Michelle schreef eerder over haar vorige zwangerschap: “We hebben 33% kans op een gezond kindje, dat wil je niet horen”
1,5 jaar na de extreme vroeggeboorte van Milou heb ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Iets eerder dan gepland maar niet minder gewenst. 6 weken na de thuiskomst van Milou raakte we in een 2e rollercoaster doordat mijn vriend opeens extreem ziek werd. Hij bleek de ziekte van Crohn te hebben, waarschijnlijk was het direct zo erg geworden door de stress die we hebben gehad om Milou.
Mijn vriend was pas net weer aan het werk toen dit avontuur begon
Weer een aantal maanden ziekenhuis, 16 kilo verloren, uiteindelijk moest er tijdelijk een stoma geplaatst worden en is hij geopereerd om een stuk darm eruit te halen. Soms was hij zo ziek dat hij ons bezoek niet eens aan kon en alleen maar in een donkere kamer lag om de tijd uit te zitten. Hij was pas net weer volledig aan het werk en daar begon dit avontuur alweer. Hopelijk dit keer zonder stress. We wisten tenslotte niet écht de reden van de vroeggeboorte, misschien pech, misschien een kleine infectie. Maar er werd ons wel altijd verteld dat we de 37 weken nooit zouden halen. Maargoed, alles beter dan 26 weken dachten we.
Als het weer mis zou gaan, waren we in ieder geval in de juiste handen
Vanwege de vroeggeboorte die heeft plaatsgevonden in het Maxima MC in Veldhoven hebben we ervoor gekozen sowieso de eerste maanden daar weer op controle te gaan. Met het idee dat áls het weer mis zou gaan ze in ieder geval onze casus daar zouden kennen. Voelde voor ons veel fijner, ook al was het elke keer een half uur heen en terug.
Bij Milou had ik altijd het gevoel dat er iets mis zou gaan, deze keer had ik vertrouwen
De eerste 20 weken gingen voorbij. Ik voelde me goed, mijn buik groeide en waar ik bij Milou altijd het gevoel had dat er ‘iets’ mis zou gaan had ik er nu meer vertrouwen in. Elke 2 weken werd ik gecontroleerd, er werd naar onze 2e dochter gekeken en mijn baarmoederhals werd gemeten. Zo lang die 4 cm was waren we oké!
Helaas, daar gingen we weer
We gingen donderdag 24 februari ‘s ochtends nog even op de fiets naar Den Bosch om de laatste dingen voor carnaval te kopen, dat de volgende dag losbrak. In de middag hadden we nog even een controle en dan kon de carnaval weer écht van start gaan na de afwezigheid van afgelopen jaren. Maar helaas, daar gingen we weer.. De baarmoederhals was 2,5cm, wat ervoor zorgde dat de gynaecoloog me adviseerde om zeker 2 weken plat te liggen. De volgende dag moesten we ons weer melden om te kijken of het een moment opname was of dat er enig verbetering in zat. Maar ook de volgende dag was hij nog wat verkort.
Als het nu misgaat staan we met lege handen
We hadden pas 20 weken zwangerschap op de teller dus we realiseerde ons maar al te goed dat als het nú mis gaat we met lege handen staan. En daarbij – die 26 weken van Milou, waar ze echt fantastisch uitgekomen is gelukkig – is helaas geen garantie dat een volgende keer weer zo afloopt. Dus dat termijn hoopte we ook ver achter ons te kunnen laten.
Ik durfde niet meer te lopen en lang te zitten
Met veel verdriet en onzekerheid zijn we de daaropvolgende weken doorgekomen. De eerste weken na de echo durfde ik amper te lopen en niet te lang zittend aan tafel te eten. De zorg voor Milou liep gewoon door maar gelukkig kon zij zelf lopen en de trap op wat ervoor zorgde dat ik haar niet continu hoefde te tillen. Ook de familie kon veel komen mij te ontzien en te zorgen dat ik het zo rustig mogelijk aan kon doen.
We konden soms niet blij zijn om dingen die wél goed gingen
Na die eerste ‘slechte’ echo hadden we wekelijks een controle, tot 28 weken. Elke echo die we hadden werd er natuurlijk gekeken naar ons meisje maar vooral onze focus lag op de baarmoederhals. Waarna we ook echt tegen elkaar zeiden dat we óók echt blij moeten zijn dat het met haar goed blijft gaan. Ook al hadden we dat vertrouwen wel, dat kwam heel erg op de achtergrond te liggen omdat die baarmoederhals zo belangrijk was.
Een lichtpuntje op Milou’s verjaardag
Op Milou haar 2e verjaardag hadden we ‘s ochtends een controle en in overleg en met goedkeuring van de gynaecoloog konden we iets leuks gaan doen. We gingen naar Dierenrijk in Nuenen, dichtbij het ziekenhuis en daar konden we een rolstoel krijgen. Zo probeerden we toch iets leuks te doen binnen de grenzen. Elke controle bleek de baarmoederhals stabiel verkort, dus na 28 weken werden de echo’s weer om de week gepland.
Het sloeg wéér om, trillend van de stress en flashbacks zaten we te wachten op de uitslag
Met 30 weken gingen we weer vol vertrouwen naar het ziekenhuis. Maar helaas, hij was weer een stuk korter geworden; 1,8 cm. We werden meteen doorgestuurd om een fibronectinetest te doen. Met een wattenstaafje werd er wat vaginaal vocht afgenomen om een bepaalde concentratie eiwit te vinden die aangeeft of ik een verhoogde kans heb om binnen een week te bevallen. Trillend van de stress en flashbacks van de vroeggeboorte moesten we een uur wachten op de uitslag.
Het leek even goed te gaan tot die ene controle
Gelukkig negatief, dus we mochten weer naar huis. Weer wekelijks controle, wat een stress, de ene keer was de baarmoederhals tóch weer wat langer geworden dan de andere keer, maar korter gelukkig niet. Tot aan de 33 weken, mijn zus dacht ‘even’ mee te gaan op een controle omdat mijn vriend niet kon. 1,5cm én een positieve fibronectinetest. Dus ik werd opgenomen en kreeg weer longrijpingsprikken omdat ik nog geen 34 weken was.
Na 34 weken gingen ze de bevalling niet meer remmen
Waar ons eerst werd verteld dat als de test positief terug komt je sowieso binnen een week bevalt kregen we daarna te horen dat het een verhoogde kans is van 10%. Een behoorlijk verschil. Na 2 nachten in het ziekenhuis mocht ik weer naar huis om het verder thuis af te wachten. Na de 34 weken remmen ze een bevalling ook niet meer.
De bekende ‘witte jassen bloeddruk’ sloeg toe
Vanaf 34 weken werden we overgeplaatst naar het JBZ, het ziekenhuis 5 minuten bij ons vandaan. Wekelijks hadden we weer een echo. Ook werd elke keer mijn bloeddruk gemeten, door het trauma aan de vorige zwangerschap merkte ik aan alles in mijn lijf dat te stress toesloeg zodra ik het ziekenhuis binnen kwam voor een controle. De bekende ‘witte jassen bloeddruk’. Elke keer kon ik weer urine inleveren omdat ze bang waren voor een zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig is dat nooit aan de orde geweest. We hebben ook al een termijn gehaald wat we überhaupt nooit dachten te halen na wat er alweer gebeurd was.
Zwangerschapscholestase, deze diagnose kon er ook nog wel bij
Met 36 weken merkte ik vooral richting de avond dat ik jeukende handen en voeten kreeg. Na dat aangekaart te hebben van de gynaecoloog moest ik meteen bloed laten prikken en zouden ze me later op de dag bellen met de uitslag. Volgende tegenslag: zwangerschapscholestase. Hoe is het toch mogelijk dat mijn lijf zo slecht gaat op een zwangerschap?
Huilend vroeg ik of het niet beter was om haar eruit te halen
We hebben de volgende dag de gynaecoloog weer gebeld en huilend vroeg ik of het niet gewoon beter was om haar eruit te halen. We waren tenslotte al 10 weken verder dan de vorige keer en als het gevaarlijk zou zijn voor ons meisje moet ze er misschien maar gewoon uit. Er werd ons verzekerd dat met de juiste medicatie het veilig was om haar te laten zitten en vanwege en eerdere keizersnede zouden ze me ook niet graag in willen leiden.
Eindelijk kon ik weer ‘gewoon’ leven
We hadden ook afgesproken dat ik vanaf 36 weken weer gewoon ging leven. Weer lekker dingen ondernemen, simpele dingen zoals op de fiets met Milou een ijsje kunnen halen. Na 16 weken zo goed mogelijk platliggen was dat heerlijk. We gingen zelfs naar het concert van Guus Meeuwis, en deden alles maar met de ziekenhuiskoffer en maxi cosi in de auto voor áls het zo ver zou zijn.
Er werd altijd gezegd dat ik de 37 weken zwangerschap niet zou halen
Ik haalde mijn babyshower en heb een buikbeeld kunnen laten maken. Tikte week na week af. Er leek geen einde aan te komen. Als er altijd gezegd is dat ik de 37 weken niet zou gaan halen en je daar dan overheen gaat voelt het als een eeuwigheid. Ik heb het gevoel gehad er ‘klaar’ mee te zijn, en er klaar voor te zijn om ons meisje te ontmoeten. Allemaal dingen die de vorige keer niet gehaald zijn.
Ik belde verloskunde om te vragen wanneer we mochten komen
10 juli 2022, 1 dag voor de uitgerekende datum, voelde ik om 19:30 een licht soort menstruatie krampje. Ik bracht Milou naar bed en voelde het weer, gaf haar een dikke knuffel en realiseerde me dat haar leven ook op het punt stond om te veranderen. We moesten zelf met de verpleegkundige van de verloskunde overleggen wanneer we moesten komen. Maar met elke 20 minuten een krampje waren we er nog niet. We keken nog wat tv en om 22:20 heb ik gebeld met de vraag wanneer het moment gaat zijn dat we mochten komen. ‘Elke 5 minuten een wee en dat een uur lang’ en ‘Neem even een douche, dat versterkt de wee of zwakt het af’. Zo gezegd, zo gedaan. Met de eerste waterdruppels op m’n schouders braken mijn vliezen en had ik elke 2 minuten een wee.
Het is nu wel écht begonnen
Om 22:50 kom ik weer zuchtend beneden met de mededeling dat het nu wel écht begonnen is. Mijn moeder werd gebeld om thuis te blijven voor Milou en om 23:15 parkeerde we de auto. Met elke 2 minuten een wee dacht ik dat ik beter naar de afdeling kon lopen, die rolstoel kwam niet eens in mijn hoofd op. Om 23:30 lag ik op een bed op de verloskunde en werden mijn wensen besproken; ik zou graag een badbevalling willen. Ze zeiden dat ze die zo klaar kwamen zetten en dat de verloskundige zo kwam om te kijken hoeveel ontsluiting ik had.
Een half uur na aankomst bleek ik al 10 centimeter ontsluiting te hebben
Om 23:45 kwam de verloskundige en bleek ik al 10cm te hebben. Geen badbevalling meer dus, die tijd was er niet, jammer maar helaas. We weten maar al te goed dat het vaak heel anders loopt dan je hoopt. Maar na 12 minuten en 4 persweeën is onze dochter Maxime al ter wereld gekomen. Zo vlot en zo gemakkelijk. Heel fijn dit ook mee te mogen maken na alles van de vorige keer.
MICHELLE
Veel geluk gewenst na al deze spanning