Ik moet eerlijk bekennen: ik had nooit gedacht dat ik een “tuigjesmoeder” zou worden. Maar hier sta ik dan, met een zoon van anderhalf die sneller is dan het licht en een nieuwsgierigheid heeft waar je U tegen zegt. Mijn Joep, mijn kleine tornado. Hij liep al toen hij elf maanden was, en vanaf dat moment is mijn leven veranderd in een dagelijkse marathon.
Een simpele boodschap bij de supermarkt voelt als een militaire missie
Thuis is het al een uitdaging. Joep klimt op de bank, springt eraf alsof hij een Olympische atleet is, en verdwijnt dan de keuken in om te kijken wat er achter het kastje met de schoonmaakmiddelen zit. En dat terwijl ik net dacht dat ik éven rustig mijn koffie kon drinken. Begrenzen gaat thuis nog net; ik heb ten slotte muren en deuren die ik dicht kan doen. Maar dan komen de momenten dat we naar buiten moeten.
Een simpele boodschap bij de supermarkt voelt alsof ik me voorbereid op een militaire missie. Sleutels? Check. Luiers? Check. Snacks om hem af te leiden? Dubbelcheck. Toch is dat allemaal niet genoeg om hem in bedwang te houden. Zodra we de supermarkt binnenstappen, is Joep weg. Naar het rek met de koekjes. Of de bloemen. Of … ik weet het eigenlijk nooit, want tegen de tijd dat ik hem gevonden heb, is hij alweer drie paden verder.
Binnen een minuut was Joep verdwenen
Het moment waarop ik besloot dat er iets moest veranderen, was toen we een brood gingen halen bij de supermarkt. Een routineklusje, dacht ik nog. Maar binnen een minuut was Joep verdwenen. Paniek. Mijn hart sloeg over. Ik riep zijn naam, rende door de winkel en voelde de ogen van andere klanten in mijn rug branden. Daar stond ik dan, terwijl Joep heel vrolijk een mandarijn aan het pellen was in het groentevak.
Dit kan zo niet langer, tijd voor actie
Die avond, terwijl ik uitgeput op de bank zat, wist ik: dit kan zo niet langer. Er moest een oplossing komen. En toen zag ik het. Tijdens mijn scrollsessie op Instagram verscheen er een advertentie voor… een kindertuigje. Je kent het wel. Zo’n ding waarmee je kind een paar meter kan bewegen, maar nooit ver genoeg kan gaan om jezelf een hartaanval te bezorgen.
Wat zouden anderen hiervan denken?
De volgende dag, na een hoop overredingskracht richting mijn partner (“We gaan Joep echt niet aanlijnen als een hond, Julia!”), stond ik in de winkel. En daar was het: een schattig tuigje in de vorm van een rugzakje met een konijn erop. Het zag er onschuldig genoeg uit, maar ik voelde me toch een beetje schuldig toen ik het afrekende. Wat zouden mensen hiervan denken? Zou ik een slechte moeder zijn?
Het voelde bevrijdend, eindelijk zonder paniek op pad
De eerste keer dat ik het tuigje gebruikte, was tijdens een bezoek aan de kinderboerderij. Joep, helemaal gelukkig, rende alle kanten op, maar ik had hem stevig vast. Het was alsof ik hem zijn vrijheid gaf, maar met een soort onzichtbare muur. Hij mocht alles ontdekken, maar niet verder dan drie meter van mij vandaan. Het voelde… bevrijdend.
“Is dat nou echt nodig, zo’n tuigje?”
En toen kwamen de reacties. “Oh, wat een schattig rugzakje!” zei een andere moeder. “Maar is dat nou echt nodig, zo’n tuigje?” voegde ze er met een glimlach aan toe. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Was het echt nodig? Ja, honderd procent. Maar dat voelde toch alsof ik mezelf moest verdedigen.
Op een andere dag, in het park, hoorde ik een oudere vrouw fluisteren tegen haar vriendin: “In mijn tijd deden we dat niet hoor. Dan leerde je je kind gewoon luisteren.” Ik wilde haar van alles zeggen.” Maar ik glimlachte alleen maar, terwijl ik Joep bij de vijver vandaan trok.
Sinds het tuigje ben ik Joep nog geen enkele keer kwijtgeraakt
Inmiddels is het tuigje een vast onderdeel van onze uitjes. Naar de speeltuin? Tuigje mee. Naar de stad? Tuigje om. En ja, ik krijg nog steeds blikken. Sommige nieuwsgierig, andere oordelend. Maar weet je wat? Het maakt me niet meer uit. Want sinds ik dit ding gebruik, ben ik Joep nog geen enkele keer kwijtgeraakt.
En eerlijk is eerlijk, het heeft ook zijn grappige kanten. Zoals die ene keer dat Joep probeerde achter een duif aan te rennen in het park. Hij rende zo hard dat hij bijna een salto maakte toen hij aan het einde van de lijn kwam. Hij keek me aan met een gezicht van: “Wat gebeurt hier?!” En ik? Ik moest zo hard lachen dat ik bijna in mijn broek plaste.
Onze kleine vrijheidsstrijder
Het is duidelijk dat Joep niet altijd even blij is met het tuigje. Hij is een kleine vrijheidsstrijder en trekt regelmatig aan de lijn, alsof hij me eraan wil herinneren dat hij niet voor niets “de baas” is. Maar ik zie het ook als een manier om hem veilig te laten ontdekken. Want hoe graag ik hem ook zijn gang laat gaan, ik wil niet het risico lopen dat hij ineens de straat op rent of tussen de rekken van een drukke winkel verdwijnt.
Het tuigje geeft me de ruimte om te ademen
Als ik ‘s avonds in bed lig, na weer een dag vol rennen, lachen en het eeuwige “Joep, nee!”, besef ik dat het tuigje niet alleen voor hem een uitkomst is, maar ook voor mij. Het geeft me de ruimte om te ademen, om niet constant met een bonkend hart achter mijn zoon aan te hoeven rennen. En weet je? Dat is misschien wel het beste cadeau dat ik mezelf als moeder heb kunnen geven.
JULIA
Prima oplossing hoor! zo deed ik het 40 jaar geleden ook. Niets van anderen aantrekken
21 jaar geleden heb ik mijn dochter ook aan een koort gehad. Leek een beetje op een telefoonsnoer van vroeger. Hippe navelstreng met klitteband om onze polsen. Ik gebruikte deze op vakantie in Turkije met allerlei woest aantrekkelijke zwembaden voor een 18 maanden oude jongedame. Heel was opmerkingen gekregen tijdens die vakantie, maar het was mijn keuze als moeder. Ik wilde niet dat zij in het zwembad zou belanden tijdens 1 van haar sprintjes.
Maak er niet zo’n punt van. 50 jaar geleden deed ik dat al. 1 van mij meisjes was een weglopertje. Ideaal zo’n ding. Op t strand touw v 5 meter eraan. En wij waren echt niet de enige
ik vind dat we mensen niet moeten veroordelen. Als een tuigje ervoor zorgt dat jou kind niet wegloopt en daardoor geen ongelukken kan veroorzaken dan gewoon doen. Mijn zoon was ook zo’n wegloper ik heb voor hem toen zo’n armband gehaald waar hij met mij aan verbonden werd. was ideaal ookal vond mijn man het zielig. Doe waar jij je fijn bij voelt en laat de anderen maar in hun sop gaar koken.
ik heb ook een tuigje gebruikt voor mijn jongste. Hij liep altijd weg. Heb een aantal jaren in Groot Brittannië gewoond en daar zag je het veel vaker. Daar kreeg je nooit rare opmerkingen. Hier in Nederland wel. Mensen vonden het zielig of gingen blaffen 😬.. alsof ik een hondje aan de lijn had ipv mijn kind. Een mw die dat hoorde zei tegen mij: ‘ niets van aantrekken hoor’ het is voor de veiligheid van jouw kind, ze weten niet beter’ en zo is het.. Mijn zoontje had overigens geen enkel probleem met.het tuigje.
Ik liep vroeger , jaren 70 ook in een tuigje rond. toen liepen er veel kinderen in een tuigje. Toen mijn zoons klein waren , ging mijn. jongste zoon er vandoor. Zijn 2 jaar oudere broer is achter hem aan gerend en heeft hem voor een auto weg kunnen sleuren. ze waren beiden veel sneller dan ik was. Dat was voor mij de druppel, de jongste ging in een tuigje. Het commentaar ” het is toch geen hond , je moet ze opvoeden ” enz ,heb ik genegeerd. Als er een ongeluk was gebeurd hadden ze ook commentaar gehad. Tuigjes zijn er niet voor niks , sommige kinderen gaan er gewoon vandoor en kinderen zijn zo snel, dat het soms beter voor de. veiligheid is om een tuigje te gebruiken.
een tuigje om in de speeltuin. lijkt me “leuk” in een klimrek of glijbaan. erg handig ook.
slimme reactie van jou!!
slimme aardige reactie van jou. lieffff
niets mis met een tuigje.
Moet eerlijk zeggen ik keek ook weleens scheef naar een tuigje maar dan altijd met de vraag.. zou het voor mij ook werken. ik heb het echter nooit geprobeerd.
maar als mensen weer eens veroordelend kijken denk dan maar gewoon..
het tuigje wordt verkocht en is nog steeds in de handel dus erg geliefd. Het is uitgevonden met een reden.
Het is toch prima als dit voor jullie werkt, mensen hoeven daar niet over te oordelen. En het maakt je zeker geen slechte moeder.
Zelf doe ik een kind van 1,5 jaar oud met boodschappen doen in de winkelwagen, dan hoef ik mij daar niet druk om te maken. Maar ik heb ook weleens gehoord dat er kinderen zijn die daar proberen uit te klimmen, dus dat werkt misschien niet voor iedereen.
Mijn zoontje is gelukkig ook geen wegloper, al is dat ook weleens gebeurd, maar echt sporadisch. Meestal vind hij het prima om mijn hand te blijven vasthouden, nu wil dat hij juist zelf graag. Hij luisterd ook heel goed, maar ik weet dat dit kind specifiek is, dat zou bij de tweede zo heel anders kunnen zijn.
een tuigje is geweldig. je kind kan lopen,kan ontdekken. Mijn dochter ging ook altijd aan een tuigje. lekker bewegen. ze vond het heerlijk en speelde soms “hond uitlaten”, maar in haar spel was ik dan de hond en had ze mij aan de lijn. 😁. Tuigje is zoveel beter dan buggy. Al die ouders met commentaar die hun kind in een buggy opsluiten, dat is pas zielig.
Mijn zoon was ook zo een. Om een plons in de vijver te voorkomen kreeg hij ook een tuigje. Voorkomen is beter dan genezen. En dat heeft met opvoeden niets te maken. Ze zijn nog te jong om dat te beseffen.
Nikes mis mee ik was vroeger ook een wegloper en had daarom ook een tuigje om beter een kind in een tuigje dan ern kind kwijt of een kind dat alles om gooit
ik gebruikte ruim 50 jaar geleden al een tuigje. mijn zoon liep ook altijd weg en was dan volkomen in paniek als hij mij niet direct zag. nu had hij genoeg bewegingsruimte en geen paniekaanvallen meer. hij heeft er nooit problemen mee gehad en vond het eerder een geruststelling dat ik altijd in zicht was. dus gewoon gebruiken, het gaat erom dat jij en je kind zich er goed bij voelen
Helemaal mee eens! Het is prima dat je een tuigje gebruikt. En mensen hebben altijd een mening. Je moet altijd doen wat jij denkt wat goed is voor je kleintje.