Ik had het echt even nodig, een dutje. Stella was de hele ochtend al zoet aan het spelen en ik had haar nog wat kleurpotloden en een stapel papieren gegeven om haar bezig te houden. Mijn lichaam schreeuwde om rust, en met het zachte zonnetje dat door de gordijnen scheen, leek de bank ineens het perfecte toevluchtsoord. “Mama doet even haar ogen dicht,” had ik gezegd. Stella knikte afwezig, haar aandacht alweer helemaal bij haar knutselwerkjes. “Blijf je wel in de woonkamer?” vroeg ik nog voor de zekerheid. “Ja, mama,” antwoordde ze met haar schattige stemmetje. Ik had beter moeten weten.
Mijn ogen schoten open en Stella hing boven me
Mijn hoofd zakte weg in het kussen, mijn ademhaling werd rustiger en ik voelde me even helemaal losgekoppeld van de dagelijkse drukte. Maar de rust duurde niet lang. Ergens in mijn onderbewustzijn voelde ik iets. Iets wat niet klopte. Een lichte kriebel op mijn hoofd. Mijn brein was nog half in dromenland, maar mijn moederinstinct werd wakker. Mijn ogen schoten open en daar hing Stella boven me, haar gezicht vol concentratie en in haar hand een klein, zilverkleurig object.
Mijn hart maakte een sprongetje van schrik
“Stella? Wat doe je?” Mijn stem klonk nog schor van de slaap. Mijn ogen vielen op het ding in haar hand. Een nagelschaartje. Waar in hemelsnaam had ze dat vandaan gehaald? Mijn hart maakte een sprongetje van schrik. “Hoe kom je daaraan?” vroeg ik, een beetje te hard misschien. Stella keek me met haar grote ogen aan, haar lippen een beetje getuit zoals ze altijd doet als ze weet dat ze iets doet wat eigenlijk niet mag.
Een flinke hap eruit, precies aan de zijkant van mijn hoofd
“Ik vond ‘m,” zei ze simpel, alsof dat alles verklaarde. Ik veerde overeind van de bank en griste het schaartje uit haar hand. “Je mag hier niet mee spelen! Stel je voor dat je jezelf snijdt!” Stella keek naar me, haar gezichtje een mix van schuld en onschuld. Ze wist dat ze iets fout had gedaan, maar ze leek ook totaal niet te begrijpen waarom ik zo geschrokken was. “We speelden kappertje,” zei ze zacht. Mijn ogen gleden over de vloer en daar zag ik het. Kleine plukjes haar. Niet veel, maar genoeg om mijn adem even in te houden. Mijn hand ging automatisch naar mijn eigen haar en mijn vingers vonden al snel de plek. Een flinke hap eruit, precies aan de zijkant van mijn hoofd.
Een stomplopend stukje haar dat nu vrolijk uit mijn hoofd stak
“Oh nee,” mompelde ik, terwijl ik mezelf naar de spiegel in de gang haastte. En daar zag ik het: een onregelmatig, stomplopend stukje haar dat nu vrolijk uit mijn hoofd stak. Stella stond achter me, met haar knuffel stevig tegen zich aangedrukt, duidelijk niet begrijpend waarom ik zo overstuur was. “Je mag niet zomaar aan mama’s haar zitten, lieverd. Dat is echt gevaarlijk,” zei ik, terwijl ik probeerde mijn stem niet te laten trillen van frustratie. Maar eerlijk? Het was niet eens de knip in mijn haar die me zo’n ongemakkelijk gevoel gaf. Het was het feit dat ik dacht dat ik alles veilig had opgeborgen. Dat ik dacht dat ik alles onder controle had. En toch had Stella een nagelschaartje gevonden en iets gedaan wat ze absoluut niet mocht doen.
Voor haar was het gewoon een spelletje
“Sorry, mama,” zei Stella zachtjes, en mijn hart smolt een beetje. Want natuurlijk bedoelde ze het niet verkeerd. Ze was vijf. Voor haar was het gewoon een spelletje. Ik knielde voor haar neer en pakte haar handjes vast. “Ik weet dat je het niet expres deed, lieverd. Maar zulke dingetjes zijn niet om mee te spelen. Ze zijn gevaarlijk. Begrijp je dat?”
“Ik wilde je mooi maken”
Ze knikte, haar ogen groot en gevuld met tranen. “Ik wilde je mooi maken,” fluisterde ze. En ineens voelde ik me een beetje stom. Hoe boos ik ook was over mijn haar, Stella’s intenties waren puur. Ze wilde gewoon spelen. Net als altijd. Alleen had ze dit keer niet een plastic kapperssetje gebruikt, maar een echt nagelschaartje. Ik tilde haar op en drukte een kus op haar hoofd. “Je bent mijn kleine schat. Maar beloof me dat je dit nooit meer doet, oké?” Ze knikte opnieuw. “Beloofd, mama.”
Typisch Stella, altijd op zoek naar avontuur
Toen ze weer op de grond stond, liep ik terug naar de woonkamer om de schade op te ruimen. De plukjes haar leken ineens een stuk minder dramatisch dan ze een paar minuten geleden hadden gedaan. Terwijl ik alles bij elkaar veegde, kon ik een kleine glimlach niet onderdrukken. Want eerlijk? Dit was typisch Stella. Altijd nieuwsgierig, altijd op zoek naar nieuwe avonturen, zelfs als die avonturen soms wat te spannend zijn voor haar leeftijd.
Een mislukte knipbeurt fixen
Later die avond, toen Stella op bed lag en ik eindelijk even tijd voor mezelf had, staarde ik naar mijn haar in de spiegel. Het zag er… apart uit. Maar het voelde ook als een soort herinnering. Een herinnering aan hoe puur en onschuldig kinderen kunnen zijn. Hoe hun acties soms compleet tegen onze verwachtingen ingaan, maar altijd met de beste bedoelingen.Ik zuchtte en besloot dat het tijd was om het internet af te speuren naar tips om een mislukte knipbeurt te fixen. Voor nu? Een extra slot op de badkamerkastjes leek me geen slecht idee.
JUUL
