Op maandag 29 april 2019 is onze dochter Fenna geboren. De zwangerschap verliep vrij voorspoedig. Op één echo was wel te zien dat er vrij veel vruchtwater was, maar de puncties die daar op volgden gaven gelukkig een goede uitslag. Mijn partner Kimber en ik waren in de wolken, want na drie zoons (twee uit een eerdere relatie en onze jongste zoon met mijn huidige partner) kregen we nu een meisje dat ons gezin compleet zou maken! Ook de jongens konden niet wachten!
Minder beweging
Drie dagen voor de uitgerekende datum voelde Kimber minder beweging in haar buik. Meteen nam ze contact op met de verloskundige. Gelukkig, we werden gerust gesteld na in het ziekenhuis aan de monitoren te hebben gelegen. “De baby is zich vast aan het voor bereiden op de bevalling”, was de conclusie.
Het vruchterwater leek net spinazie
Die zondag had Kimber veel last van harde buiken en voorweeën. Het weekend verliep vrij rustig, maar die maandag braken de vliezen. Ik was beneden en hoorde opeens geschreeuw vanuit de badkamer. Het was geen mooi helder vruchtwater. De badkamer leek wel een moeras! Er was veel vruchtwater en het leek nog het meest op spinazie. Meteen belden we de verloskundige. Toen zij vergezeld door een stagiair bij ons aankwam, had Kimber al 5 centimeter ontsluiting. “Er is geen tijd meer om naar het ziekenhuis te gaan”, zei de verloskundige. De bevalling moest thuis gebeuren. De stagiair was het daar niet mee eens. Er zat meconium in het vruchtwater. “Ze moet wel wel naar het ziekenhuis!”, was haar mening. Vooruit. Het ziekenhuis was 50 kilometer rijden, maar binnen no time waren we daar. Ik reed zo snel ik kon en ondertussen zat Kimber midden in een weeënstorm. Ze gilde van de pijn. Er zat geen moment rust tussen de weeën.
Fenna moeste met spoed naar de IC
Eenmaal daar werd Fenna binnen 10 minuten geboren. Een stortbevalling. Ons meisje had bijna geen hartslag en moest met spoed naar de IC. Ik ben met Fenna meegerend en Kimber bleef achter. Zonder mij. Zonder baby. Het was vreselijk. Er was zoveel paniek en ik raakte in shock, terwijl de artsen druk bezig waren met onze Fenna. Haar ogen stonden weggedraaid. Je zag alleen maar oogwit. Haar kleine lijfje was helemaal verkrampt en haar kleine vuistjes waren stijf gebald. Er werd meteen gedacht aan hersenletsel. Allerlei metingen werden gedaan, maar er kwam niet veel uit. Monitoren schoten heen en weer. Alarmen gingen af. Alles heb ik in een soort roes beleefd.
Vreselijk nieuws
De volgende ochtend kreeg Fenna een MRI-scan. De uitslag was het ergste van het ergste. Alles was compleet beschadigd in haar hoofdje. We zagen alleen maar witte vlekken op de scan. Alles was kapot in haar hersentjes. Werkelijk alles. Op dat moment stortte onze wereld in… In een kamertje in het ziekenhuis hebben we samen uren en uren gehuild.
Lees HIER het vervolg.
RONALD
