Hoe vaak ik toch deze vraag heb gekregen in het afgelopen jaar is niet meer te tellen. Het antwoord hierop is heel simpel. NEE, dat zou ik zeker niet doen! Seth is mijn geluk, mijn leven en mijn lach. Hij maakt iedere dag een stukje mooier. Door hem is iedere dag een nieuw wonder en ben ik er achter gekomen hoe sterk ik ben als vrouw en moeder. Ik heb oprecht het gevoel dat ik alles aan kan en alleen nog maar kan groeien.
Ik weet niet waar ik moet beginnen met schrijven en ik heb er dan ook lang over na gedacht of ik dit wel zou doen. Het is voor mij namelijk nogal een drempel. De laatste anderhalf jaar van mijn leven voelen door de komst van Seth als een mooi verhaal, maar hier tegenover staat ook de verdrietige en moeilijke kant. Op sommige momenten ben ik geleefd door mijn leven in plaats van andersom.
Het begon eigenlijk tijdens mijn zwangerschap. Op dat moment was ik al een tijd in een relatie. We woonden samen, reisden veel en deden leuke dingen. Ik herinner me nog de eerste weken van mijn zwangerschap wat voor emotioneel wrak ik was. Ik kon letterlijk huilen om iedere poep en scheet. Als ik er nu aan terug denk vind ik het wel een beetje grappig. Alles wat er gebeurde kwam 10 keer zo hard aan en ik vond alles op televisie erg zielig. Normaal gesproken huil ik al bij All you need is love, maar je kon me in die weken echt opvegen als ik dat aan had staan op de televisie.
Onze relatie veranderde wel wat in die periode. We waren gek op elkaar en leken voor de buitenwereld vast het ideale koppel maar hier begon toen wat verandering in te komen.
In de periode dat we erachter kwamen dat ik al een aantal weken zwanger was stond er een vakantie gepland. In die vakantie begon ik een bepaalde afstand te merken vanuit hem. Mijn lijf begon wel iets te veranderen maar omdat ik altijd weinig vetjes heb gehad en een actief leven had zag niemand het aan me. Zelf vond ik het erg bijzonder en was ik eigenlijk verschrikkelijk trots. In de vakantie was ik vooral aan het bijkomen van het feit dat ik moeder zou worden. Moeder worden was altijd al mijn droom maar toen ik eenmaal die twee streepjes zag kreeg ik toch wel even een hartverzakking. Dus op vakantie heb ik vooral nagedacht en gedroomd over het moederschap. Tijdens de vakantie ontstond er een incident waarin ik een bericht kreeg van een onbekende over hem. Ik weet nog dat ik probeerde hier een gesprek over aan te gaan met hem maar dit werd me niet in dank afgenomen. Ik ben iemand die veel nadenkt en dit bleef dan ook door mijn hoofd spoken. De afstand die ik in de vakantie merkte werd daarna eigenlijk alleen maar groter. We hebben gesproken over de angsten die er vanuit hem waren rondom het krijgen van ons kind. Je hoort het wel vaker bij vaders dat het voor spanningen en onzekerheden kan zorgen maar zelf had ik nooit verwacht dat ik dit in mijn relatie zou zien gebeuren. Wanneer ik terug denk aan mijn zwangerschap word ik soms erg verdrietig om het feit dat ik er nooit echt van genoten heb. Ik zag hoe mooi ik zwanger was en iedereen vertelde me dit ook. Maar de persoon van wie ik graag wilde horen dat ik er mooi uitzag zei dat eigenlijk niet en liet ook duidelijk merken dat hij zwangere vrouwen niet echt mooi vond. Ook kreeg ik vaak opmerkingen naar mijn hoofd als: “Je borsten zijn wel ERG groot.” Iedereen zijn voorkeuren natuurlijk, maar ik kan wel zeggen dat het je als zwangere vrouw met al je hormonen onzeker maakt en verdriet doet. Naast dat er dus steeds meer afstand tussen ons kwam en we steeds minder goed met elkaar konden praten weet ik nog dat ik op een gegeven moment een onderbuikgevoel kreeg. Ik vertrouwde bepaalde situaties en gebeurtenissen niet en meerdere malen zag ik dat er contacten waren met andere vrouwen.
We hadden hier op die momenten gesprekken over maar hij had overal een reden voor. Ik bleef hierin mijn grenzen aangeven. Ik heb altijd gezegd dat als iemand over grenzen heen gaat dat ik dit niet zou pikken en gelijk weg zou gaan, maar ik kan nu achteraf wel zeggen dat wanneer je zwanger bent en beïnvloed wordt door je hormonen dit toch iets makkelijker gezegd is dan gedaan.
Die ene dag…
De dag dat ik door een onbekend account op Instagram een waarschuwing kreeg. De samenvatting van dit bericht was. Pas op jezelf en de baby. Kies voor jullie en vertrouw hem niet. Het bericht wat me gestuurd was, was zo gedetailleerd dat ik besefte dat dit een bekende uit het verleden moest zijn. Daar sta je dan, 20 weken zwanger en je telefoon met dat bericht in je hand.
Het moment dat ik hem hiermee confronteerde lachte hij er hard om. In mijn ogen nogal een vreemde reactie. Ik had tijd nodig om dit een plekje te geven merkte ik aan mezelf. Deze tijd heb ik dan ook genomen. Helaas hield het hier niet bij op. Er kwam een tweede bericht. Nu van een persoon die ik kende. Ze stuurde mij of ze me wat mocht vragen over hem, omdat ze het niet vertrouwde wat hij haar vertelde. In mijn hart wist ik al dat er dingen niet klopten. Op dat moment kreeg ik hartkloppingen en voelde het als ‘dit zou wel eens het einde kunnen zijn’. Ik heb gevraagd of ze me wilde bellen of dat ik haar kon bellen. Dat vind ik zelf altijd makkelijker praten en ik wist ook dat wanneer ze mij shockerende berichten zou sturen ik misschien een ongeluk zou krijgen met mijn babybuik, aangezien ik in de auto zat.
Ik weet nog dat het voelde alsof ik een messteek in mijn hart kreeg. De vraag die er als een van de eerste vragen kwam, was of het KLOPTE dat wij een open relatie hebben… Open relatie? Ik geloof dat ik zo trilde en boos was dat ik haar een vraag terug gekaatst heb eerst. Wat denk je zelf? Ik ben 20 weken zwanger! Het gevoel wat je op zo’n moment krijgt is onbeschrijfelijk. Het is een mix van walging, ongeloof en verdriet. Op dat moment dacht ik dat ik maar beter alles kon weten. Ik heb doorgevraagd over wat er allemaal besproken was. Ze vertelde mij dat hij had geprobeerd af te spreken met haar en aan had gegeven dat ik dat geen probleem vond. Hij heeft gezegd dat ik wist van hun contact en dat ik het allemaal prima vond.
Nou een ding kunnen de moeders die dit lezen vast beamen. Als je zwanger bent ben je een leeuwin die haar nest beschermd, dus je vent aansporen om vreemd te gaan zit daar niet bij inbegrepen. Ik weet nog hoe ik in dit gesprek van de ene verbazing in de andere verbazing viel. Zij voelde zich vooral schuldig omdat ik ook aan gaf niet meer met hem verder te willen. Ik heb na dit gesprek in de auto zitten huilen. Daar zat ik dan, 25 jaar oud… Ondertussen over de helft van de zwangerschap. Zo dankbaar om moeder te worden, maar zo verdrietig over de situatie en wetende dat dit zich afgespeeld had. De confrontatie met hem over deze contacten zal ik kort samenvatten. 1) Ontkenning (ja hij durfde het te ontkennen in mijn gezicht) 2) Het was haar schuld, ze had het verzonnen om ruzie te veroorzaken tussen ons 3) Daar ging hij met zijn spullen.
In de weken erna heb ik me zo leeg gevoeld. Dit was echt de druppel. Alle stress en emoties in de dagen en weken erna resulteerde in meerdere ziekenhuisopnames. Ik bleef namelijk harde buiken krijgen en viel een aantal keer flauw. Mijn werk als hulpverlener doe ik altijd met veel liefde en passie en in deze weken was het ook vooral mijn afleiding om niet te veel aan thuis te hoeven denken. Maar ook hierover werd besloten door de verloskundige dat dit echt even te veel was. Mijn harde buiken stopten niet en ik moest hierin kiezen voor de gezondheid van Seth. Ik weet nog hoe vaak ik in bed tegen mijn buik lag te praten. We zouden er wel uitkomen samen en alles zou goedkomen. Na alles denk je dat je iemand makkelijk los zou moeten kunnen laten. Nou ik kan hierover zeggen dat wanneer je nog van iemand houdt dit verschrikkelijk moeilijk is. Helemaal als je zwanger bent, je kindje voelt trappen en weet dat zijn vader gemist wordt. Tenslotte zouden we hem nooit krijgen als zijn vader er niet geweest was en wist ik ook dat we voor altijd verbonden zullen blijven.
In de weken erna kreeg ik vaak de vraag of zijn vader bij de bevalling aanwezig zou zijn. Ik weet nog de eerste keer dat ik deze vraag kreeg dat ik me besefte dat ik hier helemaal niet over nagedacht had. Ik was vooral in de overlevingsstand en ik werd vaak geleefd door mijn emoties en probeerde alles op orde te hebben, aan te schaffen en de babykamer af te maken. Ik zal jullie eerlijk zeggen dat ik hier geen antwoord op kon geven tot ongeveer twee weken voor de bevalling. Ik wist oprecht niet of ik dit wilde. Zou ik hierdoor veel stress ervaren? Zouden we ruzie krijgen over alle gebeurtenissen? Ik heb uiteindelijk de beslissing gemaakt om mijn moeder sowieso bij de bevalling te hebben. Zij is al mijn hele leven mijn steun en toeverlaat en mijn beste vriendin en ik wilde het moment van het krijgen van een kleinkind graag met haar delen. Twee weken voor de uiteindelijke bevalling van Seth heb ik besloten dat ik mijn ego aan de kant ging zetten voor onze kleine man. Tenslotte is het net zo goed het kind van zijn vader als van mij. Ik wilde dat hij als hij later volwassen is kan zeggen dat we beiden bij de bevalling aanwezig zijn geweest en van het moment hebben genoten. Daarbij kan ik achteraf zeggen dat toen ik daar lag te puffen het me niets uitmaakte wie in die kamer stond. Hij heeft me tijdens de bevalling goed gesteund en ik kon zijn geluk in zijn ogen zien toen Seth geboren werd. Mochten andere mensen een andere keuze hierin maken dan begrijp ik dit erg goed. Ik heb tenslotte hier ook weken over na moeten denken. Maar voor mij was dit oke en terugkijkend een goede ervaring rondom zijn geboorte.
WORDT VERVOLGD…
CATLIN
Hoi, wat een herkenbare situatie.. waar kan ik het vervolg lezen?