De kans was 1 op 2 miljoen, en wij hadden beet

Voor veel mensen is het zo vanzelfsprekend. Zij denken: “Zo, wij gaan kinderen nemen”. En ze krijgen ook gelijk kinderen. Mijn eerste irritatie is dan al: “Je neemt geen kinderen. Je zou graag een kind willen. En je hoopt dat het je gegund is om deze te krijgen”. Vervolgens de volgende irritatie, dat mensen zeggen: “Ja, het was meteen raak”. En begrijp mij niet verkeerd, ik gun echt iedereen dat het zo makkelijk gaat. Alleen wanneer je zelf jaren in een fertiliteitstraject moet zitten om die grote wens in vervulling te laten gaan, is het heel lastig om soms blij te zijn voor een ander. En hoe gek het ook klinkt, juist bij degene die dichtbij staan, is het soms heel moeilijk. Bij de mensen dichtbij word je er steeds mee geconfronteerd.

In 2016 gingen wij ons eerste fertiliteitstraject starten (IUI). Vol goede moed begonnen wij eraan. Geen idee waar we aan begonnen, alleen dat ik veel medicijnen meekreeg naar huis die ik elke dag moest gaan gebruiken. We begonnen met elke dag hormomen spuiten in mijn buik, waarop ik in het ziekenhuis heel stoer zei: “Dat hoeft niet uitgelegd te worden. Ik ben zelf verpleegkundige”. Geloof mij, eenmaal thuis is het toch anders om jezelf een prik in je buik te geven. Met als gevolg dat mijn man de eerste spuit in mijn buik moest zetten. Uiteindelijk wende ik eraan. Gelukkig had ik zelf niet veel last van de hormonen (misschien denkt mijn man daar anders over, haha).

Ik had altijd twee eitjes, ondanks de lage dosering hormonen. Maar keer op keer had het geen succes. Uiteindelijk had ik bij de vierde IUI, drie goede eitjes. We zaten net op het randje dat ze eigenlijk de behandeling wilden cancelen, omdat de kans op een meerling te groot was. Zij zagen een meerlingzwangerschap als complicatie. Toch mocht de IUI doorgaan. En ja hoor, deze poging was gelukt! We waren zwanger! Al had ik het niet gelijk door, want tijdens onze vakantie naar Kaapverdië werd ik gewoon ongesteld en ging ik opnieuw starten met hormonen. Tien dagen na het spuiten van de hormonen kregen we toch iets anders te horen met de echo. Ze dachten aan cystes en zeiden dat de behandeling waarschijnlijk gecanceld zou moeten worden. “Hoe dan? Nu zelfs ook al last van cystes?!”, dacht ik. Ze wilden voor de zekerheid een bloedonderzoek doen. Uiteindelijk bleek het dat we toch zwanger waren! Eindelijk na bijna drie jaar ging onze grote wens in vervulling en werd na een goede zwangerschap ons zoontje Mika geboren.

Toen Mika eenmaal 11 maanden was (nu inmiddels drie jaar oud), zijn wij ‘begonnen’ aan een broertje of zusje voor hem. We hoopten dat het gewoon spontaan zou gebeuren (want dat is wat je om je heen hoort: na een traject komt de tweede meestal vanzelf). Helaas was dit ook niet vanzelfsprekend, ondanks dat er geen oorzaak bij ons was en mijn lichaam zwanger kon worden. Opnieuw gingen we starten met IUI. Vol goede moed, want de vorige zwangerschap lukte ook met IUI. Jammer, maar helaas moest we na achtmaal IUI over naar IVF.

Op de één of andere manier viel mij dit traject nog zwaarder dan het vorige traject. Misschien juist omdat we het allemaal al een keer hadden meegemaakt. Deze keer heb ik hulp gezocht bij een psycholoog die gespecialiseerd is in ‘ongewenste kinderloosheid’. Ook bij deze term kreeg ik soms nare reacties: “Je hebt toch al een kind?” Blijkbaar is het dan gek dat het heel pijnlijk is wanneer een tweede zwangerschap uitblijft. Onze wens voor een tweede kindje was net zo groot als onze eerste zwangerschap.

De eerste punctie

Een punctie met 43 eitjes is geen succes kan ik jullie vertellen. Overstimulatie, dat kon er ook nog wel bij. We kregen geen ‘verse’ terugplaatsing en we moesten twee maanden wachten om mijn lichaam rustig te geven. Het positieve eraan was dat we uiteindelijk negen mooie cryo’s in de vriezer hadden liggen. Je zou zeggen: “Dat kan bijna een heel elftal worden”. Ook terugplaatsingen garanderen geen kindje. De eerste twee waren al niet goed ontdooid. Daarnaast moest de cryo van goede kwaliteit zijn. En dan moest de cryo nog blijven zitten in de baarmoeder. Keer op keer kregen wij te maken met teleurstellingen. Iedereen om je heen raakt zwanger van hun tweede of misschien wel al derde kindje, en ik…. Ik zag het steeds vaker voor me dat er geen broertje of zusje meer zou komen voor mijn kindje.

De vijfde terugplaatsing

13 Dagen na de terugplaatsing mocht ik gaan testen. Die 13 dagen heb ik niet gered. Ik ging met 8 dagen al testen. Met middagurine. Vol verbazing keek ik naar de test: positief! Ok, misschien vals positief, of zal het echt zo zijn? De ochtenden daarna ging ik elke dag testen. Ze bleven positief. Zal het dan echt gebeuren, een broertje of zusje voor Mika?! Uiteraard moest ik op dag 13 (de officiële testdag) nog een keer testen. Deze test gaf netjes 3-4 weken zwanger aan.

De eerste echo werd gepland met zeven weken (duurt veel te lang). In week 5 kreeg ik veel bruinverlies, waardoor ik bang was dat het niet goed zou zijn. We mochten met zes weken langskomen voor een echo. Mijn man moest op de gang wachtend vanwege Corona. Ik ging de echokamer binnen. De echo werd gemaakt en er was een prachtig kloppend hartje te zien. Ik was zo blij en opgelucht. Ik was echt zeker weten zwanger! De arts keek nogmaals goed. Een paar seconden later zei de fertiliteitsarts: “Dubbel nieuws. Er zit er nog één naast”. Ik had op dat moment een beetje lichte paniek, maar vond een tweeling erg leuk. Op dat moment ging ik de echo filmen voor mijn man. Nadat ik stopte met filmen, keek de arts nogmaals en zei: “Volgens mij zie ik drie kloppende hartjes!” Op dat moment stond mijn leven stil. Duizend gedachten gingen er door mijn hoofd. “Hoe dan? Kan mijn lichaam dit wel aan? Hoe zien we onze toekomst voor ons?” Blijdschap was er zeker, maar wel op de achtergrond. Op dat moment kon ik alleen maar huilen, van blijdschap, maar ook zeker van spanning en zorgen. Mijn man en een gynaecoloog werden erbij geroepen. Een half uur later werd er nog een echo gepland. Toen kwam nogmaals de bevestiging: drie kloppende hartjes.

Hoe is dat mogelijk? Er was één cryo teruggeplaatst en ik was zwanger van drie kindjes?! Het kwam heel soms voor dat een cryo zich ging delen na het terugplaatsen. Hierdoor wisten ze ook gelijk dat het een eeneiige drieling was. Drie dezelfde kindjes, met dus hetzelfde geslacht en exact dezelfde genen. Zij sloot af met de zin: “De kans dat dit gebeurt is 1 op de 2 miljoen”.

Wij zijn het avontuur aangegaan, of moet ik rollercoaster zeggen? We gingen gesprekken aan over alle mogelijke risico’s en complicaties die er tijdens deze zwangerschap zouden kunnen ontstaan. Dit waren geen leuke gesprekken, maar wel belangrijk om te weten. Ook zitten er veel mooie kanten aan een drieling en is niet alles negatief.

Inmiddels zijn we 14 weken zwanger. Alle drie de kindjes groeien goed. Om de twee weken hebben we controle in het ziekenhuis. En soms als ik heel nieuwsgierig ben, vraag ik aan een collega of ze een echo wilt maken (ik werk als verpleegkundige op de kraam- en verlosafdeling). De drie mini’s delen de placenta, maar hebben wel een eigen binnenvlies, wat erg gunstig is. Het is geen onbezorgde zwangerschap, maar we proberen er ook zeker van te genieten.

Het ene moment was ik bang dat Mika nooit meer een broertje of zusje zou krijgen, en het volgende moment krijgt hij er drie broertjes of zusjes bij. Wij zijn inmiddels volledig gewend aan het idee en genieten! Binnenkort hopen we het geslacht te weten.

Ze zijn zo welkom!

WENDY