Ons avontuur begon in maart 2018. We besloten dat we beiden klaar waren om de volgende stap te zetten en de voorbehoedsmiddelen de deur uit te doen. Een spannende tijd en elke komende menstruatie dacht ik zwanger te zijn, wat een mindfuck. Na een aantal negatieve testen besloten we in juni lekker te genieten van het feest in ons dorp. Ook ging ik die week op bezoek bij een vriendinnetje die net bevallen was van twee prachtige mini dochtertjes. Niet wetende wat ons zelf te wachten stond.
Op 4 juli ging ik bij mijn moeder op bezoek die op dat moment in het ziekenhuis lag. Hele onzekere tijden, omdat ook mijn schoonmoeder herstelde van haar chemokuur. Lopende door de gangen bedacht ik mij dat ik over tijd was en besloot die middag meteen een test te doen. Terwijl mijn man en schoonvader druk klusten in het achterste deel van het huis, had ik alle tijd voor mezelf. Dus daar ging ik, bewapend met test, een bekertje en een mega knoop in mijn maag. “Het zal toch niet”, dacht ik. Maar jawel, heel snel verscheen er een plusje en ben ik vol ongeloof en met stromende tranen nog vijf minuten op de vloer van de toilet blijven zitten. Ik besloot het rompertje, dat al een tijdje in de kast lag en een boek in te pakken en ‘s middags aan mijn man te geven. Het was een heel bijzonder moment en we hebben beiden even staan juichen in de keuken.
Die week heb ik gelijk de verloskundige gebeld en op 2 augustus zou de eerste controle plaatsvinden. Pffff, wat duren die weken dan lang. In die tijd ging ik vaak samen met mijn man de mini meisjes bewonderen en hoorden we de ziekenhuisavonturen van onze vrienden aan. Beiden waren we enorm onder de indruk, maar we vonden het leuk dat we ons geheimpje nog even voor onszelf konden houden. Ondertussen begonnen de eerste kwaaltjes. Ik had vooral last van slapeloosheid en was erg duizelig. Dit alles was geen goede combinatie met mijn werk als verpleegkundige maar he, ik was zwanger en we deden het ermee. Op naar de eerste controle.
Vol spanning zaten we in de wachtkamer. Zou het goed zijn met onze kleine sesam (zo noemden we de baby)? Na het gebruikelijke kennismaken maakte mijn vriend de opmerking ‘Als het maar geen tweeling is’. Ik mocht gaan liggen en bij het eerste moment dat de echo erop ging, keek de verloskundige ons geschrokken aan. Ik zal haar gezicht nooit meer vergeten. En jawel, je raadt het al: er waren twee baby’s te zien. Ze vertelde ons dat één baby een week achter liep op de ander en dat zij niet wist hoe dit ging uitpakken. Met dit bericht in ons achterhoofd reden we in stilte naar huis.
Die zondag was mijn man jarig en besloten we te vertellen dat er twee kindjes in mijn buik groeide. Mijn moeder was ondertussen aan het revalideren, dus eindelijk even wat positiefs voor haar. Na dit gedaan te hebben, werd het ook hoog tijd om mijn leidinggevende op de hoogte te stellen, want inmiddels was ik net een wandelende zombie. Dus hop, werk aanpassen en duimen dat het snel beter zou gaan.
Na twee weken mochten we weer komen om te kijken hoe de kindjes waren gegroeid. Gelukkig ging dit goed. Wel werden we overdragen naar het ziekenhuis. We meldden ons op 22 augustus voor de eerste controle. We waren nieuwsgierig of de kindjes eeneiige of twee-eiige waren. De kindjes deden het goed en de gynaecoloog vertelde ons dat we een eeneiige tweeling met allebei een eigen vruchtzak hadden. Dit is de gunstigste variant, waar desondanks helaas nog wel een aantal risico’s bij horen. Door deze risico’s worden de kindjes elke twee weken gecheckt op TTTS en TAPS.
Vier weken later mocht ik de kindjes eindelijk weer bewonderen en ik besloot om mijn schoonmoeder mee te nemen. Helaas bleek tijdens deze echo dat het er niet goed uit zag. Het ene kindje had meer vruchtwater dan de ander en ook de groei liet te wensen over. Na overleg met het LUMC vertelde de gynaecoloog ons dat we moesten afwachten tot de volgende echo. Na veel uitleg, vragen van zowel mij als mijn schoonmoeder en de mededeling dat ik mijn man de volgende keer mee moest nemen, verlieten we verslagen de kamer. Wat een klap in het gezicht naar al zoveel onzekerheid over mijn zwangerschap.
De langste twee weken van mijn leven braken aan. Wat een onmacht als je moet afwachten en niets kunt doen om het beter te maken voor je kindjes. Mijn werk was gelukkig een fijne afleiding en iedereen leefde enorm met ons mee. Wat niet heel erg mee hielp is dat de afdeling waar ik werk boven de poli gynaecologie zat. Ik had vaak de neiging om toch te bellen of ze niet even wilden kijken. Gelukkig voelde ik de kindjes zo nu en dan en genoot ik daar wél enorm van.
Gelukkig was het snel weer vrijdag en kwam mijn vriend mij ophalen om een afdeling lager in de wachtruime plaats te nemen. Nog in mijn witte pak en strak van de spanning mocht ik gaan liggen en was het verlossende woord daar: “Beide baby’s zijn in hun eigen lijn verder gegroeid, hebben voldoende vruchtwater en ook de doorbloeding is goed”. Pffff, wat een opluchting. Als klap op de vuurpijl lagen de baby’s eindelijk goed voor een geslachtsbepaling. We kregen twee meisjes!
Helaas was de euforie van korte duur en begon de rollarcoaster weer met rijden. Mijn moeder was opgenomen in een revalidatiecentrum en het was de vraag of zij ooit weer zou kunnen lopen. Daarnaast werd mijn schoonmoeder opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze erg veel pijn had. Er werd een scan gemaakt en hierop bleek dat het er niet goed uitzag. Verschillende pogingen om de pijn onder controle te krijgen faalden en er werd gezocht naar een passende plek voor haar. Op woensdag 17 oktober ging ik met haar en mijn schoonvader een kijkje nemen. Mijn moeder genoot enorm van het ritje in de auto en de wind die door het open raampje waaide. Het was een prachtige plek en na een beladen gesprek waarin ze vertelde hoe graag ze de meisjes zou willen zien, vertrokken we weer richting het ziekenhuis.
Vrijdag 19 oktober 2018: de 20 weken echo
Midden in de nacht schrokken we wakker van de telefoon. We moesten met spoed naar het ziekenhuis komen. Mijn schoonmoeder trok het niet meer. We hebben kort afscheid kunnen nemen, de pompen werden gestart en na een onrustige nacht brak de dag van de 20 weken echo aan. Moesten we dit nu wel doen? Konden we dit wel aan? We besloten toch maar te gaan. Terwijl de familie afscheid nam zaten we voor de zoveelste keer met een klotegevoel in de wachtruimte. Gelukkig was daar in het ziekenhuis alle begrip voor onze situatie. De opluchting was enorm groot toen we hoorden dat alles er goed uit zat en zo liepen we toch met een lach het ene ziekenhuis uit om weer snel terug te gaan naar het ziekenhuis 35 kilometer verderop. Daar hebben we mijn schoonmoeder verteld dat alles goed ging met de meisjes en ze zich geen zorgen hoefde te maken. Na een hard gevecht, is mijn schoonmoeder die avond overleden.
De tijd hierna leefden we tussen verdriet, hoop en blijdschap. Mijn klachten werden steeds heftiger. De slapeloosheid bleef en ik kon steeds moeilijker lopen. Ik kreeg veel harde buiken en dit betekende dat mijn werk bestond uit halve dagen ‘aanwezig’ zijn. Totdat het met 25 weken niet meer ging. Mijn collega zag dit aan mij en ze liet me niet met rust totdat ik zou bellen naar mijn gynaecoloog. Gelukkig kon ik meteen komen. Er werd een echo gemaakt en mijn baarmoedermond werd opgemeten. Conclusie: niet meer werken, rust nemen en controle van mijn urine om een blaasontsteking uit te sluiten. Daar ging ik dan, opnieuw naar mijn leidinggevende met de mededeling dat ik MOEST stoppen met werken. Met lood in mijn schoenen vertrok ik naar huis en ik kon me niet voorstellen dat ik al die tijd thuis zou moeten zitten. Lang leven de twee wekelijkse controle, waarna ik gezellig een bezoekje bracht aan mijn eigen afdeling en zo iedereen op de hoogte hield. Wel gaf het mij enorm rust dat het eerste, of noujah tweede obstakel achter de rug was. Ik was al 25 weken zwanger en met de hoop dat de meisjes voorlopig nog wel blijven zitten, ging ik dit thuiszit-avontuur aan.
De rust deed mij goed, de harde buiken werden minder, ik sliep wat beter, maar de pijn in mijn bekken nam toe. Ik leek wel een oud vrouwtje en ging dan ook wekelijks naar de fysio voor een massage en oefeningen in de hoop niet in een rolstoel te belanden. Mijn tijd besteedde ik vooral op de bank of in bed. Maar he, de meisjes zaten nog veilig in mijn buik en ook nu bleven we positief. Af en toe konden we ze op de 3D-echo bewonderen en zagen we hoeveel ze op mijn man leken.
Met 33 weken zwangerschap konden we tijdens de echo goed zien hoe de meisjes hun longen aan het ‘trainen’ waren tijdens de echo. Hoe trots kun je zijn op zoiets kleins. De gynaecoloog vertelde ons dat ze nog wel even op zich lieten wachten, dus vol goede moed waggelde ik het ziekenhuis uit.
29 januari 2019
Nog een beetje slaapdronken voelde ik hoe baby 2 de hik had. Ik genoot en was even heel bewust bezig met de meisjes totdat er ineens een golf water in mijn bed belandde. Van de schik ben ik snel naast het bed gaan staan en heb ik mijn man gebeld. Wat een lachertje, want hij stond gewoon in de keuken. Oke, het ziekenhuis bellen. We mochten die kant opkomen. Het was inmiddels 6.45 uur, dus mijn man belde zijn baas, smeerde boterhammen en we pakten onze spullen. We zorgden ervoor dat we om 7.30 het ziekenhuis binnen liepen en ons eerste avontuur van dit jaar begon.
LINEKE
