Ik weet nog precies hoe de ochtend begon. Het was zo’n dag waarop alles een beetje langs me heen leek te gaan. Liam had die nacht slecht geslapen. Of beter gezegd: ik had nauwelijks geslapen. Hij was een paar keer wakker geworden en huilde alsof de wereld zou vergaan. Misschien een tandje dat doorkwam, dacht ik toen nog. Tegen de ochtend viel hij eindelijk weer in slaap, en ik ook – voor welgeteld anderhalf uur. Daarna begon de dag, of ik er klaar voor was of niet.
Alles ging mis die dag
De toast had ik laten aanbranden. Mijn telefoon ging constant af met werkmailtjes die ik eigenlijk had moeten beantwoorden. En ondertussen begon Liam te mopperen in zijn wipstoel. De gebruikelijke ochtendchaos, maar op een of andere manier voelde het alsof alles tien keer zo zwaar was die dag.
Het was routine, wat kon er nou misgaan?
Het was tijd om Liam een schone luier te geven. Met hem op mijn heup slofte ik naar de commode. Het was routine. Hoe vaak had ik dat al niet gedaan? Liam op de commode, billendoekjes in de aanslag, schone romper erbij. Ik kon het met mijn ogen dicht, al deed ik dat natuurlijk niet. Ik legde hem neer en boog me naar de plank onder de commode om de luier te pakken. Mijn hand gleed over een stapeltje luiers, maar ik vond niet meteen de juiste maat. Geen probleem, dacht ik. Nog even zoeken.
Alsof de wereld een seconde stopte met draaien
En toen gebeurde het. Een doffe klap, gevolgd door een korte, verstikkende stilte. Alsof de wereld een seconde stopte met draaien. En daarna: een schreeuw. Een alles doordringende, rauwe schreeuw. Ik draaide me om en zag Liam op de vloer liggen. Mijn benen zakten bijna onder me vandaan. Ik weet niet eens zeker wat ik riep, maar ik weet nog dat mijn hart in mijn keel zat. Hij lag daar, op zijn rug, zijn armpjes en beentjes spartelend in de lucht. Zijn gezicht liep rood aan van het huilen.
Ik moést hem vasthouden
Mijn eerste instinct was om hem op te pakken, maar ergens in mijn achterhoofd hoorde ik een stem die zei: “Niet doen, misschien heeft hij iets gebroken.” Toch deed ik het. Ik kon niet anders. Ik moest hem vasthouden. Ik hield hem tegen me aan terwijl ik zijn hoofd, armen en benen controleerde. Was er bloed? Kon hij alles bewegen? Hij huilde nog steeds, en dat was ergens geruststellend. Een huilende baby ademt tenminste. Maar wat als er iets mis was? Wat als hij zijn hoofdje beschadigd had?
Ik kwam nauwelijks uit mijn woorden
Ik belde direct de huisarts. Mijn handen trilden zo erg dat ik de verkeerde knoppen indrukte op mijn telefoon. “Kom op, Barbara, focus,” mompelde ik tegen mezelf. Liam huilde ondertussen hysterisch in mijn armen. Toen ik eindelijk de assistente aan de lijn had, was ik zo van slag dat ik nauwelijks uit mijn woorden kwam.
“Mijn baby is van de commode gevallen,” bracht ik er uiteindelijk uit. Ik hoorde de paniek in mijn eigen stem. De assistente bleef gelukkig kalm. “Kunt u meteen naar de praktijk komen? Dan kijken we hem na.”
De langste autorit ooit
Ik pakte de maxi-cosi, deed Liam erin – wat voelde als het meest onnatuurlijke ooit na zo’n val – en reed naar de huisarts. Elke seconde duurde een eeuwigheid. Ik bleef maar achterom kijken, ook al wist ik dat dat totaal nutteloos was. Liam had inmiddels opgehouden met huilen, wat op dat moment bijna enger voelde dan het huilen zelf.
Toch naar het ziekenhuis voor een controle
Eenmaal bij de huisarts liep ik naar binnen alsof mijn leven ervan afhing. De arts kwam meteen kijken. Hij onderzocht Liam grondig: hoofd, armen, benen, reflexen. Alles leek in orde. “Ik zie niet direct iets geks,” zei hij uiteindelijk. “Maar ik wil toch dat jullie naar het ziekenhuis gaan voor een controle.” Ik knikte, maar voelde een steek van schuld. Waarom had ik niet beter opgelet? Waarom had ik hem niet gewoon vastgehouden, al was het maar een seconde?
Het voelde alsof ik voor het vuurpeloton stond
In het ziekenhuis werd alles weer opnieuw gecontroleerd. De verpleegkundige en artsen waren vriendelijk, maar zakelijk. Voor hen was dit misschien routine, maar voor mij voelde het alsof ik voor het vuurpeloton stond. Elk antwoord dat ik gaf op hun vragen – “Hoe is hij gevallen?”, “Hoogte van de commode?”, “Hoe lang heeft hij gehuild?” – voelde als een bekentenis.
De arts concludeerde uiteindelijk dat hij een lichte hersenschudding had. “Hij heeft geluk gehad,” zei ze. “Maar let voortaan goed op. Dit soort dingen kunnen ernstig aflopen.” Ik knikte zwijgend. Alsof ik dat zelf nog niet wist. Ik kreeg de instructie mee om hem die nacht regelmatig te wekken.
Een mega schuldgevoel
De dagen daarna voelde ik me constant schuldig. Telkens als ik mijn ogen sloot, zag ik hem weer vallen. Hoorde ik die klap. Voelde ik de paniek die door mijn lichaam gierde. Als ik hem op de commode legde, hield ik hem met één hand vast terwijl ik met de andere alles wat ik nodig had bij elkaar zocht. Als hij in zijn wipstoel zat, bleef ik in dezelfde kamer. Zelfs een simpele wandeling naar de keuken om een kop koffie te pakken voelde alsof ik hem in de steek liet.
Wat zouden mensen wel niet denken?
Ik deelde het verhaal niet met veel mensen. Mijn partner wist het natuurlijk, en mijn moeder, maar verder hield ik mijn mond. Wat zouden mensen denken? Dat ik een slechte moeder was? Dat ik onverantwoordelijk was? Dat ik mijn kind in gevaar bracht?
Je doet alles om je kind te beschermen en toch gebeurt het
Uiteindelijk gebeurde er niets ernstigs. Liam had geen blijvende schade, en na een paar weken voelde ik me iets minder schuldig. Maar de val heeft me veranderd. Elke moeder kent het gevoel: die constante angst dat er iets met je kind gebeurt. Je doet alles om hen te beschermen, en toch… soms gebeurt het gewoon.
Ik weet nu dat ik niet de enige moeder ben die zoiets heeft meegemaakt. Maar op dat moment voelde het alsof ik de slechtste moeder ter wereld was.
BARBARA
