Laura (25) en haar vriend (27) kregen in 2016 te horen van haar reumatoloog dat ze niet lang meer mogen wachten met hun kinderwens waar te maken. Laura heeft namelijk “De ziekte van Bechterew”. Voor sommige zal dit bekend in de oren klinken, voor andere is dit Chinees. Een korte samenvatting van de ziekte: ontsteking van alle gewrichten (vooral aan bekken) en een verkromming van de ruggenwervel. Toen we dit te horen kregen hebben we niet lang meer gewacht om onze droom waar te maken en we waren hier ook zeker klaar voor! Na een jaar proberen, gingen we een keertje langs bij gynaecologe. Zij wilde vruchtbaarheidsonderzoeken gaan doen. Enkele weken na dit bezoek, kwam onze droom toch nog uit zonder hulp, er stond daar een mooie plus op de zwangerschapstest! We waren zó blij! EINDELIJK!
Mijn medicatie was erg zwaar en ik zou het mijzelf nooit hebben vergeven als ons kleine meisje daar iets aan over zou houden! Ik krijg een wekelijkse spuit die ontstekingsremmend werkt, mocht ik volgens mijn reumatoloog blijven gebruiken tijdens de zwangerschap. Er was alleen geen bewijs dat dit geen invloed zou hebben op de foetus en dat vertrouwde ik niet. De gynaecoloog wilde ook absoluut niet dat ik deze medicatie zou blijven gebruiken, omdat het volgens haar wél invloed had op de baby! Ik wist dat ik meteen zou moeten stoppen met mijn medicatie. Na twee weekjes konden we aan onze familie het leuke nieuws vertellen. Ik was toen 10 weken zwanger. Iedereen was uiteraard enorm blij! Op zaterdag 11 november 2017, toen ik 12 weken zwanger was, stond ik op met hevige pijn in mijn billen. Ik kon niet meer rechtstaan, ik was in paniek… Al had ik snel door dat mijn ziekte een opstoot maakte. We zijn snel weer naar gynaecoloog gegaan en zij vertelde mij dat ik absoluut niets kon doen en dat dit een HEL zou worden. Dat was het dan ook. Ik heb heel m’n zwangerschap lang in een rolstoel gezeten en ben afhankelijk geweest van iedereen. NIETS kon ik zelf. Met 23 weken vertelde mijn gynaecologe dat onze baby met een keizersnede zal worden gehaald omdat het risico op verlamming bij mij te groot is. Mijn bekken zouden een natuurlijke bevalling gewoon niet aankunnen. Ik vond dit niet zo erg om te horen, zo konden we gaan aftellen omdat we een datum hadden gekregen wanneer onze kleine meid geboren zou worden! Toen ik 28 weken zwanger was ben ik in overleg met mijn gynaecoloog voor een korte tijd toch opnieuw gestart met mijn medicatie. De baby zou al sterk genoeg en goed ontwikkeld zijn dat dit nu wel mogelijk was. Ik heb dit drie weken gedaan, de stijfheid werd beter maar de pijn bleef hetzelfde! Nu het zó weinig effect had, ben ik hier toch weer mee gestopt. Ik sleurde me erdoor, elke dag opnieuw en opnieuw… Tranen zijn er gevloeid… Maar ondanks de verschrikkelijke pijn bleef ik meestal positief. Want ik zou mama worden! Dat is het mooiste cadeau dat je kan krijgen, al moest ik er enorm veel voor afzien.
15 Mei 2018. EINDELIJK! Onze kleine meid zal vandaag geboren worden! Ik werd naar de operatiekamer gebracht en had enorm veel zenuwen, maar vergat opnieuw de pijn, net zoals elke keer wanneer ik onze kleine meid voelde bewegen in m’n buik! De gynaecologe zei: “Hier is ze dan!” Emilia (48 centimeter en 3.550 gram). Emilia is ondertussen 13 maandjes oud en doet het heel goed! Ook ik ben gelukkig aan de betere hand. Na zes weken was het grootste gedeelte van de pijn van de keizersnede verdwenen en vanaf toen kon ik zelf ook weer wat bewegen. Ik merk uiteraard dat mijn lichaam heel erg verzwakt is door zeven maanden niets te kunnen doen. Dit zal veel tijd nodig hebben. Ik wil mijn familie en vriend Joren bedanken! Zij hebben me hier doorheen geholpen en met veel liefde gesteund!
LAURA
