Lees eerst de andere blogs van Noémi:
“Sijmen had moeite met ademhalen na de geboorte, wat kon dit zijn?”
Sijmen had nog een glucoseinfuusje en een sonde toen hij naar de medium care ging. Het infuusje mocht er al snel uit, want hij kon zijn glucose zelf mooi omhoog houden. Na 24 uur ze goed omhoog te houden was controle niet meer nodig, dus die prikken hoefden ook niet meer, zo fijn!
Hoe kan ik überhaupt weer naar mijn kindje toe?
In deze periode is niet alleen Sijmen ziek, maar werd ik ook ziek. Twee dagen na mijn keizersnede werd ik al ontslagen. Ik was erg van slag toen ze mij dit kwamen vertellen. “Hoe moet ik het allemaal doen? En hoe ga ik heen en weer naar mijn kindje?”, dacht ik. We hadden namelijk geen auto. Daarbij kon ik zelf nog maar amper lopen. In de avond zijn we voor het eerst naar huis gegaan, met een lege Maxi-Cosi en heel veel tranen.
Hierdoor konden we toch nog elke dag naar het ziekenhuis
We waren zelf hartstikke moe en hadden geen honger. We hingen maar wat voor de tv en sliepen. Oja en tussendoor kolven, dat kon ik wel voor Sijmen doen. Gelukkig was mijn vader zo lief om zijn auto aan ons uit te lenen. Hierdoor konden we zelf iedere dag heen en weer naar het ziekenhuis.
Daar lag hij dan helemaal alleen, zonder ons
De volgende ochtend gingen we weer terug naar ons kindje. Daar lag hij dan helemaal alleen, zonder ons. Zo blij dat ik weer bij hem mocht zijn. De dag verloopt rustig. We zitten bij Sijmen en geven iedere ronde de fles. Aanleggen is al helemaal niks. Hij raakt meteen in paniek en lijkt niet te weten wat hij moet doen met die borst. De fles van 17 uur slaan we over om thuis even wat te eten.
“Neem maar rust en een paracetamol”
Thuis voel ik mij niet echt lekker. Snel eten en weer terug. Het is allemaal erg krap en vermoeiend. Eenmaal in het ziekenhuis geven we Sijmen weer een fles en een schone luier. We zitten nog even bij hem en gaan daarna terug naar huis. Thuis voel ik me echt slecht en ik krijg koorts. We bellen naar het ziekenhuis en het wordt niet echt serieus genomen, ze zeggen enkel: “Neem maar rust en een paracetamol.”
De verloskundige eist dat ik word opgenomen
Die nacht slaap ik amper en ben ik echt doodziek. We bellen ’s ochtends naar de kraamafdeling. Ik mag wel even langskomen voor een controle. Ze doen wat onderzoeken en ik krijg antibiotica waardoor het beter zou moeten gaan. De rest van de dag brengen we door bij Sijmen en geven zijn flesjes. In de avond voel ik me nog niet veel beter en de volgende ochtend vindt Ivar het wel mooi geweest. Hij belt de verloskundige, in de hoop dat zij het wél serieus neemt. Zij komt langs en vindt het er ook niet goed uitzien. Ook heb ik nog steeds koorts. Ze belt het ziekenhuis en geeft aan dat zij mij moeten opnemen. Vervolgens vertrekken we voor opname richting het ziekenhuis. Wéér hetzelfde ritje.
Het enige positieve is dat ik nu dicht bij Sijmen ben
De verpleegkundige is duidelijk niet blij en vindt het onzin dat ik word opgenomen en laat dit zeer duidelijk merken. Ik ben niet alleen ziek, maar ook verdrietig. Ik krijg een infuus met vocht, aangevuld met drie keer per dag antibiotica. Gelukkig mag ik ook naar Sijmen. Wel fijn dat ik nu een stuk dichter bij hem ben. Eén gang door en ik ben bij hem.
Sijmen ligt op een blauw matje en wij mogen hem niet vasthouden
Als we bij hem aankomen zien we dat hij op zijn buik ligt, op een blauw lichtgevend matje. Wij kijken er vol verbazing naar. We vragen het aan de verpleging. “Hij zag gisteravond toch wat geel”, zegt ze. Zij liet zijn bilirubine checken en die bleek verhoogd. Dat begrijpen we, maar dit is helemaal niet bij ons gemeld. Daar zit je dan op de medium care; ziek met koorts, verdrietig én ongehoord. Ik hang aan een infuus en ons kindje ligt op een blauw matje waardoor we hem niet mogen vasthouden, want hij moet zoveel mogelijk op het matje blijven liggen.
WORDT VERVOLGD
NOÉMI
Insta: mijngezinvan5
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
