De zoveelste miskraam

Onlangs met Kerst waren er 8 (8!!) zwangerschapaankondigingen van kennissen op Facebook. Maar laten we eerlijk zijn: als je net een miskraam hebt gehad, komen daar een hoop gevoelens bij kijken… 

Voor mij zat het geluk van een zwangerschap in de kleinste dingen.
Het popje dat ik zou kopen voor mijn 2-jarige zoontje met Kerst, dat nu gewoon een popje was en niet meer nodig was om te ‘oefenen’.  Of de kamer die we vanaf het begin dat we in ons nieuwe huis kwamen wonen hadden gedoopt tot ‘future babyroom’. 

Wij hadden een kavel gekocht een paar jaar terug en dat was eindelijk bewoonbaar vanaf vorig jaar februari. Deze woning hadden we zelf zo ontworpen en ingedeeld met het oog op het hebben van een gezin met twee kids.
Rekening houdend met mama haar beperking (long-story short: ik heb een onherstelbare kapotte knie). En daarbij leek het ons wel handig om de babykamer aangesloten aan onze kamer te hebben met een daarbij horende opening (lees geen deur, je kijkt er dus recht in). En zo keek ik dus elke ochtend en avond dat ik in bed lag, die kamer in. Ik keek naar de plek waar het wiegje kwam, de commode en een levensgrote foto van mezelf die trots mijn zwangere pens vasthield met een blauw strikje erom voor mijn zoontje. Zo keek ik elke avond die kamer in toen we probeerden zwanger te worden en ik braaf de verplichtte 20 minuten met mijn dikke heupen onder een modern oudroze kussentje stil lag en de pregnancy app bijhield.  

Zwanger worden gaat niet voor iedereen vanzelf, zo bij ons ook niet.
Ondanks dat een medemoeder die zwanger was van nummer twee bij peutervoetbal ooit tegen mij zei (toen ik vroeg of ze snel zwanger werd van de tweede) dat je dat ‘zelf in de hand’ had. Gelukkig wist één van mijn gynecologen dat dit niet altijd vanzelf ging bij mij. En zouden wij in januari dan ook beginnen met het fertiliteitstraject. Wat een verbazing was het dan ook toen ik een week na deze afspraak met de gynecoloog ‘zwanger’ had staan op mijn zwangerschapstest. Ik begreep er geen snars van. Ik hoorde net dat ik mogelijk al jaren geen echte eisprong heb gehad en nu stond er toch echt dat ik zwanger was. 

Ik durfde het eerst met niemand te delen, ik was bang dat er iets mis was met mij in plaats van dat ik op zo’n mooie verrassing aan het broeden was.
Een verrassing bleek het toch ook wel toen we bij week 1 al de eerste echo hadden in het ziekenhuis. De gynecoloog aan de telefoon begreep namelijk ook niets van mijn verhaal en besloot dat we maar gelijk gingen kijken. We keken samen naar een al te bekend, zwart, wit vlekkerig, leeg scherm. Met heel veel van helemaal niets. Geen eierstokken te vinden maar ook geen zwangerschap. 

Ik moest bloed prikken, afwachten en voor nu gewoon er van uit gaan dat het een prille zwangerschap was, wat uit bloed onderzoek ook als resultaat kwam.
Trouw hadden we dit ritueel van echo’s en bloed prikken gedaan, elke week opnieuw voor heel wat weken lang. Elke week een andere gynecoloog, waar de één het had over een buitenbaarmoederlijke zwangerschap raadde de ander mij aan te genieten en Moeders voor Moeders in te schakelen als ik dat wilde. Zo gezegd zo gedaan. Ik was maar wat trots op mijn blauwe potten. 

En een wonder was het, ik die waarschijnlijk in het nieuwe jaar het medicijn nodig had om een wondertje te krijgen, kon het nu doorgeven aan een ander.
Een dag na mijn intake met Moeders voor Moeders moesten we weer naar het ziekenhuis voor de wekelijkse echo. Dit keer hoorden we definitief slecht nieuws. Ik vraag me dan ook af waarom ik uit alle artsen die ik had gezien precies die gynaecologe moest hebben die het talent had om te zeggen: ‘Het spijt me, ik had liever ander nieuws’, als mij tegelijkertijd direct de kamer uit bonjourde, nadat de standaard tien minuten voorbij waren. Ik moest wachten tot ik gebeld werd voor de datum voor de operatie (en geloof mij, dat heb ik de afgelopen jaren al veel te vaak gehad). 

Mijn ouders waren op vakantie en mijn man moest dan ook voor de kleine thuis zorgen toen ik alleen naar het ziekenhuis ging voor de curettage.
Ik had mijn trouwring thuis gelaten, want ik wist dat ik die toch af moest doen. Ik werd naar mijn kamer gebracht en op bed geïnstalleerd. Na het standaard verhaal: ‘Ach meid heb je je knieband gescheurd? Dat heeft de zus van mijn man zijn zwager zijn neef ook’. En ik gewoon vriendelijk teruglachte, volgte de onverwachte vraag waarom de baby ‘niet welkom was’. Even wilde ik huilen, gillen, schreeuwen, gooien, maar niet slaan. Ik dacht aan de verpleegster haar oordeel over mij (logisch eigenlijk: ik was daar alleen, zonder trouwring). Iedereen trekt wel eens verkeerde conclusies, maar ik stelde me voor hoe vaak zij misschien wel vrouwen of meisjes hier alleen hadden die wel voor een bewuste abortus kozen.
Dat is hun goed recht, maar los daarvan: ‘Potverdorie, was het niet mijn goed recht om hier een keer NIET te zitten?’ Ik wilde zo graag thuis verder broeden op mijn babykamer, de naam van mijn baby en sparen voor een driewielerfiets… Ik telde tot tien en legde mevrouw uit dat deze baby zoooo welkom was geweest. Het was een wonderbaby en mijn zoontje zou super gek zijn op nog een kleintje om zijn gekke ouders mee te overleven. 

Tien weken en daarna had ik niets meer in mijn buik, niets anders dan een leeg gevoel.
‘Ach, gelukkig was je nog niet zo ver’ tot ‘Je hebt al een kind’. En ‘Misschien is het maar beter zo, je hebt toch al je beperking’ en ‘Het is al zwaar genoeg met 1 kind’ tot deze: ‘Je moet niet teveel willen, wees blij met het kind dat je wel hebt’. Of dit: ‘Gewoon negeren het gevoel, het gaat vanzelf weer weg’. Andere moeders die zeggen: ‘Ik heb ook miskramen gehad, zo erg is dat niet, er komt wel weer een nieuwe’. Dat laatste vind ik toch wel het gekste. Van mensen die zelf geen kinderen hebben begrijp ik ook wel dat je niet weet hoe het is en voelt, maar van moeders die hetzelfde hebben meegemaakt? Dat komt het hardste binnen. 

Natuurlijk heeft niet iedereen dezelfde medische geschiedenis en weten weinig mensen in mijn omgeving dat ik ECHT alle gynaecologen van dit ziekenhuis heb gezien, maar dan nog voelt het zo hard. Ik voelde me zo alleen, natuurlijk je hebt je partner en genoeg mensen die met je meeleven, maar het is jouw lijf. Mijn lijf dat voor de tweede keer een miskraam kreeg en dat mij zo vaak teleur heeft gesteld. Natuurlijk is 10 weken veel minder erg dan 20, maar ga maar eens 10 weken lang geen tv meer kijken of juist geen suiker meer eten, niet roken of wat dan ook. Tien weken lang elke keer in het toilet kijken of er bloed is nadat je een plasje hebt gedaan. Tien weken is nog best lang hoor! Zeker als het alles is waar je op hoopte.

Mensen zeiden ook vaker: ‘Ach ja, je had de 12 nog niet gehaald’. Nee en dan? Is het pas erg vanaf 12 weken?! Anyways, nu ken ik ook mensen die het met 11 weken zijn verloren en pas twee weken wisten, is dat dan minder erg dan ik die het 10 weken lang wist? Volgens mij werkt het allemaal niet zo. Je voelt je verdrietig om wat je bent kwijt geraakt en dat kan voor iedereen anders zijn ongeacht hoe ver of ‘niet ver’ je bent. Ik had zo mijn best gedaan om zwanger te worden en te blijven. Je kan een hoop doorzettingsvermogen hebben, maar lieve mama van peutervoetbal; DIT heb je toch echt niet in de hand! Wat je wel in de hand hebt? Hoe je reageert op een vrouw die je vertelt dat zo zojuist een miskraam heeft gehad. Misschien even twee seconden wachten met jouw oordeel. Beter nog als je niet weet wat te zeggen, zeg je gewoon: ‘Sorry ik weet even niet wat ik moet zeggen’. Dat had ik zoveel fijner gevonden. Ik had deze afloop niet in de hand, ik had de reacties niet in de hand, maar hoe ik erop reageerde wel. Ik trok het mij aan, ik voelde mij nog meer een loser dan dat ik al deed, een slechte moeder voor het broertje of zusje wat mijn zoontje niet kreeg. Dat heb ik zelf in de hand, mocht dit (god forbid) nog een keer gebeuren dan ga ik er anders mee om. 

Dit verhaal heeft net als mijn miskraam een begin en een einde. Een verhaal dat ik niet graag deel, lang niet iedereen weet, geen Facebook post is geweest, geen Instagram feed, maar wel een verhaal dat  de aandacht verdient. Niet omdat ik dat nou verdien, maar omdat ik hoop dat er meer ruimte komt om het wel te delen als je daar behoefte aan hebt. Vaak weet je omgeving inderdaad niet om te gaan met zulk nieuws (iedereen is immers gewend om te zeggen, gefeliciteerd! Hoe voel je je, wat denk je dat het wordt?), maar er zijn meer vrouwen die zich eenzaam voelen op zo’n moment. Wij zijn niet gek, niet raar of anders. Geen statistiek van 1 op de 9 of 1 op de 5, maar een vrouw met een verhaal waar ze zich niet voor hoeft te schamen, maar mag delen als ze dat wilt en mag hopen op begripvolle reacties, want een miskraam heb je nou eenmaal niet zelf in de hand.

JANE DOE