We gingen uit eten, zoals we wel vaker deden
Anton en ik hadden besloten dat we de kinderen een keer mee zouden nemen naar dat nieuwe Italiaanse restaurant in het centrum. Bruno, onze oudste van 9, wilde graag spaghetti bolognese, Vere van 7 zat al dagen te zeuren om pizza, en Silvi, onze jongste van 2, was gewoon blij dat ze een ijsje kreeg als toetje. Echt een uitje voor iedereen!
We stapten het restaurant binnen en werden hartelijk begroet door een serveerster met een opvallende glimlach
Ze was een jonge vrouw, misschien begin 20, en haar blonde paardenstaart viel denk ik iedereen op. Ze bracht ons naar onze tafel. De kinderen renden enthousiast vooruit, en ik riep nog: “Rustig, jongens! We zijn niet de enigen hier.” Anton lachte alleen maar, zoals altijd. Hij was de grappenmaker en degene die stoeide met de kinderen. Ik was meer serieus, de prater.
We kregen een tafel bij het raam, wat perfect was
Terwijl we plaatsnamen, haalde de serveerster alvast de kinderstoel voor ons. Ze glimlachte breed naar Anton en zei: “Wat fijn dat u hier met zo’n mooi gezin bent. Mag ik alvast iets te drinken brengen?” Haar stem klonk net iets te opgewekt, vond ik. Anton bestelde een biertje, ik vroeg om een glas witte wijn, en voor de kinderen vroegen we water. Ze knikte, maar haar ogen bleven op Anton gericht. Zelfs toen ik het woord nam, leek ze hem niet los te kunnen laten. Ik schoof het van me af. Misschien was ze gewoon overdreven vriendelijk. Of zo’n type dat het vooral goed wil doen voor de man aan tafel.
De drankjes kwamen snel, en daarna kregen we de menukaarten
Ik begon meteen te bladeren, terwijl de kinderen me om de beurt vroegen wat zij moesten kiezen. “Bruno, kijk zelf even,” zei ik, terwijl ik Silvi’s menukaart voor haar omdraaide zodat ze de plaatjes kon zien. Anton zat rustig achterover, alsof hij niets merkte van het kleine circus aan tafel. De serveerster bleef staan, haar handen netjes gevouwen voor haar schort.
“Heeft u al een keuze kunnen maken?” vroeg ze, maar ze keek alleen naar Anton
Hij keek op van de kaart en gaf zijn bestelling door. Ze lachte breed, alsof hij zojuist iets hilarisch had gezegd, en noteerde het. Toen ik begon te spreken, keek ze snel mijn kant op, maar haar aandacht leek nauwelijks bij mij te blijven hangen. Ze maakte geen enkele oogcontact met de kinderen, wat ik eerlijk gezegd vreemd vond. Meestal vragen ze wel wat aan de kleintjes, zoals: “Heb je er zin in?” of “Wat lust je graag?” Niet zij. Haar aandacht was volledig op Anton gericht.
Toen de bestelling was opgenomen en ze wegliep, voelde ik een vlaag van irritatie
Ik keek naar Anton, maar die zat zijn biertje te drinken alsof er niets aan de hand was. Misschien zag ik dingen die er niet waren, dacht ik. 20 minuten later kwam het eten. Of nou ja, het eten kwam niet één keer tegelijk, zoals gebruikelijk is. Nee, Anton kreeg als eerste zijn bord. “Alstublieft, meneer,” zei ze met een glimlach die weer net te overdreven was. Vervolgens gaf ze de kinderen hun eten en tenslotte mij. Ik keek haar na toen ze wegliep. Het klopte niet. Dat voelde ik aan alle kanten.
“Heb je dit door?” fluisterde ik naar Anton
Hij fronste en nam een hap van zijn pasta. “Waar heb je het over?”. Zag hij het serieus niet of deed hij alsof? “Die serveerster. Ze zit je de hele tijd aan te kijken en doet alsof ik lucht ben.” Hij haalde zijn schouders op. “Ach, ze doet gewoon haar werk.” Mijn irritatie groeide. Vooral toen ze enkele minuten later terugkwam om te vragen of alles smaakte. Niet eens een simpele “Smaakt alles hier?” Nee, ze richtte zich specifiek tot Anton, legde haar hand heel vluchtig op zijn schouder en zei: “En, meneer, is het naar uw smaak?”
Ik verstijfde
Die hand! Die verdomde hand op zijn schouder! Wie doet dat nou? Anton keek haar verbaasd aan, alsof hij ook niet helemaal wist wat hij hiervan moest maken. Hij knikte en mompelde iets. Ze lachte, alweer die overdreven lach, en liep weg. Dit was echt debiel. De kinderen hadden niets door, gelukkig. Vere was druk bezig met het prutsen aan haar pizzapunt, en Silvi had meer aandacht voor de kleuren op haar servetje dan voor het gesprek aan tafel. Maar ik? Ik zat te koken.
Het bleef niet bij dat ene moment
Toen ze later nog eens langskwam om de borden op te halen, wist ze het voor elkaar te krijgen om Anton’s arm aan te raken toen ze zijn bord pakte. “Zo, dat heeft gesmaakt,” zei ze, met diezelfde glimlach. Toen ze mijn bord pakte, kwam er geen woord uit haar mond. Geen blik, niets. Ik voelde me compleet genegeerd. Dit was niet normaal.
De avond duurde veel te lang
Ik probeerde mijn irritatie te verbergen voor de kinderen. Anton bleef zijn ontspannen zelf, wat me alleen maar meer frustreerde. Hoe kon hij dit niet zien? Of erger nog, hoe kon hij het gewoon accepteren? Toen het tijd was voor het dessert, vroeg de serveerster expliciet aan Anton of hij nog een kopje koffie wilde. “Of misschien iets sterkers?”, vroeg ze met een ondeugende glimlach. Ik had het wel gezien. Dit was geen toeval meer. Dit was opzettelijk. Ze was overduidelijk bezig hem in te palmen, terwijl ik ernaast zat als een decorstuk.
“Nee, bedankt,” zei ik scherp voordat Anton iets kon zeggen
“We nemen alleen nog drie kinderijsjes en de rekening, alsjeblieft.” Ze keek me eindelijk aan, maar haar glimlach was verdwenen. Zonder een woord te zeggen liep ze weg. Ik voelde me even triomfantelijk, maar de sfeer aan tafel was inmiddels allesbehalve ontspannen. Toen we eindelijk naar huis gingen, zaten de kinderen gelukkig tevreden in de auto. Maar ik kon het niet loslaten. Zodra we de voordeur achter ons dichttrokken en de kinderen naar boven waren, draaide ik me naar Anton.
“Je hebt dat toch wel gemerkt?” vroeg ik
Hij keek me verbaasd aan. “Wat?” Meende hij dit? Vond hij dat gedrag gewoon normaal? “Zoals ik al eerder zei: die serveerster! Ze zat de hele tijd met je te flirten. Ze raakte je aan, lachte overdreven, en deed alsof ik niet bestond.” Anton haalde wederom zijn schouders op. “Ach, Babs, je ziet spoken. Ze was gewoon vriendelijk.” Ik kon wel ontploffen. Dit was geen vriendelijkheid. Dit was iets anders. Maar hoe meer ik probeerde hem ervan te overtuigen, hoe minder hij leek te begrijpen waar ik het over had. Uiteindelijk gaf ik het op.
Ik vond het zo irritant
Mijn man krijgt wel vaker veel aandacht. Ik vind dat zo vervelend. Ja, hij is knap. Maar hij heeft ook een vrouw en kinderen. Gedraag je normaal! En flirt met een man die duidelijk vrijgezel is…
BABS
