Het was een van die drukke dinsdagen waarop alles tegelijk leek te gebeuren
Mijn jongste, Noah (4), had zijn boterhammen niet opgegeten, en mijn oudste, Jolie (6), reageerde chagrijnig op alles wat ik zei. Ze was moe, dat was duidelijk. Na een lange schooldag kon ik me dat goed voorstellen, en eerlijk gezegd voelde ik me ook niet op mijn best. Terwijl ik in de keuken bezig was met het avondeten, hoorde ik een zacht geluid vanuit de speelkamer. Eerst dacht ik dat Noah aan het mopperen was, maar toen hoorde ik het weer. Een zacht gehuil. Ik herkende Jolie.
Ik liep naar de speelkamer
Daar zat Jolie, op de grond, met haar knieën opgetrokken en haar gezicht verstopt in haar armen. Het was zielig om haar zo te zien. Ze had verdriet. Ik ging naast haar zitten en legde mijn hand op haar rug. Haar wangen waren nat. Ze vertelde dat het op school niet goed ging. Ze voelde zich buitengesloten door twee meisjes, Kim en Demi. Ze renden weg als ze met hen wilde spelen en lachten haar uit.
Ze vertelde hoe ze zich elke dag opnieuw afvroeg waarom ze niet gewoon mee mocht doen
Ze legde uit hoe ze keer op keer werd afgewezen. Ze vroeg aan mij of ze raar was. Het deed mij deed pijn. Ik luisterde aandachtig naar alles wat ze zei, maar voelde tegelijkertijd een enorme machteloosheid. Hoe kon ik haar beschermen tegen een wereld die soms zo gemeen was? Iedere ouder wil dat. Maar dat lukt niet. En wat is wijsheid?
Ik lag in bed en dacht aan hoe kwetsbaar ze was
Hoe kinderen, zonder dat ze het doorhadden, zo hard konden zijn. En hoe vaak volwassenen, zoals ik, faalden om dat te zien. Mijn boosheid op Kim en Demi was groot, maar ergens voelde ik ook schuld naar Jolie toe. Had ik haar niet goed voorbereid op de harde realiteit van het leven? Had ik haar te beschermend opgevoed, waardoor ze nu niet wist hoe ze zich moest verweren?
De volgende ochtend, terwijl ik haar haren vlocht, praatte ik met haar over wat ze kon doen
Ik stelde voor om andere kinderen te benaderen, zoals Casja, een meisje dat ze wel aardig vond. Die middag kwam ze thuis met een sprankje hoop. Ze vertelde dat ze inderdaad met Casja had gespeeld, maar haar ogen verrieden dat dit niet was wat ze wilde. De afwijzing van Kim en Demi bleef aan haar knagen. Dit waren de populaire meiden. En zij wilde daarbij horen. Ze nam het zichzelf kwalijk. Jolie trok zich volledig terug.
In de dagen daarna bleef ik haar toch aanmoedigen om haar eigen weg te vinden
Maar steeds vaker zag ik dat ze geen zin had om erover te praten. Ze begon haar gevoelens in te slikken, en dat brak me nog meer. Ze vertelde wel eens dat Casja soms ook met andere kinderen speelde, dat ze dan alleen achterbleef op het schoolplein. Dit maakte haar nog verdrietiger. Ze kwam een beetje in een vicieuze cirkel. En ik wist niet zo goed hoe ze dit kon doorbreken.
De weken gingen voorbij
Jolie bleef steeds stiller. Ze was teleurgesteld in alles. Op een ochtend smeekte ze bijna om thuis te blijven, iets wat ze vroeger nooit deed. Ze klampte zich aan me vast bij de voordeur van de school. Mijn hart brak, maar ik wist niet wat ik moest doen. Ze moest naar binnen, dat wist ik. Maar alles in mij wilde haar mee naar huis nemen, haar beschermen. Alhoewel dat ook geen oplossing was.
Toen ik haar die middag ophaalde, zag ik aan haar houding dat de dag weer zwaar was geweest
Ze wilde naar huis, weg van de kinderen, van het schoolplein, van alles wat haar zo verdrietig maakte. Maar ik wist natuurlijk dat dit geen oplossing was. Ze moest terug, morgen weer, de dag daarna ook Ik wist echt niet meer wat wijsheid was. Hoe kan ik haar helpen? Hoeveel verdriet kan ze nog dragen voordat het te veel werd? En hoeveel kan ik nog dragen voordat ik zelf breek?
SOOF
Ga het gesprek aan met de leerkracht, heeft hij/zij door dat je dochter zich zo buitengesloten voelt op school
Kinderen pesten of sluiten een ander vaak buiten in het geniep, ( al hoewel ik ook wel een meisje ken waar het pestgedrag onder de neus van de juf plaats vond, en de juf er niks tegen deed)
Of misschien is het een idee dat ze haar verhaal doet voor de klas, als ze dat durft, maar dan wel met steun van de leerkracht
Zodat de kinderen kunnen zien wat het met haar doet, of een spreekbeurt houden over pesten, dan kan ze het verhaal op haar verhaal laten lijken
Ik snap dat het voor jou als moeder zijnde ook heel zwaar is om je kind zo te zien en natuurlijk wil je haar het liefst beschermen, maar hoe hard het ook is, dat kan nou eenmaal niet altijd
Toen mijn oudste zoontje heel moeilijk naar school ( hij vond de juf niet fijn, dus was elke dag een strijd) heb ik twee armbandjes gemaakt, 1 voor hem en 1 voor mij, waar hij naar kon kijken of mee kon friemelen als het niet goed ging, doordat we beide dezelfde armband hadden, had hij het idee dat ik er toch was en dat hij niet alleen was, dat heeft destijds wel geholpen
ja als je als kind al buiten de boot bent geweest heb je daar geen vertrouwen meer in, die moeder zal enig sinds met de juffrouw rond de tafel kunnen zitten om.een oplossing te bedenken maar als je het kind thuis laat dat werkt ook niet ze zijn leerplichtig ook al is wat gebeurd blijf ze toch stimuleren om naar school te gaan, als je ergens werkt en je wordt gepest kun je ook niet zeggen blijf maar een dag thuis dan wordt je baas er niet vrolijk van,
Ga in ieder geval het gesprek aan met de docent(e). in de huidige tijd zijn er voldoende pest programma’s. De docent(e) moet hier echt mee aan de gang. Geen enkel kind behoort uitgesloten te worden.
Pesters zijn vaak kinderen van zeer zelfstandige ouders. Of eventueel enig kind. Weten niet wat delen betekent. Grote vraag of ze thuis zoveel aandacht krijgen als op school. Dit soort kinderen compenseren vaak de thuis situatie.
Ouders hebben geen tijd door werk etc. om tijd te maken voor deze kinderen.
Misschien een andere school? of een leuke sport of hobby? dan kan ze buiten school vriendjes en vriendinnetjes maken. zelf heb ik geen kinderen maar zelf was ik als kind ook erg eenzaam tot dat ik van mijn vader op karten mocht ookal was ik het enige meisje ik voelde me er meteen welkom en eindelijk kreeg ik vrienden. ik was veel blijer toen ik vrienden had ookal was dat op school niet zo. het is echt het proberen waard. Misschien paardrijden? of zwemles? of voetbal voor meisjes? zat leuke hobby’s er zit vast wat bij wat ze leuk zal vinden. en als ze na school te moe is kun je kijken voor een weekend hobby dan is paardrijden een goede optie of zwemmen. en blijf met haar praten en laat zien dat je er voor haar bent zonder haar te dwingen te praten. en geef wel advies maar niet altijd. vraag een keer door hoe ze zich voelt en luister gewoon laat zien dat je het belangrijk vind dat ze met je praat. en doe ook zelf leuke dingen met haar na school al is het een film kijken die ze graag wil zien of een spelletje spelen zoals 4 op een rij. en als je hier allemaal geen geld voor hebt ga dan met haar naar de speeltuin in de omgeving Misschien maakt ze daar wel vrienden. of als dit kan koop een huisdier voor haar zodat ze zich niet eenzaam voelt want dieren kunnen echt een groot verschil maken vooral een hond is een goede optie maar zelfs een hamster hoe klein dan ook kan zo veel steun bieden voor een kind.