Uitingen van ongenoegen in hysterische mate, zo noem ik ze maar
Hiermee bedoel ik de aanvallen die een kind krijgt als hij (of zij) zijn zin niet krijgt. Een kind is nog niet in staat om zijn onvrede op een rustige manier kenbaar te maken. Het zou wat zijn als jouw 2-jarige je met een betoog van goed onderbouwde argumenten van tafel veegt als hij niet in het bewegende autootje van de buurtsuper mag. Nee, kinderen hebben vaak maar een paar primitieve manieren om zichzelf duidelijk te maken, zoals krijsen, huilen, spartelen op de grond en gooien met spullen.
Mijn dochter is bijna drie jaar en ik heb met verschillende drift-, woede- en huilbuien mogen dealen
Tijdens haar eerste echte driftbui was zij zo onredelijk! Ik had echt geen idee wat er aan scheelde en zij bleef maar schreeuwen en krijsen. En dan bedoel ik nog harder krijsen dan een peuter. Mijn moeder en ik werden er zelfs een beetje melig van. Een echte driftbui is eigenlijk best sneu. Zo’n kleintje weet niet waar hij heen moet met zijn emoties en raakt helemaal overstuur. Hoe je met de echte driftbui om moet gaan is lastig te bepalen zonder de achtergrond informatie, want dan zou je moeten weten waar de drift vandaan komt. Hier ga ik mij dus niet over uitlaten. Aangezien bijna elke ouder wel eens met ‘de overdreven uitingen van ongenoegen’ van een kind te maken krijgt, heb ik met behulp van een paar instamama’s en –papa’s een blog geschreven over welke mogelijke interventies niet en juist wel kunnen werken tijdens zo’n bui. Het allerbelangrijkste advies: Laat je niet opfokken!
• Je kunt proberen om het gedrag te negeren. Doen alsof de herrieschopper er niet is en pas aandacht geven als hij gekalmeerd is. Doordat zijn gedrag niet beloond wordt met aandacht, zullen de boze buien steeds korter duren, waarna het op een gegeven moment stopt.
• Stel geen vragen door de performance heen. Vragen als: “Waarom doe je nou zo?” en “Waarom schreeuw je zo?” hebben weinig zin. De kans dat de peuter stopt met krijsen om antwoord te geven op jouw vragen, is zeer klein. Daarnaast is het ook respectloos om door zo een prachtig optreden heen te praten met onnozele vragen.
• Plak een stuk tape over de mond van de peuter. Ja soms ligt de oplossing zo voor de hand, dat je het bijna vergeet.
• Laten schrikken. Zeker als er meerdere kinderen tegelijk aan het schreeuwen en blèren zijn, wil een harde “KAPPEN NOU!” nog weleens werken. Wel goed je best doen hè, want je moet dus boven hun decibellen uitkomen. Probeer deze interventie in te zetten voordat je zelf echt boos wordt. Dat is beter voor je bloeddruk.
• Laten afkoelen op de gang, in de slaapkamer of een andere rustige ruimte waar iedereen tot zichzelf kan komen. Voor jou als ouder ook fijn, want dan kun je even bijkomen voor je misschien dingen gaat doen of zeggen waar je spijt van krijgt.
• Maak geen loze beloftes of bedreigingen. “Fleur, je biedt nu je excuses aan, anders laat ik je hier achter!” Maar kleine Fleur wist heus wel dat mama haar niet in de Prenatal zou laten staan nadat Fleur de winkeljuffrouw had geslagen. En als Fleur dan nog steeds weigert haar excuses te maken, wat doe je dan als ouder? Het is dat het onbeleefd is om te blijven staren, anders hadden we nu geweten hoe dit was afgelopen voor kleine Fleur en haar moeder.
• In situaties van slaan, schoppen en bijten, werkt bij verschillende ouders het schrikeffect. Het lichaamsdeel vastpakken en de stem verheffen: “Dát mag niet! Dat doet pijn!” Als een kind bijt, kun je zonder boos te worden, rustig terugbijten met uitleg. “Kijk, dat doet pijn, daarom mogen we níet bijten.” Dit is niet pedagogisch verantwoord nee, maar het werkt vaak wel. Als je kind toch lang doorgaat met hard slaan, schoppen en bijten, schakel dan hulp van CB of vriendinnen in. Ik wil hier geen uitlatingen over doen en mijzelf verantwoordelijk maken voor eventuele therapiebehandelingen.
NAOMI
