net met mijn studie begonnen. Dezelfde avond besloten wij het aan mijn schoonmoeder te vertellen. Ze was in shock en kon alleen maar huilen. Ze begreep niet waarom wij het kindje hielden, aangezien wij zelf nog absoluut niet stabiel waren. De dag erna vertelden wij het mijn mama. Ze was onder de indruk dat wij onze keuze al hadden gemaakt en wij zeker waren om alles voor de kleine te doen. In de dagen die volgden vertelden wij het aan de rest van de familie. Iedereen schrok ervan dat wij al op zo een jonge leeftijd ouders gingen worden, maar iedereen steunde ons en accepteerde onze keus. Langzaam maar zeker werd alles echter. Er groeide een klein mensje in mij die ik al mijn liefde en zorg moest gaan geven. Om de kleine een toekomst te geven moesten wij het roer omgooien. Ik heb de keuze gemaakt om te stoppen met school om mij vol op de kleine te kunnen richten. Mijn vriend heeft zijn opleiding afgerond en is begonnen met werken. Mijn zwangerschap verliep soepel. Ik had een mooi buikje, voelde mij erg goed en had geen last van misselijkheid. Ik had mij goed voorbereid door mij in te lezen over de naderende bevalling en informatie avonden te bezoeken.
Totdat ik op een avond rustig op een stoel thee zat te drinken en bijna klaar was om naar bed te gaan,voelde ik iets beneden gebeuren. Ik rende naar de wc. “Het is begonnen!”, riep ik, terwijl het vruchtwater langs mijn benen liep. Op dat moment besefte ik: “Nu word ik echt mama”. Omdat ik nog geen last had van weeën en het al best laat was, besloot ik naar bed te gaan om energie op te doen voor de bevalling. Voordat ik in slaap kon vallen, voelde ik dat de weeen eraan kwamen. Ik besloot afleiding te zoeken en deed een spelletje op de computer. Twee uur later begonnen de weeën erg veel pijn te doen en werd ik onrustig. Ik had immers geleerd bij de cursussen dat bij een eerste bevalling je weeën minimaal 24 uur zouden duren. “Hoe moet ik dit volhouden?”, dacht ik nog. Binnen drie uur leken de weeën elke minuut te komen. “Dat is onmogelijk. Ik beeld het mij allemaal in”, dacht ik nog. Uit voorzorg belde ik de verloskundige. Die raadde mij aan om een douche te nemen. “Soms nemen de weeen dan nog af”, werd mij gezegd. Eenmaal onder de douche was het niet te houden en kreeg ik een weeënstorm. Ik kon nog net uit de douche kruipen om te roepen dat ik het echt niet hield en dat de verloskundige moest komen. De verloskundige kwam zo snel als ze kon en vertelde mij na wat tests dat ik al 9 centimeter ontsluiting had! Ik had mij er totaal niet op voorbereid dat het allemaal zo snel kon gaan. Wij moesten nu met spoed naar het ziekenhuis! Langzaam kroop ik de trap af en ving nog een keer op handen en knieën de weeën op en stapte zo snel mogelijk in de auto. Onderweg voelde ik een gigantische druk die ik niet kon plaatsen. Het deed zo veel pijn. Dat bleken de persweeën te zijn. Stug hield ik mij in en ging er niet in mee. Ik wilde namelijk absoluut niet in de auto bevallen!
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ging alles als een flits aan mij voorbij. Ik heb het geluk gehad dat de bevalling in het ziekenhuis soepel ging. Ik gaf mij over en perste bij elke wee die ik voelde. Eén uur later was hij er: Fabio. Ondanks dat hij met 38 weken geboren was, had hij een vrij goede start. Hij was wel wat onderkoeld en werd met kruiken warm gehouden. Eenmaal op temperatuur mocht hij proberen aan de borst te drinken. Dat lukte meteen. Toen ik hem in mijn armen hield en naar hem keek, besefte ik het mij pas: Ik was echt moeder geworden!
FENICE
