“Ik heb 2 jaar geleden een buikwand correctie laten doen.” Als ik dat vertel variëren de reacties van: “Waarom! Wat een onzin?” tot aan “Is het echt zo erg als ze zeggen?” en alles daar tussenin. Geloof me als ik zeg dat ik deze operatie volledig onderschat heb. Maar zou ik het weer doen? Zeker weten! Ik neem je mee naar een paar jaar geleden.
April 2017
Ok, laat ik eerlijk zijn. Ik heb nooit maatje 36 gehad, en dat zal ik ook nooit krijgen. Ik vergelijk mezelf liever met de Beyonce’s van deze wereld. Qua rondingen dan hè, het heeft verder niets met mijn zangkunsten te maken. Mijn dochter Loa is nu tweeënhalf jaar oud en mijn zoon Sol is vierenhalf en ik heb een hangbuik. Na mijn eerste zwangerschap zag je ook zeker wel sporen van een hangbuik, maar nu is het echt afschuwelijk. Daarnaast heb ik twee keizersnedes gehad en het voelt niet lekker van binnen. Alsof de hechtingen van mijn keizersnedes trekken in mijn onderbuik bij bepaalde bewegingen ofzo. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik zeker twee jaar na de bevalling moet ontzwangeren en sporten en als mijn buik dan nog steeds hangt ga ik me verdiepen in een buikwandcorrectie. We zijn nu op dat punt aangekomen. Ik ben ruim twee jaar verder en er is niets veranderd. Helaas.
Ik zit in de wachtkamer bij een plastisch chirurg en ik voel me mega ongemakkelijk. Ik zie hier en daar wat oudere dames om me heen die komen voor van alles en nog wat en ik voel me helemaal niet op mijn plek. Ik twijfel. Zal ik weggaan? Ik vind dat ik een lelijke buik heb, maar misschien barst de dokter straks wel in lachen uit en zegt dat ik me niet zo moet aanstellen. Maar aan de andere kant heb ik er echt een gloeiende hekel aan dat mensen regelmatig aan me vragen of ik zwanger ben of hoe lang ik nog moet. Als ik dan moet uitleggen dat ik niet zwanger ben, maar gewoon een dikke hangbuik heb, zorgt dat altijd voor ongemakkelijke situaties. En het verpest ook echt mijn hele dag.
Opeens hoor ik mijn naam. Een vriendelijk ogende arts neemt me mee naar zijn spreekkamer. Hij laat me mijn verhaal vertellen en wil dan natuurlijk de boel bekijken. Met lood in mijn schoenen trek ik mijn trui en shirt uit. Hij kijkt, voelt, prikt en tilt en zegt dan: ‘Wat goed dat je jezelf ruim twee jaar hebt gegeven na je bevallingen, maar ik snap volledig dat je hier bent. Ik denk zelfs dat we het kunnen laten vergoeden door de verzekering” Een last valt van mijn schouders. We spreken af dat hij een aanvraag doet bij de verzekering en dat we na een paar weken weer contact met elkaar opnemen.
Mei 2017
Fuck! Ik heb net en telefoontje gekregen dat de verzekering mijn geval niet erg genoeg vindt om de operatie te dekken. Dat betekent dat ik het zelf moet betalen. Ik twijfel en na lang overleggen besluit ik om het toch door te zetten. De operatie wordt ingepland voor over een paar maanden.
Augustus 2017
’s Ochtends vroeg moet ik me melden bij de kliniek. Iedereen is superlief en stelt me op mijn gemak. En eigenlijk is het best gezellig in de operatiekamer en val ik al lachend in slaap. Als ik wakker word voel ik me alsof er een vrachtwagen over me gereden is. Ik heb pijn. De zusters komen naar me toe en verhogen mijn pijnstilling en ik val weer in slaap. Uiteindelijk mag ik aan het eind van de middag naar huis. Pas als ik moet opstaan uit bed, merk ik hoe ik toegetakeld ben. Ik kan niet staan, en ik heb drie drains aan mijn middel hangen en een enorme verband op mijn buik. Jezus! Als dit maar goed komt. Thuis schrikt iedereen zich rot. Ik duik meteen mijn bed in, maar kan natuurlijk helemaal niet lekker liggen met die stomme drains. Deze zullen over een paar dagen pas verwijderd worden. Geloof me, dat zijn echt de langste dagen van mijn leven. Op een gegeven moment zit mijn hele bed onder het bloederige smurrie omdat er een drain verstopt zit en na een paar dagen beginnen die lange naalden enorm te irriteren. Mijn god, wat ben ik blij als deze eruit mogen.
Na een paar dagen moet ik langskomen voor een eerste controle en de drains worden verwijderd. Nu zie ik pas voor het eerst wat een enorme jaap ik in mijn buik heb. Mijn nieuwe navel ziet er gek uit, mijn buik is opgezwollen en ik hoop dat het ooit goedkomt. Ik moet heel rustig aandoen, maar mag gelukkig wel weer douchen. Heerlijk! De pijn is eigenlijk best goed te doen en ik bouw de pijnstillers vrij snel af. Maar dat rustig aan doen… Dat valt me zwaar. Ik had verwacht dat ik na een paar weekjes weer up and running zou zijn, maar het gaat langzamer dan ik dacht. En met twee kleine kinderen is dat nog dubbel zo moeilijk. En je draagt een week of zes een grote buikband. Die band heb ik ook vervloekt. Maar als ik dragen van die buikband dan eindelijk mag afbouwen mis ik hem gek genoeg ook.
Augustus 2018
We zijn nu ongeveer een jaar verder en eigenlijk kan ik nu pas zeggen dat het allemaal weer goed voelt. Ik kan alles weer doen, ben weer op conditie, mijn littekens zijn mooi genezen en ik ben tevreden. Mijn god, wat een rollercoaster was dit. Het is me zwaar tegengevallen, maar ik zou het toch weer doen. Mijn buik is weer in verhouding met de rest van mijn lichaam en heus niet zo plat als een dubbeltje (Weet je nog? Mijn Beyonce lichaam heeft geen hele platte buik, nooit gehad). En nog veel fijner, dat vervelende trekken van mijn littekens aan de binnenkant van mijn buik is weg!
Zou jij het doen?
NATASJA (klik hier voor haar Instagram)
