Welkom papa! Stel jezelf even voor.
Ik ben Felipe Hubertus, 32 jaar oud en woon samen met mijn vrouw Janne Schuijn (we zijn niet getrouwd, maar ik noem haar altijd met trots mijn vrouw en zij mij haar man) en onze zoon Caiden in Zwolle. In mijn vrije tijd (heb je dat echt als je een kind hebt?), ga ik regelmatig naar de gym, kijk ik af en toe sport en doe ik vooral veel aan persoonlijke ontwikkeling. Denk aan het lezen van boeken en volgen van trainingen op het gebied van business en sales, mindset en handelen in aandelen. Janne heeft een eigen bedrijf op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en mindset. Ik heb in september 2019 het besluit genomen om ontslag te nemen bij mijn vorige werkgever en nu parttime aan de slag te gaan in het bedrijf van Janne.
Ik heb ontslag genomen om drie redenen:
– Om meer thuis te zijn bij Caiden en meer bij te kunnen dragen aan het huishouden. Ik werkte in Haarlem en had daardoor een reistijd van vier uur per dag. Áls alles meezat. Daarnaast was ik één a twee keer per maand voor een paar dagen op een businesstrip in het buitenland.
– Om in het bedrijf van Janne te gaan werken (Waarom iemand extra aannemen als ik ook het werk kan doen?).
– Omdat we een visie hebben voor de toekomst waar we beiden voor nodig zijn. Ik zal hier laten meer over vertellen, want het heeft direct en indirect te maken met Caiden.
Vertel eens over het moment dat je hoorde dat je papa werd!
Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren: 13.1.2017. Janne en ik begonnen eind september 2016 met daten. Ik woonde toen nog in Amsterdam en Janne in Zwolle. Onze dates verliepen niet volgens het boekje, alles ging razendsnel en drie maanden later zwanger zijn, viel best buiten de toon van wat algemeen geaccepteerd is binnen onze maatschappij. Ik had op de bewuste dag in januari, omdat we er al vrij snel achter waren dat we samen (in de toekomst) kinderen wilden, een afspraak in het Isala Ziekenhuis om ‘mijn soldaten’ te laten testen. Dit omdat Janne PCOS had en het maar de vraag was of we ooit op een natuurlijke manier zwanger zouden raken. Ik reisde vanuit Amsterdam richting Zwolle, met de gedachte dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Daarna zouden we gewoon een leuke dag en avond hebben samen. Toen Janne de deur voor mij opende merkte ik dat er iets was. Janne nam me mee naar de woonkamer, want ze moest mij iets vertellen… En ja hoor, ze was zwanger! Ik wist even niet wat ik moest denken, überhaupt hoe ik erbij moest staan. Ik kon alleen maar lachen en had, naast ook een lichte shock, een intens gevoel van geluk. Daarna wel meteen een slok whisky genomen om het te verwerken, haha.
Hoe ervaarde jij de zwangerschap van jouw vrouw?
Intens. Dit kwam ook door het feit dat wij vrij snel te horen kregen dat Caiden’s hoofdje kleiner was dan normaal. Tijdens het eerste gedeelte van de zwangerschap hadden we niet echt door wat een “te klein hoofdje” precies inhoudt. Volgens mij waren we in zo een roes van geluk en onwennigheid van soon-to-be-parents, dat we er eigenlijk van uit gingen dat alles wel goed zou komen. Op het einde van de zwangerschap en vooral bij de echo’s bleek Caiden’s hoofdje toch echt (veel) te klein. Voor de zekerheid hadden we al een afspraak in het ziekenhuis gepland, voor twee weken na de geboorte van Caiden. Bij die afspraak bleek de kinderarts behoorlijke zorgen te hebben en kreeg Caiden vrij snel een MRI-scan. Caiden bleek onderontwikkelde hersentjes te hebben, door een hersenaandoening genaamd “Microcefalie”, wat letterlijk “klein hoofd” betekent (micro = klein, cefalie = hoofd). We kregen te horen dat vooral zijn linkerhersenhelft onderontwikkeld en te klein is, en dit grote gevolgen kon hebben voor zijn intelligentie en denkvermogen. Feitelijk kregen we de boodschap dat het nog maar zeer de vraag was of Caiden ooit zou gaan leren lopen, praten, of zindelijk zou worden. Op het moment van schrijven is Caiden 2.5 jaar oud en doet het fantastisch! Hij heeft een ontwikkelingsachterstand, maar loopt en communiceert op zijn eigen manier. Hoe hij zich de komende jaren gaat ontwikkelen, weet niemand. Hij gaat sinds dit jaar naar een therapeutische peutergroep ten behoeve van zijn ontwikkeling. Kortom vanaf het eerste moment toen ik hoorde dat Janne zwanger was tot aan nu, is het een emotionele rollercoaster geweest die ik voor geen goud zou willen ruilen of willen missen.
Wow, hoe was de bevalling voor jou?
Zoals gezegd werkte ik in Haarlem en stond ik elke ochtend om 5:15 uur op. Zo ook op 19 september 2017 – Janne was toen 39 weken zwanger. Ik ging naar werk en alles verliep normaal, totdat Janne mij eind van de middag appte en aangaf dat ze een beetje kramp had in haar buik. Ik dacht bij mijzelf: “Here we go, Gameday!” Zelf vond ze het wel meevallen en had ze niet echt door dat het iets meer was dan alleen maar krampjes. Ik stuurde haar iets van: “Probeer te timen hoeveel tijd er tussen de kramp zit”. Ik kwam rond een uur of 19.00 uur thuis en kort na het avondeten kreeg Janne steeds meer pijn, ergo: weeën! Wij hadden vrij vroeg in de zwangerschap al besloten dat Janne thuis zou bevallen. Ik hoefde mij dus geen zorgen te maken dat ik de vluchttas thuis zou laten staan, haha. Het werd later en later op de avond en rond een uur of 00:00 uur was het voor Janne wel welletjes. We hebben toen de verloskundige gebeld en ik had alvast het bevallingsbad opgezet, midden in de woonkamer. Ik heb van horen zeggen dat het in een bad fijner is voor een vrouw, het verzacht de pijn en ’t haalt de superscherpe randjes ervan af. Echter lieten de vele ‘fuuuck’-, ‘ik ga dood’- en ‘ik kan niet meer, haal het eruit!’-uitspraken van mijn vrouw mij doen vermoeden dat ook in bad bevallen niet echt een pretje is.
Fastforward naar een uur of 10, de volgende ochtend. Janne had een helse nacht achter de rug en lag nog steeds in het bad. Ik kon amper m’n ogen nog openhouden, want ik was bijna 30 uur wakker. Rookie mistake: Ik had geen koffie of redbull in huis. Aan alle soon-to-be papa’s:
– Slaap goed
– Haal koffie en/of RedBull in huis
Het schijnt dat moeder natuur jou als man zijnde géén extra adrenalineshot geeft tijdens een bevalling, so be prepared.
In de tussentijd was onze woonkamer goed gevuld, twee verloskundigen, de kraamverzorgster én Janne’s oma. De verloskundige had een baarkruk in het bad geplaatst. Janne kon hiervan gebruiken maken tijdens de bevalling en dan hadden de verloskundigen perfect zicht op wat er gebeurde. Ik ging achter Janne in bad zitten zodat ik Caiden kon aanpakken. Uiteindelijk werd Caiden Ayrton Zane Hubertus om 11.42 uur geboren, in ons huis, in bad. Hij was de rust zelve en heeft heerlijk op de borst gelegen van Janne, terwijl Janne tegen mij aanlag.
Hoe zijn jullie op de namen gekomen van jullie zoontje?
Dat ging eigenlijk precies zoals al onze beslissingen. Spontaan en snel. Zoals elk parents-to-be hebben wij verschillende websites afgestruind naar een perfecte naam voor onze zoon. Niet één keer stond er een naam tussen die ons echt opviel. We zaten op een verloren zondagochtend aan tafel en hebben letterlijk in 10 minuten besloten dat het Caiden werd. We zochten een naam die vrij internationaal was, bij hem zou passen en een betekenis had. Caiden staat voor strijder. Zane kwam eigenlijk ook vrij makkelijk, vonden we gewoon mooi, haha. Ayrton heb ik nog wel even over moeten praten met Janne, gezien dat echt ‘mijn keus’ was. Ik ben een sportfanaat en was vroeger enorm fan van wijlen F1 coureur Ayrton Senna. Dat betekende veel voor mij.
Wat vind je het mooiste aan het vaderschap en wat het zwaarste?
Laat ik beginnen met dat als je nog geen kind hebt, je vrij bent en je denkt dat je een aantal verantwoordelijkheden hebt in het leven. Met kind heb je maar één verantwoordelijkheid: Be the best dad ever, want hij of zij is jouw leven! Dat is gelijk ook het mooiste aan het vaderschap. Ik gaf in mijn intro kort aan dat we ook een visie hebben voor de toekomst. Caiden heeft onze ogen geopend om nog harder te werken aan het bedrijf. Daarnaast willen we een stichting oprichten voor kinderen met een hersenaandoening in kansarme landen. We voelen ons enorm bevoorrecht met alle hulp die we hier in Nederland krijgen omtrent zijn microcefalie en dat is helaas niet voor ieder kindje in het buitenland zo. Wat ‘zwaar’ kan zijn aan het vaderschap is, en ik zou bijna uiteraard willen zeggen, dat je leven compleet verandert. Natuurlijk doet het dat sowieso met een kind, maar bij een kind met een aandoening en achterstand komen weer extra dingen kijken. De moeilijkste momenten bijvoorbeeld vind ik wanneer Caiden zich moeilijker kan uitdrukken dan andere kindjes en zich minder snel begrepen voelt, iets wat kan leiden tot frustraties (voor zowel kind als ouder).
Wat wil je Caiden meegeven? Wat vind jij belangrijk?
Geniet, ga op je gevoel af, fuck the odds (helemaal in het geval van Caiden). Het leven is machtig mooi als je bewuste keuzes maakt en er vol voor gaat. Een kind ervaart het leven als één grote ontdekkingsreis. Hou dit vast als je later groot bent en blijf nieuwsgierig. Probeer het leven uit. Wees niet bang voor fouten, juich het toe, leer ervan en anticipeer daarop. Daarnaast is dankbaarheid voor ons toch wel één van de waardevolste levenslessen. Het leven is te kort om te piekeren en alles gaat voorbij, dus wees dankbaar voor het hier en het nu.
Wat heb je voor tips aan andere vaders-to-be?
Time flies, dus geniet echt intentioneel van je tijd met je zoon of dochter. Elke fase van je kind gaat voorbij en je vindt altijd een oplossing. Alleen meestal wel pas als ie alweer in een nieuwe fase beland is, haha.
FELIPE
