Lees HIER het vorige deel.
Ik zeg je welterusten,
Een slokje water voor je dorst.
Je slaat je armen om mijn nek.
Mijn hoofd ligt op jouw borst,
Jij bent mijn haren aan het kroelen
Ik wil dit voor altijd blijven voelen.
Enge gedachten doen mijn hart pijn,
Alles wat ik wens is dat ik er nog heel erg lang voor jou mag zijn.
Ik ben de eerste chemokuur goed doorgekomen. Ik ben de dag erna al gaan wandelen met mama en de jongens, ik heb gesport in het ziekenhuis. Nee het is niet fijn, ik ben de eerste dagen misselijk en ik ben heel moe. Ook voelt het als een eindeloos traject. Ik voel de tumor goed, die in mijn borst en de knobbel in mijn oksel. Het wordt nog niet kleiner, dat is waarschijnlijk ook te snel. Ik zou het fijn vinden als ik iets krijg dat me vertrouwen geeft. Vertrouwen dat de chemo doet wat deze doen moet en zorgt dat die kanker uit mijn lijf verdwijnt. Geen grip en onzekerheid, wat is dat moeilijk. Maar die eerste is achter de rug.
Mijn pruik is uitgezocht en de afspraak bij de pruikensalon (wat een woord he, doet me denken aan hondentrimsalon) heb ik al twee keer uitgesteld. Ik verlies veel haar, maar blijkbaar heb ik erg veel. Ik kan het nog zo op een knotje doen, dat niemand ziet dat het een stuk dunner is.
Rhys wordt 31 augustus één jaar, dat is net na mijn tweede kuur dus we vieren het op 25 augustus. Ik heb besloten dat ik ervan ga genieten en dat ik niet emotioneel word. Nou, dat ging bij het opstaan en slingers hangen dus al mis. Jeetje, ik wil nog 45 verjaardagen meemaken! Ik heb gelachen en wat traantjes weggeveegd (en een mooi cadeau van mijn vriendinnen snel weggelegd voor een ander moment, omdat ik dacht dat ik anders niet meer zou stoppen met huilen). Maar we hebben echt een heerlijke dag gehad, met veel hulp van mijn lieve familie zodat ik er echt van kon genieten.
Ik heb tijdens de tweede kuur nog een keer de coldcap opgezet, al heb ik door het vele haarverlies niet veel vertrouwen dat het de rest van mijn haren gaat redden. En dat deed het dus ook niet. Deze kuur is zwaarder, mijn eerste keer overgeven is ook een feit, maar ik kom ook deze kuur redelijk door. Ik zat in bad en overal drijft haar. Het hangt in bosjes aan mijn enkels. Ik kom uit bad en ook overal ligt haar. Ik word er gek van en bevestig mijn afspraak bij de pruikensalon. Vrijdag gaat mijn haar eraf! Maar hoe wil ik dit doen? Zelf afscheren, daar af laten scheren. Met de jongens of zonder? Is het goed om ze te betrekken, of juist niet? Het lijkt mij ook gek als ik opeens kaal ben…Ik moet zelf aanvoelen wat het beste voelt, dat is het advies. Ik wil gewoon graag dat iemand mij verteld hoe ik dit moet doen. Gelukkig komt Kris, na dit verzoek, met een voorstel. We doen het thuis, samen met de jongens. En dat voelde spannend en goed. Hopelijk pakt het ook goed uit.
Ik heb Sem, mijn oudste en nu 2,5 jaar, uitgelegd dat mama’s haren ziek zijn en hem laten zien dat ik ze zo uit mijn hoofd kan trekken. We besloten dat we zieke haartjes beter van mama’s hoofd af kunnen halen en ik vroeg hem of hij mij daar vanmiddag bij wil helpen. Dat wil hij wel. Na zijn middagdutje vraag ik hem mee. ‘Nee, mama’s haren niet af’, was zijn reactie…. Slik…. Dadelijk bezorg ik hem een trauma met deze keuze. Ik maak een vlechtje van een plukje haar en vraag hem dat af te knippen met de schaar. Dat is toch wel erg interessant en leuk. Ik zet Rhys erbij in de kinderstoel en we halen de tondeuse naar beneden. Alsof het zo had moeten zijn krijg ik op dit moment een doos met cadeautjes binnen van een collega. Toen Kris verder ging met het scheren van mijn hoofd, konden de jongens cadeautjes uitpakken. Sem wisselde helpen met scheren af met het uitpakken van cadeaus. Toen de tondeuse richting zijn eigen haar ging, heb ik nog een aantal keren benadrukt dat we alleen zieke haartjes weghalen en dat zijn haren heel mooi en gezond zijn. Ik ben kaal, en de jongens reageren goed. Ook Kris zegt oprecht dat hij vindt dat het meevalt. Wat een opluchting is dat. Eerlijk gezegd vind ik het ook minder erg dan dat ik verwacht had. Niet mooi en oh, wat had ik mijn haren graag gehouden, maar het is niet anders. Dit hoort bij de weg om beter te worden.
En nu moet ik naar buiten, de auto in richting de pruikensalon. Daar had ik even niet aan gedacht. Ik pak een sjaaltje en sla het om mijn hoofd. En natuurlijk kom ik meteen mijn buurvrouw tegen…. Ik heb de eerste vuurdoop gehad. Mijn moeder en zus zijn bij de pruikensalon. Ik heb gevraagd of ze buiten willen wachten, zodat ze me zien voordat we naar binnen gaan. Ik stuur ze ook een foto ter voorbereiding, voor hen is het ook spannend. Gelukkig reageren zij ook fijn. We gaan naar binnen om te oefenen met het dragen van mijn pruik. Ik ben kaal, en het is oké. Heel spannend om zichtbaar ziek, openbaar te gaan. We gaan fietsen, het is warm buiten. Ik heb last van de chemo en van opvliegers, dus een mutsje is een stuk comfortabeler dan een pruik. Mijn eerste reactie was: ‘ We blijven wel een beetje achteraf’. Maar ik bedacht me en we zijn naar de stad gefietst. Weer een grens verlegd. Er wordt wel gekeken, ik krijg bemoedigende blikken en dat begrijp ik ook wel. Ik loop als jonge, kale vrouw met twee kleine kinderen. Ik kan er niets aan doen dat ik ziek ben, kaal worden hoort bij mijn traject om beter te worden. En daar doe ik alles voor!
Lees HIER het vervolg
YVONNE (klik hier voor haar Instagram)
