Meike vertelt in een minireeks over haar zwangerschap en bevalling van Nola*. Direct na de geboorte komt prachtige Nola te overlijden. Lees hier haar vorige delen voordat je hieronder verder leest.
Ik ben nogal een googlelaar (nee, geen goochelaar). Niet voor niets noemt Farley mij regelmatig Dokter S., gezien ik vaak denk iets beter te weten, omdat ik daar ooit iets over heb gelezen. Meikepedia, ook een bijnaam die ik ooit heb gekregen. Het weer? Funfacts? Ik weet over veel onderwerpen wel iets te noemen. Ook tijdens mijn zwangerschap en zeker tijdens mijn verlof heb ik me een ongeluk gegoogled. Op mijn zwangerschapskalender bij 40 weken stond: “Je hebt Netflix uit, laat die baby maar komen…” Nou, voor mij was van toepassing: “Je hebt Google uit, laat die baby maar komen…“ Alle mogelijke scenario’s van bevallen, methodes en technieken, ik wist ervan. Ik had me ook helemaal ingelezen in keizersnedes, want je hoort nog wel eens dat er tijdens een bevalling alsnog moet worden overgegaan tot operatie. Better safe than sorry, toch? Dat baby’s op onverklaarbare wijze overlijden in de buik door bijvoorbeeld de navelstreng om de nek (ook botte pech), dat wist ik nog wel. Maar dat het op deze manier nog zo gruwelijk mis kon gaan? Nee, hier was zelfs ik niet op voorbereid of over ingelezen.
Asfyxie, ook wel perinatale asfyxie genoemd, is een medische term voor het gebrek aan zuurstof van de baby vlak voor, tijdens of na de geboorte. In het geval van Nola* ga ik in op mogelijke oorzaken van het zuurstoftekort vóór de geboorte.
– Loslatende placenta
– Infectie bij de moeder
– Meconiumhoudend vruchtwater ingeslikt
– Lage bloeddruk moeder
– Beknelling van de navelstreng
In ons geval is er geen duidelijke aanleiding of oorzaak gevonden voor het zuurstoftekort. Achteraf heeft de verloskundige ons verteld dat een baby in de buik met een hartslag van 60 slagen per minuut het ongeveer 15 minuten kan volhouden en er dan eigenlijk al schade gaat optreden. Angstaanjagende gedachte hè? Tegen de tijd dat je merkt dat je kindje minder beweegt, en bij dat termijn kan een baby in de buik al 30 minuten “stil” zijn omdat ze zo lang slapen, ben je dus al te laat. Onze 15 minuten waren dus eigenlijk al voorbij zodra we de ambulance instapten. Mijn idee is wel dat zuurstoftekort vaker voorkomt tijdens de bevalling zelf, terwijl de vrouw al actief bezig is met bevallen en de verloskundige er ook al bij is. Vaak krijgt een baby het moeilijk door de weeën of niet vorderende bevalling, maar dan ben je vaak al in het ziekenhuis en kan er sneller tot een keizersnede worden overgegaan. Wij hebben gewoon de pech om op alle vlakken redelijk a-typisch te zijn.
Het ontstaan van de schade
Schade die is ontstaan tijdens het zuurstoftekort is onomkeerbaar (fase 1). Sommige organen kunnen zich herstellen, maar hersenen helaas niet, die zijn iets minder veerkrachtig. Wanneer de hersenschade blijkt mee te vallen (dus niet in Nola’s* geval), is er nog een tweede “klap” die zorgt voor hersenschade wat eigenlijk pas merkbaar is op de langere termijn (wanneer een kind ouder is dan twee jaar). Om die tweede klap op te vangen, worden baby’s gekoeld. Deze behandeling moet direct starten. Ze weten dan nog niet wat de schade is van de eerste fase; Is het milde, matige of ernstige asfyxie? Een MRI-scan heeft namelijk pas na een dag of vijf zin om te maken, omdat de schade dan pas zichtbaar wordt.
Symptomen van ernstige asfyxie
Bij een baby met ernstige asfyxie is er geen spierspanning en zullen de baby’s niet reageren op fysieke prikkels. De pasgeboren baby’s zullen in een coma terecht komen na de geboorte. Ook kan de ademhaling onregelmatig zijn, waardoor de baby ondersteuning nodig heeft. Voedings- en slikreflexen zijn ook volledig afwezig. Indien de baby de ernstige zuurstoftekort heeft overleefd, zal er na vier a vijf dagen enigszins herstel plaatsvinden, maar spierzwakte en problemen met de voeding zullen blijven. Door het gebrek aan zuurstof kunnen veel organen beschadigd raken. Vaak zullen de baby’s problemen aan het hart, de longen, nieren en/of de lever overhouden. Bovendien zorgt de ernstige asfyxie voor neurologische problemen. De hersenen zijn het gevoeligst voor zuurstoftekort en daarom zullen er vaak neurologische symptomen zijn. Het is de vraag of problemen mentaal, motorisch of beide zullen zijn. Dit hangt af van de plek van de opgelopen schade. Erg kenmerkend voor patiënten met asfyxie zijn de zwakke motoriek en spierspasmen.
De behandeling
Binnen 6 uur na de geboorte moet de behandeling zijn gestart. Nola* is dus met spoed naar het VU gebracht, een neonatale intensive care unit (een ziekenhuisafdeling waarbij intensieve zorg wordt verleend aan te vroeg geborenen en ernstig zieke pasgeborenen). Hier is Nola* voor 72 uur gekoeld (op 33.5 graden) om alle organen in een soort coma stand te houden, zodat deze geen energie kosten en alle energie bespaard kan worden voor de hersenen. Ze lag op een soort koelmat, had een koelvest aan en allerlei infusen, beademing en een hoofdband met elektroden aan haar hoofd. Slaap-, pijn- en bloeddrukmedicatie kreeg ze ook. Doordat alle organen een tik hebben gehad, werken onder andere de nieren de eerste uren en dagen vaak niet en gaat de baby eruit zien als een sumoworstelaar. Helemaal opgezwollen van al het vocht. De huid is door het zuurstoftekort al erg bleek, maar door de verminderde bloedsomloop van het koelen ook nog eens extra bleek (áh, daar hebben we dus weer de albino gedachte). Na de koelperiode wordt de baby, in 24 uur tijd, langzaam opgewarmd. Of, in het geval van Nola*, iets langer wanneer ze tijdens de behandeling convulsies (epileptische aanvallen in de hersenen) laat zien. In ons geval kreeg ons meisje dus ook nog eens medicatie tegen epilepsie toegediend.
Drie uur nadat Nola* in het VU was aangekomen, was ik dan ook eindelijk daar. Niet bij Nola*, maar op onze kamer op de afdeling verloskunde. Ze hadden moeite met het aanbrengen van de infusen. Dit deden ze meestal via de navellijn (stugge bloedvaten waar de navelstreng heeft gezeten), maar na 10 uur proberen was dit niet gelukt en werd dit via de lies gedaan. Pas laat in de avond mochten wij bij Nola. Daar stond ik dan, als kersverse moeder. Te kijken naar een baby wat ook niet eens meer leek op dat meisje van de foto’s van vlak na de bevalling (zelf Nola herinneren lukte niet). Ik kon alleen maar denken: “Zoveel drugs en toeters en bellen… In dat kleine lijfje”. Als ik dit op televisie had gezien, dan had ik gezegd: “Dat kan toch niet goed zijn. Dat moet je toch helemaal niet willen.” Maar ja, tot het je eigen kind is. Al voelde het nog steeds niet als mijn eigen kind. Mijn hoofd en gevoel konden niet accepteren dat dat meisje daar in dat bedje van mij was en niet meer in mijn buik zat. Ik voelde haar bewegen in mijn buik, voelde haar knietje op de plek waar zij altijd duwde. Er gebeurde zoveel in zo’n korte tijd, dat mijn brein het niet kon bevatten. Het duurde ongeveer 1.5 dag tot ik besefte dat Nola* dus geen albino baby was en dat zij op de intensive care lag en niet “gewoon” in het ziekenhuis.
MEIKE
Bron: www.asfyxie.nl
