Het is maandagmiddag. Ik heb een afspraak bij de verloskundige. Inmiddels ben ik al 40+4. Vier ellendige lange dagen. Ik klaag, maar ik heb eigenlijk niets te klagen. Strippen dan maar? Jep! Zeker! Ik kom thuis, speel wat met de peuter, ik kook, ik maak schoon en plof ‘s avonds op de bank. Tegen bedtijd begint het te rommelen. Een soort menstruatiepijn. YES! Het is begonnen. Ik breng m’n vent op de hoogte en ren als een debiel naar bed. Ik MOET echt slapen voordat het doorzet. Ik slaap heerlijk tot 05.00 uur en word dan wakker van een stevige wee. Here we go…
Ik maak m’n man wakker. Ik bel mijn vader op dat hij onze peuter kan komen halen en dat dat wel binnen nu en een half uur moet gebeuren… Ik voel de weeën namelijk flink toenemen bij iedere stap die ik zet. Om 06.00 uur hebben we het huis voor ons alleen. Even timen. Jep. Het is tijd om de verloskundige te bellen. De verloskundige is er om 07.00 uur. Ze checkt. ZES CENTIMETER! Ik ben ZO blij. Let’s do this! In mijn eigen huis. In mijn eigen slaapkamer. In mijn eigen bed. Precies hoe ik het wil. Om 08.00 uur komt de kraamhulp binnen. Dezelfde vrouw die ons de eerste keer heeft gekraamd. YES. Ik kan wel janken van geluk. Ik wil d’r kussen, knuffelen en wat tegen haar zeggen, maar daar is allemaal geen tijd voor, want de pijn wordt te heftig en ik moet weer in m’n bubbel. Dan is het te doen. Eigenlijk niet. Maar het moet. In de douche, uit de douche, zitten, staan, liggen. Na 1.5 uur mag ik eindelijk persen. Na 20 minuutjes persen hoor ik iemand. “Maaike, nu stoppen met persen. Als je nu verder perst, gaan er dingen scheuren die je liever heel houdt”, zegt de verloskundige rustig maar resoluut. Met man en macht puf ik een enorm zware perswee weg… Acht minuten later is ze er.
Welkom, mooie Fem!
MAAIKE
