Ik was samen met Veerle onderweg naar het consultatiebureau (CB vanaf nu), ze krijgt vandaag haar eerste vaccinaties. Ik merkte dat ik me wat gespannen voelde, maar vond dat vrij logisch. Het was toch wel weer even een dingetje, ze werd zo snel groot en ook prikjes horen daarbij! Eenmaal op het CB bleef ik maar naar de WC lopen, ik was kotsmisselijk en had ontzettend last van koudzweet… Ik kon niet eens een normaal gesprek voeren met de kinderverpleegkundige. Ik stond op instorten. Ik had zoveel paniek, zoveel stress en zoveel verdriet. De assistente heeft samen met de kinderverpleegkundige voor Veerle gezorgd (uitgekleed, vaccinaties gegeven, aangekleed en de fles gegeven), terwijl ik mezelf steeds terug trok op het toilet. Helemaal overstuur heb ik Rick gebeld dat hij zo snel mogelijk naar het CB moest komen, omdat het echt niet goed ging. Hij was er binnen een kwartier (lang leve een baan in de buurt)! Toen alles achter de rug was, kwam ik een beetje bij zinnen. De afspraak na mij was gelukkig niet komen opdagen en verder was er geen enkele papa of mama op het CB op dat moment. De verpleegkundige en assistente hadden gelukkig alle tijd voor ons en dat is mijn redding geweest.
De verpleegkundige vroeg wat naar onze thuissituatie, hoe de dagen verliepen van mij en Veerle en hoe het met mij ging. Ik heb nogal een horrorbevalling gehad (langdurig gebroken vliezen, twee liter bloed verloren, operatie en 41 graden koorts). Na alles een beetje aangehoord te hebben sprak ze haar zorgen naar ons uit. Volgens haar zat ik op het randje van een postnatale depressie en daar moesten we vreselijk snel mee aan de slag, voordat het te laat was.
Een paar weken daarvoor heb ik de symptomen van een postnatale depressie al eens gegoogled en doorgeappt naar Rick. Ik zei hem dat ik het gevoel had dat ik langzaam maar zeker dieper en dieper wegzakte, veel symptomen kwamen overeen. We hebben dat vervolgens allemaal maar een beetje weggewuifd. Zo van als we het negeren dan is het er niet en is er niks aan de hand. Het liep bij Rick op zijn werk al helemaal niet lekker, met Veerle en haar koemelkallergie was het allemaal stoeien en aftasten en we konden het er simpelweg gewoon niet bij hebben. Lekker kortzichtig of niet? En daarbij, ik een postnatale depressie? Ik? Echt, ik? Ik ben altijd mega vrolijk, nuchter en ondernemend. Nee hoor, ik niet.
Diezelfde middag kon ik met een spoedafspraak terecht bij de huisarts, gelukkig. Achteraf gezien heb ik al flink wat paniekaanvallen gehad na de bevalling, maar ik stond er niet bij stil dat het paniekaanvallen waren. Heat of the moment, stress, spanning? Logisch toch, iedereen voelde zich dan wel eens gespannen of niet lekker. Tijdens Veerle haar doopdienst was ik drie keer de kerk uitgegaan om me af te zonderen op het toilet, ik kon gewoon niet meer. Ik bleef maar overgeven en had ontzettend last van diarree. Zolang ik alleen was ging het wel, maar als ik de kerk weer in ging begon het weer. Nog steeds, als ik daar aan terug denk en nu ik dit schrijf, overvalt me dat gevoel van paniek. Ik heb haar doopdienst nog steeds niet kunnen terugkijken online, het is teveel en te heftig. Dit is slechts 1 van de voorbeelden van de aanvallen die ik heb gehad. Het is inmiddels ZO vaak gebeurd dat ik maar weinig meer de deur uit ga.
Van de huisarts kreeg ik Oxazepam voorgeschreven voor wanneer ik een paniekaanval verwachtte of aan voelde komen en werd ik doorgestuurd naar de praktijkondersteuner. Alleen onder invloed van Oxazepam veranderde ik in één of andere zombie en ik mocht dan geen auto rijden en niet alleen met Veerle zijn. Dit medicijn gebruiken had dus nogal wat voeten in aarde. Ik nam me voor die troep zo weinig mogelijk te slikken, het zou allemaal wel snel over gaan toch?
Inmiddels is begin 2019 en sta ik op de wachtlijst voor een psycholoog, praat ik wekelijks bij de praktijkondersteuner, krijg ik drie uur thuiszorg per week en zorg ik zelf maar 1.5 dag in mijn eentje voor Veerle. De rest van de dagen is ze bij mijn schoonmoeder of is er iemand bij mij om ons te helpen. De paniekaanvallen zijn in hoeveelheid toegenomen, gelukkig niet zo erg als de aanval in de kerk en op het CB, maar wel te pas en te onpas. Ik kom eigenlijk alleen nog maar bij de supermarkt en de rest van de dingen die ik wil doe ik allemaal onder invloed van Oxazepam. Ik zit dus veel, heel veel thuis. Voordat ik ging samenwonen en een kindje had, was ik stewardess. Ik genoot van mijn werk, de onrust en vooral van het reizen. Er stond altijd wel een koffer of backpack in de hoek van mijn slaapkamer om weer ergens heen te gaan. Ik hoefde nooit met niks en niemand rekening te houden en deed wat ik wilde. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet echt (voor zover dat lukt) van mijn prachtige gezin. Veerle is het allerliefste, allerleukste, allergrappigste en allermooiste meisje dat ik ken (duh!) en Rick is in een woord ge-wel-dig, mijn allerbeste maatje. We zijn een bizar goed team en beide geven ze mij ontzettend veel kracht om door te gaan en maken ze mijn dagen beter! Daarnaast blijf ik gewoon ontzettend negatief, verdrietig en boos omdat het allemaal niet zo hoort. Ik ben niet zo, ik ben mezelf kwijt en voel me zo machteloos in deze situatie.
Ik heb al bijna 2 pakjes Oxazepam achter de kiezen (40 STUKS!!!) en baal hier ontzettend van. Ik ben zo afhankelijk geworden van die troep EN van de hulp van anderen. Ondanks dat ik er zo van baal, besef ik ook dat het goed is zo. Ik heb de hulp nodig en er is veel begrip vanuit de omgeving en er word heel adequaat gehandeld als er iets is. Rick zijn werk heeft ook veel begrip voor de situatie en hij mag (gelukkig) weg wanneer het nodig is. Ik ben nu bezig met de rust terug vinden en het gevoel dat het allemaal ‘snel’ opgelost moet zijn los te laten. Dit heeft tijd nodig en valt niet af te raffelen. Dan blijf ik mezelf continu tegenkomen. We, maar vooral ik, hebben nog een lange weg te gaan, maar ik weet dat het goed komt. Uiteindelijk! Ik weet dat er nog al een ‘taboe’ op rust, als je een kindje hebt gekregen hoor je gelukkig te zijn en te genieten op die roze wolk. Hopelijk helpt mijn verhaal mee om dit taboe een beetje te door breken, het is goed om er voor uit te komen. Elke mama is een supermama en elke mama doet het ongetwijfeld geweldig, met slag en stoot!
ARIANNE
Wooow wat vreselijk naar voor je. Ik herken heel veel in wat je schrijf. Ons kindje is in 2017 geboren en ook ik dacht dat je altijd gelukkig zat te zijn op een roze wolk. Nou die wolk heb ik niet gezien (ja een donkergrijze) en gelukkig voelde ik me al helemaal niet. Mijn partner heeft heel snel in gezien dat het bergafwaards ging en ingegrepen. Na bij de huisars te zijn geweest werd ook ik volgestopt met oxazepam, diazepam en andere pammen. Compleet van de wereld was ik ervan. Toen ik op den duur ook niet meer sliep en de paniek de overhand kreeg op de IHT afdeling van de ggz gekomen waar direct begonnen werd met de pammen eraf te halen en gestart met een antidepressiva en slaapmedicatie. Heel goede en directe begeleiding gehad gezien de antidepressiva ook pas na een aantal weken zijn werk gaat doen maar sindsdien gaat het goed. Slaapmedicatie vrij vlot na het aanslaan van de antidepressiva afgebouwd. Nu zijn we bijna 2 jaar verder en kijk ik terug op een heftige periode waarin ik mezelf ben tegengekomen op een manier die ik echt niet van mezelf kende. Zoals jij schrijf. Een postnatale depressie? Wie ik? Ja blijkbaar kon ook mij dat overkomen.
Hou de moed erin ook al denk je nu misschien nog af en toe dat dit niet meer overgaat of beter gaat worden! Echt aan het einde schijnt de zon en zul jij er ook sterker uitkomen. Ik hoop echt dat je snel terecht kan bij de psycholoog. Heel sterk dat je het al heb geaccepteerd dat dit je overkomt en dat je er de tijd voor neem. Zoals je zeg dit los je niet even 1-2-3 op.
Heel veel sterkte en succes en probeer tussen alle paniekaanvallen van jullie gezinnetje te genieten hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.