“Deze keer gaan we het anders doen”, dat is wat de arts tegen ons zei bij onze 4e IUI poging. Na 1 mislukte ICSI/IVF poging, 1 cancel van een IUI en 2 mislukte IUI’s, wilden ze het over een andere boeg gooien. Mijn luteale fase* bleek te kort te zijn en mijn eigen cyclus liet me meerdere keren in de steek.
Het voorstel van de arts was om de komende IUI poging in combinatie met IVF medicatie te doen. Dit betekent dat mijn eigen cyclus volledig gestuurd zou worden door medicatie. Dus kort gezegd: 1 hormoonspuit om de cyclus stil te leggen, en een andere hormoonspuit om follikels (eicellen) te laten groeien. Als er voldoende follikels gegroeid zijn, komt spuit nummer 3 om de hoek kijken, deze spuit zorgt ervoor dat er een eisprong opgewekt wordt.
We stonden er allebei achter en vonden het een goed plan. We zeiden bij het naar buiten lopen van de afspraak: “Dit moet hem toch gewoon worden, wat kan er nu nog mis gaan?”.
Op 23 april ging ik zonder mijn vriend op controle in het ziekenhuis. Er waren al wat hormoonspuiten gezet, dus het is dan gebruikelijk dat er middels een echo gekeken wordt hoe het er van binnen voor staat. Toen de echo gemaakt werd kreeg ik het Spaans benauwd. De verloskundige zei me dat er teveel follikels zijn gaan groeien. Dit was niet het nieuws wat ik wilde horen. Nadat ik weer aangekleed was en alles rustig op me in had laten werken ging ik bij haar aan tafel zitten. Hier gaf ze me de volgende 2 opties:
-
Deze poging cancellen, aangezien de kans op een meerling te groot zou zijn. Er zaten namelijk 8 follikels, het maximum in ons ziekenhuis is 3 om een IUI te mogen doen.
-
Een follikel reductie (dit is een kleine punctie, zoals ze dat bij IVF doen). Dit betekent dat ze een aantal follikels aan zouden gaan prikken, zodat er maar maximaal 3 overblijven en de IUI toch door kan gaan.
Toen ze me deze 2 opties gaf voelde ik aan alles dat ik in paniek schoot. Mijn eerste reactie was dan ook: “Ik doe never nooit meer een punctie. Ik wil dit niet, dit mag niet, dit kan niet!”. Ik probeerde mezelf wat te kalmeren, zodat ik rustig kon nadenken. Wilde ik weer een poging verloren laten gaan, juist nu we in deze poging zoveel vertrouwen hadden? Nee, dat wilde ik ook zeker niet. Na wat wikken en wegen heb ik besloten, ondanks mijn angst, toch te gaan voor de reductie. Op deze manier konden we deze kans toch benutten.
Toen ik naar buiten liep heb ik meteen mijn vriend opgebeld. Ik heb hem 15 minuten huilend aan de telefoon gehad. Wat was ik bang! Mijn punctie was bij de ICSI/IVF poging echt een helse beleving geweest. Ik wilde dit nooit meer. Maar dit is wat een vruchtbaarheidstraject met je doet, het continu verleggen van grenzen omdat de wens zo enorm groot is.
Lees later in deel II hoe de poging verloopt…
Liefs
MANOUK
