Meike vertelt in een minireeks over haar zwangerschap en bevalling van Nola*. Een paar weken na de geboorte komt prachtige Nola te overlijden. Lees hier haar vorige delen voordat je hieronder verder leest. Meike en Farley haalden de beademing van Nola* af. Ze hield het lang vol! Zo lang, dat ze levend mee naar huis mocht. Daar voelt ze zich soms gewoon een normale moeder die met haar pasgeboren baby in bed ligt.
Die nacht word ik wakker en het eerste wat ik doe is checken of Nola nog leeft. Oef, ze voelt nog warm. Gek idee dat alle moeders zich daar zorgen om maken als hun baby net geboren is. Klein verschil alleen dat onze baby ook daadwerkelijk doodgaat. Ik geef Nola een schone luier (ze plast namelijk nog wel) en kolf. Daar kan je namelijk ook niet zomaar cold turkey mee stoppen.
Ik ga weer slapen en wanneer ik ‘s ochtends wakker word, doe ik weer hetzelfde; checken of ze leeft. Gelukkig! Ze heeft de nacht gehaald. Ik leg haar bij me op de borst en app een foto naar familie en vrienden met heel blij de tekst: ‘Ze leeft nog!’ Na 1,5 uur wordt ook Farley wakker en we wisselen weer af. Ik ren weer de trap af (ohja die verrekte keizersnee die ik vergeet) en maak voor ons een ontbijtje. Koffie, beschuit met muisjes en wat fruit. Net alsof het een echt kraamontbijt is (nee, je hebt geen recht meer op kraamhulp. Dat heb je alleen direct na je bevalling en ik had echt geen behoefte aan een kraamhulp in het Ronald McDonald). Na ons ontbijt ga ik snel even douchen en naar beneden zodat Farley Nola, met reiswieg en alle attributen, naar beneden kan brengen en ik haar daar weer op mijn borst kan leggen. We willen haar geen moment alleen laten, bang dat ze dood gaat. Mijn familie komt vandaag langs. Het is eigenlijk een soort herhaling van de dag ervoor. We proosten met champagne, eten nog meer beschuit met muisjes en iedereen is in tranen, terwijl ik glunderend op de bank lig met mijn wolk van een baby op mijn borst. Tussendoor komen de huisarts en de thuiszorg nog langs, dus de hele dag zijn er nonstop mensen in huis. Buiten is het 37 graden en bij ons binnen begint de temperatuur ook aardig op te lopen met al die mensen. De hele dag door wisselen Farley en ik Nola af bij wie ze op de borst ligt. Omdat Nola nog leeft, komen we in aanmerking voor nog een stichting; Living Memories. Dat zijn vrijwillige videografen die bij je thuis komen om nog een film te maken met je stervende kind. Ja, er gaat een hele wereld voor je open met wat er allemaal is. De videograaf zal op zondagochtend komen (als ze nog leeft natuurlijk), dus we appen een paar vrienden en wat buren of zij dan op zondag langs willen komen. Ik heb (ergens online) gelezen dat de moeilijkheid van het sterven van een baby ook zit in het feit dat de omgeving de baby nooit heeft ontmoet en daardoor er ook moeilijker over gesproken kan worden. Vandaar dat ik ook een beetje tactisch nadenk om wat buren te vragen en natuurlijk ook, omdat ik gewoon heel graag mijn knappe dochter wil laten zien.
De nacht van zaterdag op zondag gaat eigenlijk weer hetzelfde; ik word ‘snachts wakker en check of ze nog leeft, verschoon haar luier en ik kolf. In de ochtend leg ik haar op mijn borst, app naar vrienden en familie: ‘Ze leeft nog hoor’! en na 1,5 uur maak ik Farley wakker zodat hij haar op de borst kan hebben. Vervolgens zet ik beneden koffie en smeer beschuit met muisjes wat we in bed opeten. Dan ga ik douchen en brengt Farley haar beneden waar we weer het afwissel riedeltje starten.
Jelte is de videograaf die bij ons komt om te filmen. Jelte is niet de minste, bekend geworden van het filmpje ‘Dom in de mist’ (domtoren Utrecht). Hij zegt; ‘Ja, doe maar wat jullie normaal doen. Ik film jullie gewoon in de alledaagse dingen’…. Oké, maar we zijn net één dag thuis en hebben niet echt alledaagse dingen die we met haar kunnen doen. Nola is net een lappenpop zo slap, ze drinkt niet, huilt niet en in bad kan ook niet vanwege de infusen. Eigenlijk ligt ze alleen maar bij ons op de borst, dus dat is ook niet echt een hele spannende film. We hebben het nog even over het naar buitengaan en misschien wandelen in de tuin? Nee, dat voelt ook erg onnatuurlijk en het is zo loeiheet buiten! We besluiten haar met een washand te wassen en lekker in te smeren met olie. Vanwege het koelen heeft haar huid namelijk ook een tik gehad dus die is erg droog en aan het vervellen. Na een uur of twee is Jelte klaar en vertrekt hij (de film is overigens echt práchtig geworden! Wat dus heel erg “fijn” is ja, maar het is natuurlijk hartstikke kut dat we zo’n film hebben).
Die middag staat het huis weer vol met vrienden en buren die een beetje ongemakkelijk rond de bank staan. Nola ziet eruit als een blakende en gezonde baby. Onvoorstelbaar dat ze stervende is. Het is ondertussen ook 32 graden bij ons in huis, dus wij hangen op de bank, ik loop standaard in een kort broekje en BH rond, te gutsen van het zweet, zeker met zo’n warm lijfje op de borst. Daarbij heb ik natuurlijk ook redelijk last van hormonen en overtollig vocht wat mijn lichaam duidelijk aan het afdrijven is.
‘S avonds komen ook weer de thuiszorg en de huisarts langs. We bespreken met de huisarts hoe het kan dat Nola nog niet dood is. Het beeld wat ons was geschetst was dat ze elk moment kon komen te overlijden. Wij zien een baby die ogenschijnlijk juist gaat opleven. Ze doet haar oogjes open en ze gaapt. Het voelt zó tegenstrijdig… De huisarts vertelt dat het kan zijn dat bepaalde hersendelen sommige functies tijdelijk overnemen. En daarbij heeft een baby niet veel nodig om te ademen. Wij zien natuurlijk ook wel dat ze geen “normale” baby is; ze huilt niet, heeft geen spierspanning en de bewegingen die ze maakt zijn ook niet die van een normale baby. Ze zijn ongecontroleerd en alsof ze “fladdert”. De huisarts begrijpt wel onze observatie en we spreken af dat hij de volgende dag, op maandag, met het VU en de neonatoloog gaat bellen om dit te bespreken. We hopen ook niet dat ze ineens zeggen: ‘Oh nee, we hebben de MRI verkeerd bekeken’ want het zal nooit een “goed” scenario worden, maar we willen wel de bevestiging dat alles beschadigd is en ze écht geen zinvol leven kan leiden. Ons hoofd en gevoel neemt een loopje met ons. Nola ziet er vanbuiten zó uit als een sterke en gezonde baby, hebben ze het wel goed gezien?
MEIKE
