Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Mijn dag start met mijn dagelijkse routine
Het is een donderdagochtend zoals alle anderen wanneer ik de deur van mijn lokaal open. Ik zet mijn tas neer, start de computer en open mijn mailbox. Een dagelijkse routine, niets bijzonders. Tot mijn blik valt op een e-mail van Duco’s vader, gericht aan mij en in kopie naar de directie. Nog voordat ik de inhoud lees, krijg ik een vreemd gevoel…
De e-mail is kort, maar elk woord snijdt als een mes
Duco’s moeder, zijn adoptiemoeder, is vannacht plotseling overleden. Een hartstilstand. Terwijl ik verder lees, blijf ik als versteend zitten. Ze had wel chronische gezondheidsklachten, maar niets ernstigs was steeds het bericht. Niets wat ons had voorbereid op zoiets verschrikkelijks. Ze stierf thuis, in haar slaap. En Duco? Hij was daar. Zijn vader schrijft dat een goede vriend hem snel heeft opgevangen, maar mijn gedachten blijven haken bij het beeld van dat kleine jongetje. Wat moet hij hebben gevoeld, midden in de nacht, in die chaos en wanhoop?
Ik heb zo’n medelijden met Duco
ik slik en staar naar mijn scherm. De realiteit van het bericht dringt langzaam door. Voor ieder kind is het verliezen van een ouder een nachtmerrie, maar voor Duco… Duco, die al zo’n zwaar verleden met zich meedraagt. Een verleden dat altijd in de schaduw van zijn vrolijke lach blijft hangen. Hij is pas zeven jaar, maar het leven heeft hem al zoveel ontnomen. Eerst zijn biologische ouders, zijn eerste maanden gewoon in een tehuis en nu dit. Zijn moeder, zijn veilige haven, zomaar weg. Weg. Het voelt alsof het lot hem niet met rust wil laten.
Wat zal dit verlies met hem doen?
Mijn hart breekt als ik denk aan de impact die dit op hem zal hebben. Duco is een kind dat dagelijks worstelt met zijn hechtingsstoornis. Elke dag werken we samen aan vertrouwen, aan veiligheid. Kleine stappen vooruit, vaak ook een stap terug. En nu dit. Wat zal het verlies van zijn moeder met hem doen? Hoe kan hij verder zonder haar, zonder het fundament dat zij voor hem probeerde te zijn?
Ik ben als juf een belangrijk persoon in zijn omgeving
Terwijl ik deze vragen mezelf stel, voel ik hoe de verantwoordelijkheid op mijn schouders zwaarder wordt. Ik ben niet alleen zijn juf. Ik ben voor hem ook een vertrouwde volwassene die dicht hem staat, in een wereld die nu waarschijnlijk opnieuw koud en onveilig aanvoelt. Maar hoe kan ik er voor hem zijn in deze situatie? Hoe kan ik hem helpen terwijl ik zelf worstel met het verdriet en de onrechtvaardigheid van dit verlies?
Zijn klasgenoten vragen waar hij is
De dag gaat in een waas voorbij. De kinderen druppelen binnen, vrolijk en onbezorgd zoals altijd. Maar de stoel van Duco blijft leeg. Ik voel de leegte die hij achterlaat, zijn afwezigheid hangt zwaar in het lokaal. Meerdere kinderen vragen waarom Duco er niet is. Ik antwoord zo neutraal mogelijk dat hij vandaag thuis blijft. We hebben nog niets kunnen afstemmen in het team, met de directrice en het belangrijkste; zijn vader. Ik weet dat dit nieuws hen uiteindelijk zal bereiken. Hoe vertel je een klas vol zevenjarigen dat hun vriendje zijn moeder heeft verloren? Hoe zorg je ervoor dat ze het begrijpen zonder dat het hen angstig maakt?
We maken het het schoolteam een plan
Aan het eind van de dag bespreek ik alles met de directie en ons zorgteam. Samen proberen we een plan te maken. Hoe kunnen we Duco begeleiden? Hoe zorgen we ervoor dat hij zich gehoord voelt, gesteund? Wat kunnen we doen om een beetje licht te brengen in deze donkere tijd? Ik weet dat dit geen eenvoudige taak zal zijn. Maar één ding weet ik zeker: ik zal er extra zijn voor hem en zijn vader in deze vreselijke tijd.
Ik blijf erover malen
Die avond kan ik nauwelijks slapen. Het beeld van Duco blijft door mijn hoofd spoken. Zijn grote ogen, altijd nieuwsgierig, maar soms ook schuw, alsof hij niet zeker weet of hij de wereld kan vertrouwen. Ik vraag me af hoe hij zich nu voelt, daar in zijn huis, zonder zijn moeder. Ik hoop dat hij zich op een of andere manier vast kan houden aan de mensen die om hem geven. Aan zijn vader, zijn vriend, en aan mij, zijn juf.
Elk kind verdient het om te voelen dat hij of zij er mag zijn, en Duco heeft juist dat al extra nodig door zijn belaste start in deze wereld.
Lees HIER verder.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
