Lees eerst het vorige deel hieronder.
Mama Yvonne krijgt de uitslag van het onderzoek
Ik kan je vertellen dat ik, hoe eng ik het ook vind, niet kan wachten tot ik een chemisch goedje in mijn lijf krijg. Ik heb erg vaak gehoord dat mijn tumor erg agressief is. Ik kan niet bevatten dat ze nog doodleuk een aantal dagen wachten met het inplannen van mijn eerste chemotherapie. Dat kan er bij mij op dit moment niet in (En ja, ik weet dat ik grip probeer te krijgen in een situatie waarin ik dat niet heb… En niet krijg, maar toch wil ik graag een beetje invloed). Nadat ik dat, met de nodige tranen, heb aangegeven, gaat het gelukkig snel en staat mijn eerste chemokuur gepland. Ik heb nog een fikse verkoudheid die ik kwijt wil zijn, voordat mijn immuunsysteem wordt afgebroken. Ik heb me op bepaalde zaken alvast voorbereid;
– Ik ben te laat om nog permanente make up te nemen. Balen, want ik zag het wel zitten om toch nog iets van wenkbrauwen te hebben wanneer mijn wimpers uitvallen. Make-up kopen dus.
– Extra beddengoed en comfortabele kleding kopen.
– Schoonmaakmiddelen regelen omdat er afbraakproducten in ontlasting, urine en braaksel kunnen zitten.
– Op pruikenjacht. Ik heb samen met mijn zus een afspraak bij een pruikensalon met een lieve en ervaren eigenaresse, waar ik veel fijne tips van heb gekregen. We zoeken door tot ik een pruik heb gevonden waar ik me echt goed, en mezelf, mee voel. En na de afspraak gingen we fanatiek winkelen voor sjaaltjes en mutsjes. Er is een kans dat ik mijn haren behoud, maar ik ben nu wel voorbereid als dat niet zo mag zijn.
– Na tips van buren en vrienden heb ik voor een second opinion bij het Alexander Monroe ziekenhuis gekozen. Het gaat om mijn leven, dus ik wil graag een tweede mening over de behandeling. Ik wil natuurlijk ook niet vertragen, dus ik start met behandelen en de afspraak is gepland net na mijn eerste chemokuur.
– Ik heb op een heerlijke zonnige ochtend met mijn man en kinderen prachtige foto’s laten maken. Een geweldig cadeau dat ik van mijn lieve zus heb gekregen.
– Een afspraak met mijn fijne verpleegkundige, met de globale informatie over de kuren en de bijwerkingen. Vier keer een kuur genaamd AC, om de drie weken, en daarna 12 weken elke week een kuur met de naam Paclitaxel.
– Informatie over de coldcap. Een ijskap die je hoofdhuid bevriest, om een grotere kans te hebben dat je haren niet uitvallen. Als ik die niet neem, ben ik 16 dagen na de eerste chemo zeker kaal. Ik geloof dat de kans dat mijn haren niet uitvallen 30% is (en dat 16 keer), maar er is een kans dat het werkt.
– De intake voor de behandeling met chemotherapie. Wat me verbaast is dat er geen speciaal dieet is. Ik moet met heel veel dingen rekening houden (vatbaar voor infecties, gevoelige huid, en een hele lijst bijwerkingen, maar verder zoveel mogelijk normaal proberen te doen. Ik moet eten, wat je wil eten, het belangrijkste is dat ik op gewicht blijf.) Ik mag verder blijven sporten, wel onder begeleiding en ik moet mijn hartslag in de gaten houden.
– Ik krijg een rondleiding over de afdeling waar ik de chemotherapie krijg. Dat is groter dan ik had gedacht. Wat zijn er veel plekken en wat zijn er veel mensen die chemotherapie krijgen! Ik vind het wel fijn dat ik al een keer geweest ben, en dat die eerste spanning eraf is voor mijn eerste kuur.
– Ik geniet ook van fijne dingen doen met mijn gezin, ik voel me nu nog goed. En weet niet hoe dat volgende week is.
En dan is het 7 augustus. De dag waarop ik mijn eerste chemokuur krijg. In de ochtend neem ik, na drie keer controleren, de medicijnen die ik moet slikken om me door de kuur te helpen. Nu gaat het echt gebeuren, ik krijg chemotherapie, want ik heb kanker. Pfff, nog steeds bevat ik het af en toe niet. Nooit verwacht dat ik hiermee te maken zou krijgen. Ik ben niet emotioneel, wel onrustig. Door de horrorverhalen over de coldcap, zag ik daar misschien nog wel het meeste tegenop. Die chemo moet erin, hoe akelig en rot dat ook is. Ik voel tumoren zitten, die moeten weg en het enige dat daarvoor kan en moet zorgen is dit. We worden gelukkig snel geroepen, door een aardige en vlotte verpleegkundige. Ik geloof dat hij Ramon heet. Ik word naar mijn bed begeleid, en krijg een fijn rustig plekje. Mijn man zit op een stoel naast me. Eerst het infuus, in mijn onderarm. Daarna een ijskap passen. Dit is eigenlijk een grote en dikke badmuts, die met een slang aan een koelapparaat is bevestigd. Mijn haren werden natgemaakt en het apparaat ging voorkoelen. Dat duurt een half uur. Fijn is het niet, maar ik vond het goed te hebben. De zakken chemo met mijn naam erop worden erbij gepakt, en even later druppelt er een rode vloeistof mijn infuus in. Terwijl de rode zak vloeistof loopt, krijg ik ijs om mijn mond te koelen. Zo proberen we te voorkomen dat het slijmvlies in mijn mond aangetast wordt, en dat ik daardoor wondjes in mijn mond krijg. Dus ik zit met een bevroren hoofdhuid, constant ijs te eten. Gelukkig is de zak snel leeg. Even spoelen en een volgende zak met transparante vloeistof, die zit er ook zo in. Ik heb de chemo binnen, mijn hoofd en haar moet nog ontdooien voordat ik naar huis kan.
We komen thuis en mijn moeder is er al om ons te helpen. Ze heeft voor eten gezorgd, wil bij me zijn en vangt de jongens op als het nodig is. Ik zit op de bank en ben eigenlijk aan het wachten tot ik wat ga voelen, heel stom, maar het is gewoon heel spannend.
Lees HIER het vervolg
YVONNE (klik hier voor haar Instagram)
