Om 9.00u komen we bij je aan in het ziekenhuis. “Ruim op tijd”, dachten we. Tot onze verbazing lig je al in de babylance. Een grote brancard met een couveuse erop en alle andere apparaten die nodig kunnen zijn onderweg. Het is een indrukwekkend gezicht om je zo te zien liggen onder je dekentje van stichting Fieke. De reis gaat dus door. Eindelijk!
Papa en mama brengen je weg tot je in de ambulance ligt. We mogen van de verpleegkundige nog even foto’s maken en dan gaan jullie vertrekken! We mogen niet rechtstreeks achter jullie aan, want als er file staat dan gaan jullie over de vluchtstrook en wij mogen dit niet. Daarom adviseren ze om er een moment tussen te laten. Ondanks dit advies rennen papa en mama, voor zover mama dat kan na een keizersnede, bijna naar het Ronald McDonald Huis terug om de kamer op te zeggen. We moeten de spullen nog in de auto laden, omdat we dat niet meer vooraf durfden te doen. Stel je voor dat het weer niet door gaat. Gelukkig zijn de mensen van het Ronald McDonald Huis enorm behulpzaam en zitten we 20 minuten later in de auto richting Breda. Wij vinden het erg spannend, zo’n nieuwe fase!
Als we in Breda aankomen, moeten we aanbellen. De deuren gaan open en er roept een verpleegkundige met grote glimlach: “de ouders van Sid?”. Dat zijn wij. Je bent net geïnstalleerd in een warmtebedje en als mama naar je kijkt, heb je een romper aan. Je weegt nu 2050 gram. Ondanks dat ik je enorm schattig vind, breekt het mijn hart dat het eerste kledingstuk wat je draagt er één uit het ziekenhuis is. Wisten wij veel dat je gelijk in een warmtebedje zou gaan. We hebben niet eens zulke kleine rompertjes in huis. Het warmtebedje is wel een mooie stap vooruit, dus we zijn erg trots. Je ligt nu lekker onder een dekentje en we kunnen je veel beter zien en aanraken. Dat vinden wij helemaal erg fijn.
In de middag laten papa en mama je lekker rusten en bijkomen van de reis. We besluiten direct langs de winkel te gaan voor rompers en thuis meteen een wasje aan te zetten! We willen je niet meer in ziekenhuiskleding zien. In de winkel zou ik het liefst alles kopen. Want het is allemaal zo lief en nog zo klein! Maar we besluiten het bij rompers te houden. Je hebt al veel kleding maat 44 gekregen en we weten niet of je dat al snel aan mag of dat het bij een rompertje blijft voorlopig.
Als we thuis komen heeft mama even een moeilijk moment. Thuis komen zonder baby met allemaal blauwe ballonnen en andere verwennerij, doet pijn. Ook het zien van je kamertje, wat bij lange na nog niet klaar is, want dat zou ik in mijn verlof doen, doet me pijn. Ik heb even een flinke dip en moet heel hard huilen, maar ik herpak me. Het is ook fijn om weer vertrouwd thuis te zijn.
Na het avondeten gaan we weer richting het ziekenhuis. We krijgen veel informatie van de verpleegkundigen en worden zelf ook om informatie gevraagd. “Wat vindt onze Sid fijn? Minder fijn? Hoe vaak willen we buidelen?“ Allemaal vragen om jou snel te leren kennen! Iedereen is zo betrokken bij jou, dat doet ons goed!
Je moet wel een beetje wennen merken we. Je hartslag is hoog en je ademhaling snel. Je hebt ook licht verhoging, dus zeggen we dat je het snel warm hebt en zetten de verpleegkundige je bedje wat lager van temperatuur. Als je lekker bij papa gaat buidelen kom je, na een half uur, eindelijk tot rust. Je hartslag daalt en je ademhaling wordt beter. Bijzonder dat de band door middel van buidelen dan al zo sterk is. Terwijl papa ligt te buidelen, zit mama te kolven en alle informatie te lezen. De verpleegkundige die met je mee was in de ambulance heeft een lief verhaaltje geschreven in je map. Zo fijn voor later dat je dit allemaal hebt! Met een gerust hart laten we je uiteindelijk achter. Helaas zijn we nu 20 minuten bij je vandaan in plaats van 5 minuten. Het voelt alsof je heel ver weg bent. Thuis hebben we gelukkig de babycamera app geïnstalleerd, dus nu kunnen we je heel de dag bekijken. In bed ga ik lekker een serietje kijken op de Ipad met de babycamera ernaast. Op de één of andere manier is dat heel rustgevend. Ik ben heel benieuwd hoe je de nacht door gaat komen, lief vriendje. Slaap lekker…
ILSE
