Ik zie mezelf staan, de 37 weken zijn gepasseerd. Als een jong schoolmeisje zo blij dat op schoolreisje gaat. Spanning om wat er gaat komen en wanneer we precies vertrekken. Ik heb veel verhalen gehoord, maar écht weten hoe het zal zijn, weet ik niet. Dat het het allemaal meer dan waard is, dat je er zoveel voor terug krijgt… Ik sta al een tijdje te wachten. Ja, ik kan echt wel zeggen dat ik er klaar voor ben en er ook echt zin in heb. Met mijn vluchtkoffertje sta ik klaar. Beter gezegd, met mijn vlucht backpack want dat leek me wel zo handig als Farley mij het ziekenhuis uit moest duwen. Ik met Nola op schoot, hij mij duwend met de rugzak op zijn rug. Wel zo praktisch. Ik heb ook nog een zwembroek voor Farley erin gegooid. Ik heb ergens gelezen dat dat handig is voor als ik in bad wil of onder de douche. Mueslirepen, gedroogd fruit, snoepjes en sportdrank. Om er maar voor te zorgen dat ik goed gehydrateerd blijf en Farley niet zal bezwijken onder een appelflauwte. Ik sta daar langs de weg te wachten, te wachten op de schoolbus. Met de spanning alsof ik op schoolreisje ga. Ik kijk naar rechts, maar zie niks. Ik kijk naar links, en dan….
BAM
Ik word frontaal aangereden door de bus. Zonder te stoppen of te remmen scheurt hij door. Al mijn zwangere vriendinnen zitten vrolijk keuvelend in de bus. Ik lig in de berm, ben een paar meter verder terecht gekomen. Het duurt even voordat ik wakker word. Mijn ledematen van mijn lichaam gerukt. Wat is er gebeurd? Mijn kind is geboren en gestorven en ik heb er praktisch geen herinneringen aan. Ik sleep mezelf naar huis. Mensen om me heen proberen me op te lappen. Met pleisters in de vorm van: ‘Ze heeft jullie wel papa en mama gemaakt’ en ‘Ze zal altijd bij jullie horen’. Het is niet genoeg. Het is niet voldoende voor de wonden die ik heb.
Langzaam maar zeker komen mijn vriendinnen één voor één terug van schoolreisje, stappen ze uit de bus. Allemaal met een pracht van een baby. Ze hebben het over de reis ernaar toe, hoe bijzonder het is geweest. Sommige klagen over hoe lang het duurde of hebben misschien hun enkel verstuikt bij het uit de bus stappen. Ik kan geen aansluiting meer vinden. Ik kan straks, op het schoolplein, niet meepraten met hoe het is geweest. Ik lig hier in de kreukels, met nauwelijks een herinnering van wat er is gebeurd. Hoe moet ik ermee omgaan nu onze werelden zó ver van elkaar verwijderd zijn?
Ik ben, op moment van schrijven, 10 weken onderweg. 10 Weken sinds mijn dochter Nola is geboren en ik daar geen herinnering aan heb. Ik blijf het maar in mijn hoofd herhalen, alsof ik hoop dat de herinnering terug komt. Geen weeën, geen baringspijn. Ik werd wakker en mijn meisje lag op de intensive care. Onherkenbaar. 7,5 Week onderweg sinds ze is overleden. Ik kan me ineens voorstellen (denk ik) hoe iemand zich met mentale problemen moet voelen. Niks uit handen krijgen, alles is teveel. Zo zal iemand zich met een depressie of burn-out mogelijk ook kunnen voelen? De heftigheid aan emoties en de snelheid waarmee ze zich kunnen afwisselen Misschien borderline of schizofrenie?
Als ik lees over rouw rondom babysterfte dan lees ik vaak dingen als: “Het is niet dat ik het anderen niet gun…” Laat ik even heel eerlijk zijn. Even geen sociaal wenselijk antwoord geven. Ik gun het anderen, met vlagen, helemaal niet.
Zo.
Dat heb ik gezegd.
Als ik deze gevoelens en gedachtes deel met een aantal “lotgenoten”, dan halen ze opgelucht adem en beamen ze ook deze gevoelens. Tegelijkertijd bang en schuldig dat ze deze gevoelens of gedachtes hebben (Ik begrijp dat het geen representatief of kwalitatief onderzoek is. Enkel mijn eigen ervaring onderbouwd met een steekproef onder andere “zielige moeders”. Zij zijn hun baby ook tegen het einde van de zwangerschap of net erna zijn verloren. Er zullen ook heus “zielige moeders” zijn die dit niet zo ervaren). Ze zeggen wel eens dat een moeder met een pasgeboren baby net een momma bear is. Bijt van zich af om haar jong te beschermen. Net als in de natuur moet je oppassen als je een wilde beer tegenkomt met jongen. Die is gevaarlijk. Maar als je moet kiezen, wat kom je dan liever tegen in het bos? De moeder beer met jongen of de moeder beer waarvan net haar jongen zijn afgeschoten door stropers.
Ik denk dat je mij met het laatste kan vergelijken. Mijn lichaam en geest in opperste staat van paraatheid. Hormonaal helemaal klaar om voor mijn kind te zorgen. Mijn kind die me is afgenomen. Ik ben woest. Ik ben geneigd om van me af te slaan. Ik gun het anderen helemaal niet. Ik wil dat niémand op zijn roze wolk zit. Soms denk ik zelfs: ‘Was jouw kind maar dood en niet die van mij’ of ‘Gebeurt er ook maar iets met jouw kind, dan begrijp je het tenminste en voel ik me niet zo eenzaam’. Toen ik het nieuws las over Chrissy Teigen en John Legend maakte mijn hart eerst een sprongetje: ‘Oh gelukkig, het overkomt zelfs mensen zoals zij.’
Terwijl ik dit schrijf, voel ik me afgrijselijk schuldig en wanneer ik dit soort dingen denk voel ik me verschrikkelijk. Want ik wil zó graag blij zijn voor anderen. Ik voel me schuldig dat ik, met al mijn verdriet, misschien de roze wolk van mijn vriendinnen ook écht iets minder roze maak. Maar als ik alleen al dénk aan een vriendin die op het punt staat te bevallen, dan ga ik al hyperventileren. Als ik op social media een foto van de baby van een vriendin zie die net is bevallen, dan word ik overvallen door emoties. Verdriet, afgunst en jaloezie. Wáárom zij wel. Maar ja, waarom zij ook niet?
Als ik ‘s nachts niet kan slapen, dan zet ik de serie Friends op. Op zo’n zacht geluid dat ik net de stemmen door mijn oortjes hoor. Ik kan mijn gedachten dan wat beter het zwijgen opleggen door naar de stemmen van de personages te luisteren. Ik heb denk ik de serie al minimaal 15 keer van voren tot achteren gekeken en geluisterd. Nu ben ik van de week weer beland in seizoen 9. In seizoen 9 van de serie wordt Rachel zwanger. Ik kan het niet aan om dat seizoen te kijken. Ik heb het helemaal overgeslagen.
Op vakantie namen we de boot van het vaste land naar Elba. Daar liep een vrouw met een draagzak en een baby van een week of 15. Mix kleurtje en schattige krulletjes. De tranen liepen over mijn wangen achter mijn zonnebril en ik moest ergens anders gaan zitten. Een groepsapp waar het blij gaat over een zwangerschap? Ik verlaat de groep direct en ben er dagen door van slag. Met vlagen gaat het best oké. En natuurlijk wil ik helemaal niet dat er écht iets met jouw baby mis is of gebeurt. Rationeel wil ik dat helemaal niet. Maar die hormonale momma bear in mij waarvan haar jongen net zijn afgeschoten… Die heb ik soms niet onder controle. Hou vol en heb geduld met me…
Gun ik het dan helemaal niemand? Jawel… Sterker nog, voor sommigen sta ik zelfs te juichen en steek ik zóveel kaarsjes aan dat de gemiddelde kerk er jaloers op zou worden. Voor al die zielige moeders die hun kind zijn verloren en zich weer durven te wagen om een nieuwe poging te doen. Ik duim met ze mee en hou tevens mijn hart voor ze vast voor de periode vol onzekerheid en angst die volgt zodra ze daadwerkelijk een tweede streepje op de test zien. Ik ben blij met de aansluiting die ik heb gevonden bij een aantal “lotgenoten”. Waar ik zeker weet dat er ook daar een aantal vriendschappen voor het leven uit ontstaan. Met wie ik het eindeloos kan hebben over dode baby’s en afgrijselijke verhalen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik mis mijn oude leven en ik mis mijn vriendinnen. Ook al zijn ze zo lief en doen ze zo hun best. Ik voel me zó ver verwijderd van de “normale” wereld… Niemand die het écht begrijpt of mijn pijn minder kan maken. Hoe moet ik me weer mengen met mijn “oude” vrienden? Kan ik ooit weer “normaal” meedoen? Wat is onze gespreksstof als ik niet eens durf te vragen hoe een zwangere vriendin zich voelt of hoe het met haar baby gaat? Ik ben jaloers op mijn eigen oude ik. Soms voel ik zelfs afgunst naar mezelf als ik de onnozele blijheid zie op foto’s van mezelf voordat Nola werd geboren. Haal ik opgelucht adem dat ik in de IT-sector werk met 80% mannen en niet, zoals sommige anderen, in bijvoorbeeld de kinderopvang.
Ja, ik weet dat het tijd nodig heeft. Nee, ik ben niet onnodig hard voor mezelf. Dit zijn mijn diepe en duistere gevoelens die ook heel “normaal” zijn. Maar nogmaals, ik wil niet dat dit normaal is. Ik wil in bed liggen en de dekens over mijn hoofd trekken en pas volgend jaar wakker worden. Dan zal het vast wel iets beter zijn toch? En heb je me gevraagd of ik het je moest laten weten als er iets was wat je kon doen? Ik ben erachter gekomen dat er wél iets is dat je voor me kan doen: Een jaar niet zwanger worden of bevallen. Gewoon even niets baby gerelateerd doen. Dat zou me echt enorm helpen. Geef me even om op adem te komen… Een jaar, dan heb ik de afstand tussen ons hopelijk weer wat kunnen verkleinen?
MEIKE
