Nu is mijn geduld echt op!
Ik ben best wel een geduldige mama. Geen geduldig mens. Wel een geduldige mama. Dat is niet persé iets knaps: ik hoef er niet bijzonder mijn best voor te doen, het is zo van nature. Maar er zijn momenten… momenten waarop mijn geduld echt op is. Dan kan ik echt nu-even-niet normaal reageren. In deze 5 situaties heb ik totaal geen geduld als moeder.
Dankbare mama
Ik ben een giga dankbare mama. Als je mijn blog en Instagram volgt, weet je dat ik een ontzettend blij ei ben en heel gelukkig met mijn kinderen ben. Dit is dus ook echt geen klaag-blog. Het is om te laten zien dat we allemaal maar “gewoon mensen” zijn. Niemand is perfect. Soms voel je je zo tekortschieten als moeder: je wilt altijd de beste moeder zijn voor je kinderen. Maar dat “menselijke” zorgt er soms voor dat je ook weleens wat minder goed reageert. Bijvoorbeeld…
1. B. C. [Before Coffee]
We hebben s’ ochtends altijd een heel ochtendritueel. Dat begint om een uur of 6, dan een uurtje knuffelen met de meisjes, daarna douchen, aankleden… en dan, ineens, zo tegen 8 uur, slaat de honger toe. Mijn lijf heeft dan acuut voedingsstoffen nodig. Die ene sok die nog aan moet is te veel, dat ene huiltje raakt iedere zenuw en het minste of geringste getreuzel voelt als een berg. Er moet dan eerst wat bamboe koffie en twee boterhammen in voor ik weer normaal kan reageren. Voor ik weer kan antwoorden op “mamamamamamama”, gevolgd door een lading vragen, verzoeken of verhalen. Aya weet inmiddels dat ik “Cranky Hanky” word als ik honger heb en ze probeert dan braaf mee te werken. Maar nee, die B.C. moeder heeft geen greintje geduld.
2. Who Needs Sleep Anyway?
Ik heb al bijna 14 jaar een slaapstoornis en Isaya heeft de eerste 2,5 jaar van haar leven niet doorgeslapen. Dus ik ken slaapgebrek. Ik snap slaapgebrek. Ik kan redelijk goed tegen slaapgebrek. Maar als ik 4 uur of minder slaap ben ik een ander mens. Dan keldert mijn geduld binnen no time naar beneden.
3. Cry Baby
Bij Isaya kon ik vrij goed tegen het geluid van huilen. Begrijp me niet verkeerd: ik vond het verschrikkelijk als ze huilde, maar puur omdat mijn moederhart het zielig vond voor haar. Nu is dat echt anders. Als Alela huilt wil ik natuurlijk ook haar pijn of ongemak wegnemen, maar ik wil ook echt dat het stopt voor mij. En voor Isaya. Ik kan namelijk niks anders doen als zij huilt: er ontstaat kortsluiting in mijn hoofd. Dus als Isaya dan praat of aandacht nodig heeft, kan ik dat niet geven omdat ik compleet overprikkeld ben. En dan reageer ik ongeduldig en kribbig, terwijl ik dat helemaal niet wil.
4. No Hair Do Care
Alela doet dit nog niet, maar ik herinner mij dit van toen ik Isaya nog borstvoeding gaf: haren trekken. O. My. Gosh. Ik denk dat het komt omdat ik al zo weinig piekhaartjes heb en ik werd dan echt wild als ze mijn haren eruit trok tijdens het voeden.
5. The Belly of the Beast
Tijdens mijn zwangerschap was het nog veel erger, maar ik kan niet goed tegen bukken als ik net heb gegeten. Dus als ik Isaya’s schoenen aan moet trekken of moet bukken om te helpen met iets anders, vlak nadat ik heb gegeten, word ik kribbig. Als er dan peutergetreuzel of peuterverzet bijkomt, word ik héél kribbig. Nee, mama + volle buik = geen geduld.
Lees hier het wederstuk van Laura Founder van Kids en Kurken!
Wanneer is jouw geduld echt op?
Liefs KARI
