Deze keer geen blog over voeding, maar deel ik mijn bevallingsverhaal!
Eerst wat voorgeschiedenis. Na twee miskramen raakte in 2016 opnieuw zwanger. Op 7 februari 2017 werd onze dochter Norah Mae geboren. De bevalling verliep vrij soepel, maar de nasleep vond ik heftig. Zo moest ik tot een uur na bevalling wachten op de gynaecoloog voordat ik gehecht kon worden. Ik had een flinke tweedegraads ruptuur. De verdoving werkte niet goed dus ik voelde alles en vond het pijnlijker dan de hele bevalling. Daarna ben ik in de badkamer flauwgevallen toen ik mocht douchen. Twee weken na de bevalling was ik alleen thuis met Norah en viel ik weer bijna flauw. Ik bleek bloedarmoede te hebben en moest meteen aan de ijzertabletten. Achteraf constateerde mijn eigen verloskundige dat het bloedverlies door het ziekenhuis onderschat is. Gezien mijn HB-waarde moest ik minstens een liter bloed zijn verloren. Het feit dat dit gemist is heeft mij best onzeker gemaakt en ik was het vertrouwen in mijn lichaam even kwijt.
Toen het begon te kriebelen voor een tweede kindje begon ik te twijfelen. Wat als ik weer een miskraam zou krijgen? Weer flauw zou vallen? Weer veel bloed zou verliezen? Deze angsten begonnen de wens voor een nieuwe zwangerschap over te nemen. Uiteindelijk heb ik een korte behandeling bij een psycholoog gevolgd. Hierdoor heb ik veel beter naar mijn gevoel en lichaam leren luisteren en heb ik leren om te gaan met negatieve gedachten. Al vrij snel na het afsluiten van mijn behandeling raak ik weer zwanger. Alles gaat goed en met 16 weken zien we op de echo dat we weer een meisje krijgen. In eerste instantie wil ik in het ziekenhuis bevallen. Maar hoe verder de zwangerschap vordert, hoe meer behoefte ik krijg aan rust tijdens de bevalling. We besluiten om voor een thuisbevalling te gaan.
Na 39 weken en 2 dagen word ik maandag ’s nachts wakker met weeën die om de vijf minuten lijken te komen. Een paar uur later komt de verloskundige checken en blijk ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. We moeten de komende uren aankijken of de bevalling echt door gaat zetten. De weeën blijven aanhouden maar ’s ochtends zit ik nog steeds op 2 centimeter. Op dinsdagavond lijken de weeën toch echt door te zetten. De verloskundige komt weer en aan mijn gezicht te zien denkt ze dat het nu echt begonnen is. Maar nee, nog steeds 2 centimeter. Ze stelt voor om een douche te nemen en een paar uur later nog een keer te checken. Na het douchen zijn de weeën helemaal weg en enigszins teleurgesteld laat ik de verloskundige weten dat ze niet terug hoeft te komen. Na een paar uur geslapen te hebben word ik woensdagochtend wakker en zijn er geen weeën meer te bekennen. Om 12:30 uur hebben we een afspraak staan op de verloskundigenpraktijk zelf. Mijn vriend heeft afgesproken om daarvoor met vrienden en hun kindjes naar MonkeyTown te gaan. Aangezien ik mij, op wat harde buiken na, prima voel besluit ik om mee te gaan.
Bij de controle is alles goed, de verloskundige vraagt of ik gestript wil worden. Ze geeft aan dat aangezien ik nog geen 40 weken zwanger ben het strippen misschien niks doet. Ik wil nu wel heel graag dat de bevalling doorzet, dus kom maar door. Ze doet een inwendig onderzoekt en ik blijk 4 centimeter ontsluiting te hebben. What… 2 centimeter zonder dat ik het door had? Het hoofdje zit al heel diep dus ze geeft aan dat als de weeën thuis doorzetten we meteen moeten bellen. Ze zullen dan mijn vliezen breken. Ik moet even omschakelen want onze dochter gaat nu echt snel geboren worden! Na een douche thuis zetten de weeën inderdaad door. We bellen de verloskundige en mijn ouders nemen Norah mee. De verloskundige en een stagiaire komen meteen. Rond 15:00 uur worden mijn vliezen gebroken. Het vruchtwater is helder, dus ik mag thuis blijven, yes!
Door de bevalling van Norah ben ik bang dat ik na het breken van de vliezen weer snel persweeën krijg. Maar er gebeurt niks. Ik ga in bed liggen en het lukt om te ontspannen. De weeën komen niet heel snel achter elkaar maar ik voel elke wee sterker worden. De tijd gaat voorbij, maar ik blijf enorm rustig en concentreer mij volledig op de weeën. Ondertussen arriveert ook de kraamhulp. Ik blijf in mijn bubbel en op een gegeven moment zit mijn vriend op bed, de verloskundige, de stagiaire en de kraamhulp zitten op de grond om het bed in onze kleine slaapkamer. Allemaal met een kopje thee. Mijn vriend deelt koekjes uit. Het is een gezellig theekransje zo. Er heerst een soort serene rust in de kamer en iedereen praat heel zachtjes. Ondanks dat ik helemaal in mezelf gekeerd ben en mijn ogen nauwelijks open doe stelt het idee dat iedereen in de buurt is mij wel gerust. Als ik op zo’n 8 centimeter zit, geeft de verloskundige aan dat het handig is om nog even naar de wc te gaan. In eerste instantie durf ik niet uit bed, omdat ik zo bang ben om flauw te vallen. Als de kraamhulp met een po aan komt zetten raap ik al mijn moed bij elkaar en loop zelf naar de badkamer. Weer terug in bed voel ik bij elke wee de druk toe nemen. Even later geeft de verloskundige aan dat ik op mijn rug mag gaan liggen. Ik blijf ontspannen en volledig gefocust op de weeën. Als ik bijna volledige ontsluiting heb, zie ik het even niet meer zitten, wat een onvoorstelbare pijn doet dit! Ik kan alleen maar denken dat dit nooit gaat passen. De verloskundige spreekt me bemoedigend toe en dan neemt de drang om de baby eruit te persen het over. “Doe je ogen maar open, want ze komt eraan”, zegt ze. Na nog één pers wordt om 19:14 uur op 10 juli 2019 Evi Lynn met nog een vloedgolf vruchtwater er achteraan geboren. Het voelde als een eeuwigheid, maar in totaal heb ik 7 minuten geperst. Wat een opluchting dat die pijn weg is!
De placenta wordt even later zonder problemen geboren. Een beetje angstig vraag ik naar het bloedverlies, maar de verloskundige geeft aan dat het echt minimaal is. Ik blijk drie oppervlakkige hechtingen nodig te hebben. Onder het licht van een iPhone worden deze gezet. Ik krijg even een flashback naar de bevalling van Norah, maar ik voel gelukkig helemaal niks. Als de verloskundige en de stagiaire weg zijn, wordt het toch tijd om te gaan douchen. Ik zag hier zo tegenop. De kraamhulp is ontzettend lief en wacht net zo lang tot ik mij zeker genoeg voel en voorzichtig op durf te staan. Zo pas bevallen zittend op de rand van het bed voel ik mij zo kwetsbaar. Maar met de steun van mijn vriend en de kraamhulp lukt het om zelf naar de douche te lopen en kort te douchen. Zo simpel, maar voor mij een hele overwinning!
Al met al kijk ik terug op een waanzinnig mooie bevalling. Het voelt alsof alles waar ik het afgelopen jaar aan heb gewerkt samenkwam in deze ervaring. Alle dingen waar ik zo bang voor was zijn goed gegaan. Het duurt een paar dagen voordat ik besef welke persoonlijke overwinningen ik heb bereikt met deze bevalling. Het is nu ruim een maand geleden en ik kan zeggen dat ik door deze bevalling echt ben gegroeid als persoon. Ik voel mij zoveel sterker en besef ineens dat ik zo veel meer kan dan ik ooit had gedacht als vrouw en moeder. En hoe bizar is het om ’s ochtends in MonkeyTown te zitten en ’s avonds thuis met een baby in je armen?!
Liefs,
MELANIE (klik hier voor haar Instagram)
Foto’s gemaakt door Ilse Stronks fotografie
